จันทร์เจ้า…
“ถ้าผมเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง… ผมไม่ใจดีเหมือนตอนเป็นอานะครับ”
“…”
พรึ่บ!
“อ๊ะ!” วงแขนใหญ่รั้งตัวฉันที่กำลังจะลุกออกจากตักไว้แน่น ใบหน้าคมคายที่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้ฉันต้องหลุบตาลงเพราะรู้สึกประหม่า อีกทั้งหัวใจดวงน้อยก็เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะเมื่อกลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่ต่างจากของพ่อโชยมาแตะจมูก
“ไหนบอกว่าปกติก็นั่งตักคุณกันต์แบบนี้ ที่มาหาผมเพราะอยากนั่งบนนี้ไม่ใช่เหรอครับแล้วจะหนีไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะที่ลมหายใจร้อน ๆ นั้นเป่ารดใบหน้าของฉันพลอยทำให้รู้สึกหายใจถี่รัวตามไปด้วย
“ตะ…แต่ตอนนี้หนูไม่อยากนั่งแล้วค่ะ ไม่อยากรบกวนอาซันตอนทำงาน” ฉันตอบกลับเสียงเบา
“ไม่เป็นไรครับผมไม่ถือ” มือใหญ่เชยคางฉันขึ้นให้สบตาด้วยขณะที่พูดประโยคนั้นออกมา ดวงตาดำขลับที่จ้องมองมาทำให้ฉันต้องหลบตาเป็นครั้งที่ร้อย ทั้ง ๆ ที่เป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเป็นคนแพ้เสียได้
“มะ ไม่เป็
