ซัน…
ผมยืนมองสองคนพี่น้องคุยกันก่อนจะเดินออกมาเมื่อรู้สึกว่าไม่ควรอยู่ตรงนั้น อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศ…
“เฮ้อ!” ผมทิ้งตัวลงกับโซฟาก่อนจะเอนศีรษะพิงพนักด้านหลังแล้วหลับตาลงช้า ๆ หลังจากเดินกลับมาถึงห้อง
ความรู้สึกหลากหลายตอนนี้ตีกันมั่วไปหมด ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรที่ปกป้องคนที่ตัวเองรักไม่ได้ แต่สถานการณ์ในตอนนั้นมันทำให้ผมมองไม่เห็นเหตุผลอย่างอื่นของคุณหนู ไหนจะเรื่องที่คุณหนูไม่ชอบโรสก็ทำให้ผมปักใจเชื่ออย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้วคุณหนูก็อารมณ์ร้ายพอตัวถ้าอิงจากวันที่เราทะเลาะกันวันนั้น
“เฮ้อ!” เป็นอีกครั้งที่ผมพ่นลมหายใจออกมาเมื่อนึกถึงแววตาผิดหวังของใครบางคนที่จ้องมองผม
“เหมือนเราสองคนจะโดนคุณหนูงอนนะครับ” คนที่เดินออกมาจากห้องครัวของผมพูดขึ้น
“มึงเข้ามาในห้องกูทำไม ข้างล่างไม่มีของกินหรือไงทำไมถึงมาหาอะไรกินในห้องคนอื่น” ผมถามเจ้าของประโยคเมื่อครู่ทั้งที่ยังหลับตาอยู่
“
