จันทร์เจ้า…
“แต่เท่าที่ผมมองลงมาจากชั้นบนตั้งแต่ต้นจนจบ ผมว่าคนที่ต้องเอ่ยประโยคนี้ต้องเป็นทางผมนะครับ”
“…”
“พี่พายัพ…”
เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ฉันและใครอีกหลายคนที่ยืนอยู่ต้องหันไปมอง ร่างสูงกำยำของอดีตนักบาสมหาวิทยาลัยผู้ที่พ่วงตำแหน่งอดีตเดือนคณะแพทย์เดินตรงเข้ามาหาฉันที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่กลางวงล้อม
“พอเห็นคนอื่นไม่พูดแล้วเล่นใหญ่กันจังเลยนะครับ ไม่กลัวว่าพอความจริงปรากฏแล้วจะเสียหน้ากันบ้างเหรอ” เสียงของผู้เป็นพี่หันไปทางสองพ่อลูกขณะที่แขนข้างหนึ่งนั้นโอบเอวฉันเอาไว้ ร่างกายที่เย็นเฉียบไปก่อนหน้าตอนนี้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่อได้รับไออุ่นจากคนเป็นพี่
“เด็กนี่เป็นใครกันคุณซัน อย่าบอกนะว่าเป็นลูกชายคุณกันต์น่ะ” คุณเฉินหันไปถามอาซันที่ยืนอยู่
ไม่แปลกที่จะไม่มีใครรู้จักพี่พายัพในฐานะทายาทคนโตของตระกูลคุณอาเขย เพราะพี่พายัพไม่เคยออกงานสังคมและไม่เคยเข้าบริษัทฯ และแทบจะไม่ยุ่งเกี่ยวกั
