ความเดิม- "ค่ะ ก็ได้ค่ะ" กานต์ธิดาตอบอย่างเกรงใจ ส่วนคนชรายิ้มให้หญิงสาวอย่างอบอุ่นแต่แอบส่งสายตาให้ลูกชายแล้วเดินออกไปโดยมีพ่อบ้านที่รู้ใจคอยรอรับอยู่ไม่ห่างนัก
………………………………………………
"ดีจ้ะ เอาเสื้อผ้าของน้องเอ๋ยใส่ก็ได้" อัญญารินทร์เอ่ยอย่างกระตือรือร้นสุด ๆ
"ถูกใจละซิ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย รู้หรอกว่าจะหาเพื่อนดูซีรีส์น่ะ" เปรมมนัสเอ่ยยิ้ม ๆ พลางโยกศีรษะทุยของหลานสาวไปมาเบา ๆ
'ขอบใจมากหลานรัก' ประโยคนี้กระซิบกระซาบพอได้ยินกันแค่สองคนอาหลาน
ส่วนอัญญารินทร์ทำสัญญลักษณ์มือว่าไม่เป็นไรสบายมากส่งให้คุณอาหนุ่มของเธอแทนคำตอบ
'ว๊า…งั้นมีเราคนเดียวซิที่ต้องกลับบ้าน' ปกรณ์ทำทีเป็นพูดเพ้อเบา ๆ พอให้ได้ยินกันทั้งห้อง
หึหึ.. "กลับไปเลยไอ้หมอกี ป่านนี้ป๊ากับม๊าอยากกลับบ้านไปพักผ่อนแล้วมั๊ง สงสารคนแก่" เปรมมนัสทำทีเป็นออกปากไล่เพื่อนรักแต่ใบหน้ายิ้มแย้ม
"เออ..กลับก็ได้แต่น้องเอ๋ยพาเฮียไปดูสวนหย่อมห
