จันทร์เจ้า…
“จะเริ่มต้นยังไงดีนะ” ฉันพึมพำคนเดียวขณะเดินไปเดินมาในห้อง “ต้องจีบอาซันเหมือนตอนเด็ก ๆ หรือเปล่า? ให้ตายสิตอนนี้เราไม่ได้ชอบอาซันสักหน่อยจะจีบทำไม หรือต้องทำตัวน่ารัก ๆ เหมือนตอนเด็ก ๆ เอ๊ะ! หรือว่าต้องอ้อนเก่ง ๆ เหมือนตอนเด็กนะ” ฉันเดินวนไปมารอบห้องขณะนึกหาวิธีที่จะเข้าหาผู้ชายอย่างอาซัน
พอนึกถึงเรื่องที่พ่อเล่าให้ฟังเมื่อกลางวันก็ทำให้ฉันนึกขำตัวเองในวัยเด็ก ถึงจะจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้แล้วแต่พอลองจินตนาการตามเรื่องที่ได้ฟังมาก็นึกขำตัวเองทุกที
“ย้ายมาอยู่ที่นี่ดีกว่า จะได้เจออาซันทุกวันแล้วก็สนิทกัน” ฉันฉีกยิ้มกว้างเมื่อนึกอะไรดี ๆ ออก ยังไงเสียที่นี่ก็เป็นของพ่อฉันครึ่งหนึ่ง ฉันเป็นลูกสาวจะเข้าออกหรือมาพักที่นี่ก็ไม่เห็นแปลก ฉันไม่อยากมองอาซันเป็นแค่คนแปลกหน้าอีกแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนเราสองคนมีอะไรที่ยังค้างคากันอยู่แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงประตู
