จันทร์เจ้า…
เช้าตรู่ของวันถัดมาฉันตื่นขึ้นมารอใครบางคนที่ชั้นล่างของผับ บรรยากาศวันนี้เงียบเหงาต่างจากเมื่อคืนลิบลับ พอนั่งตรงนี้นาน ๆ ก็เริ่มรู้สึกวังเวงขึ้นมา อาจเป็นเพราะทั้งพนักงานและการ์ดหลายคนนั้นกลับไปหมดแล้วก็ได้
“คุณหนูจะกลับเลยไหมครับ” เสียงทุ้มของคนที่เดินลงมาจากชั้นบนเอ่ยถามพลางสะบัดหัวไปมาราวกับเรียกสติตัวเอง ฉันหันไปมองคนตรงหน้าจนคนถูกมองขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เมื่อคืนอาซันพูดอะไรไว้จำได้ไหมคะ” ฉันถามโดยไม่อ้อมค้อม หากสิ่งที่ได้ยินเมื่อคืนมันคือความรู้สึกจริง ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องปิดปังกัน หัวใจที่เต้นรัวตั้งแต่ได้ยินเรื่องราวเมื่อคืนมันทำให้ฉันไม่สามารถมองคนตรงหน้าเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึงได้อีก ทั้งสิ่งที่ฉันทำเอาไว้กับคนที่ตัวเองเรียกว่าอามันก็น่าละอาย
“เมื่อคืน? เราคุยกันด้วยเหรอครับ?” คิ้วคมเข้มสองข้างขมวดเข้าหากันทั้งยังแสดงสีหน้าที่บ่งบอกชัดว่าจำไม่
