พลาด 2/2
1011 Words
“เดี๋ยวผมจะให้คนของผมไปส่งเพื่อนคุณหนูที่หอ จะได้ไม่ต้องพากันไปค้างที่ไหน”
“อะเอางั้นก็ได้ค่ะ” เพื่อนอีกคนหนึ่งรีบพูด “งั้นเราสองคนออกไปรอข้างนอกนะคะ” เธอบอกผมก่อนจะกระตุกแขนเพื่อนอีกคนให้รีบเดินออกไป
เด็กสองคนนี้ผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนคุณหนูตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แล้วก็คบกันมาจนถึงตอนนี้เพราะผมเห็นรูปถ่ายพวกเธอในโซเชียลบ่อย ๆ ไม่แปลกที่พวกเธอจะกลัวคุณกันต์รวมถึงผมด้วย
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนไหมครับ ถ้าออกไปตอนนี้คนของคุณกันต์ที่มาเปลี่ยนเวรเห็นเข้าต้องรายงาน… / ทำไมต้องเข้ามายุ่งด้วยคะ มาห้ามนี่นั่นทำไมเราไม่ใช่ญาติกันสักหน่อย สนิทกันไหมก็ไม่?” เสียงแหลมเล็กตะเบงเสียงแข่งกับดนตรีใบผับอย่างไม่พอใจพลางจ้องมาที่ผมราวกับกำลังโกรธโดยไม่รอให้ผมพูดจบ
ผมปรายตามองชุดเดรสสีแดงรัดรูปสั้นเหนือหน้าขาเรียวยาว ก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะหงุดหงิดที่ได้เห็นมันอยู่บนเรือนร่างของเด็กน้อยที่ผมถนอมมากับมือ “ไม่ใช่ญาติผมไม่เถียง แต่ถ้าถามเรื่องสนิทกันไหมผมว่า…”
“ถ้าจะเอาเรื่องสมัยเด็กมาอ้าง หนูก็เคยบอกไปแล้วนี่คะว่าจำไม่ได้ แล้วตอนนี้ก็ไม่ได้รู้สึกสนิทสนมด้วยแล้ว” เจ้าของเสียงแหลมพูดจบก็เดินกระแทกเท้าขึ้นไปชั้นบน ผมถอนหายใจออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้มันต่างจากเมื่อก่อนลิบลับ
แค่จะกลับไปคุยกันดี ๆ มันยากขนาดนี้เลยหรือไง…
“เราจะคุยกันดี ๆ ไม่ได้เลยใช่ไหมครับ ผมทำอะไรให้คุณหนูไม่ชอบใจครับถึงได้ตั้งแง่กับผมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน” ผมเดินตามเจ้าของแผ่นหลังขาวเนียนเข้าไปยังห้องพักของคุณกันต์พลางเอ่ยถามเรื่องที่ค้างคาใจไม่หาย
“อ๋อ ที่เป็นแบบนี้อย่าบอกนะคะว่าอยากให้เรากลับไปสนิทกันเหมือนตอนเด็ก ๆ น่ะ” เจ้าของใบหน้าสะสวยหันมาสบตากับผมพลางกอดอกไปด้วย “ก็เคยบอกไปตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้วนี่คะ ว่าตอนนี้หนูไม่ชอบคุณแล้ว”
“ผมไม่ได้สนใจว่าคุณหนูจะยังชอบผมอยู่ไหม ผมแค่อยากรู้ว่าทำไมคุณหนูถึงทำเหมือนไม่ชอบผม”
“อยากให้หนูชอบคุณเหรอคะ?” คนตรงหน้าเอียงคอถาม
“ชะ… เอ้ย ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ ผมแค่อยากให้เราคุยกันดี ๆ”
“สรุปก็คือยังไงก็อยากให้หนูกลับไปชอบคุณ?”
“ก็บอกว่าไม่ใช่แบบนั้นไงครับ” ผมตอบคนที่ยืนอกอกยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินถอยหลังหนีเมื่อคนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ
“หึ… กลัวหนูเหรอคะ” แววตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องมองมาทำเอาก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
นี่มันอะไรกัน? ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกำลังโดนต้อนให้จนมุม แล้วคนที่ต้อนผมจนแผ่นหลังติดกำแพงในตอนนี้ก็คือลูกแมวตัวน้อย ๆ ซะด้วยสิ
“แต่ก็เอาเถอะค่ะ ยังไงหนูก็จำไม่ได้หรอกว่าตอนเป็นเด็กเคยรู้สึกยังไงกับคุณ” คนตรงหน้าพูดต่อทว่ารอยยิ้มราวกับนึกอะไรสนุก ๆ ออกก็ทำให้ผมเสียวหลังขึ้นมา “แต่เห็นแก่ความหล่อของคุณ... งั้นหนูจะจีบคุณเหมือนตอนเด็ก ๆ ก็แล้วกัน”
“…” อะไรวะเนี่ย! จะเล่นอะไรอีก “...ไม่จำเป็นครับ ผมอยากอยู่เป็นโสด”
“แล้วถ้าหนูกระโดดขึ้นคร่อมคุณตอนนี้... คุณจะยังพูดแบบเมื่อกี้อยู่ไหมคะ?”
ตุบ!
“คุณหนู!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อมือเรียวเล็กกระชากแขนผมจนล้มตัวลงไปนอนบนโซฟาข้าง ๆ ก่อนที่ร่างบางในชุด เดรสสีแดงรัดรูปจะขึ้นมาคร่อมผมเอาไว้ “คุณหนูลงไปครับ” ผมเค้นเสียงรอดไรฟันบอกคนที่กำลังยกยิ้มมุมปากอยู่
“ไม่ค่ะ ไหนเมื่อกี้คุณบอกให้เราคุยกันดี ๆ ไงคะ งั้นก็ต้องเริ่มต้นกันดี ๆ แบบนี้สิถึงจะถูก”
“ผมบอกให้ลงไป”
“ไม่ค่ะ”
ตุบ!
“อึก!” ทันทีที่พูดจบบั้นท้ายกลมกลึงก็ทิ้งตัวลงแรง ๆ บนกึ่งกลางร่างกายจนผมรู้สึกจุก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคุณหนูตอนนี้ต่างจากตอนเด็กราวกับเป็นคนละคน
“ถ้าคุณเอาเรื่องวันนี้ไปบอกพ่อขา หนูจะเอารูปนี้ให้พ่อขาดู” แชะ! มือเล็กเรียวลั่นชัตเตอร์รัว ๆ เมื่อหันกล้องหน้าโทรศัพท์มือถือเข้าหาเราสองคน ภาพที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้ผมกัดฟันกรอด หากว่าตอนนี้ไม่รู้สึกจุกจนลุกไม่ขึ้นล่ะก็ผมได้จับคุณหนูในวัยสาวน้อยมาตีก้นแน่ ๆ
“หนูจะบอกพ่อขาว่าหนูมาดื่มกับเพื่อนแล้วเมาจนไม่ได้สติ คุณชวนหนูมาที่ห้องแล้วก็รังแกหนู” คนตรงหน้าพูดก่อนจะลุกออกไปจากหน้าท้องของผม “หนูมีพยานเป็นเพื่อนรักถึงสองคนเลยนะ อย่าลืมล่ะว่าคุณน่ะเดินตามหนูเข้ามาในห้องพักของพ่อขาด้วย”
“…”
“ถ้าต่อไปคุณไม่ตามใจหนูหรือเอาเรื่องไม่ดีของหนูไปฟ้องพ่อขา หนูจะเอารูปนี้ให้พ่อขากับแม่ขาดู เอาให้คุณอาขากับคุณอาเขยที่เป็นเจ้านายจริง ๆ ของคุณดูด้วย”
“…”
“ถ้าคุณใจดีกับหนู หนูก็จะเป็นเด็กดีของคุณ แต่ถ้าคุณใจร้ายกับหนู เราจะพังไปด้วยกัน”
“…คุณ-หนู!”
- Writer
