ความเดิม- ..ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ยอมรับหัวใจตัวเอง ขอบคุณที่กล้าหาญนะเด็กน้อย ต่อไปนี้เราจะสู้ไปด้วยกันนะ.. เปรมมนัสพูดออกมาแบบตะกุกตะกัก เพราะเขารู้สึกตื้อตันจนแทบจะพูดไม่ออก
………………………………………
เปรมมนัสนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ คนตัวบางแล้วช้อนอุ้มคนตัวบางมาวางบนตักแกร่งในท่าหันหน้าเข้าหากันแล้วซุกหน้าลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นของหญิงสาวอยู่อย่างนั้นอย่างโหยหามานาน ส่วนกานต์ธิดาได้แต่นิ่งคล้ายถูกสาบกลายเป็นหิน
..เป็นอะไรนั่งตัวแข็งเป็นหินเลย กลัวเหรอ ผมไม่ทำอะไรหรอกแต่ก็อยากอยู่นะถ้าเรายอม..วันจันทร์ก็ไปจดทะเบียนฯ กันที่เขตเลย..ก่อนไปเรียน..หึหึ.. เปรมมนัสพูดทีเล่นทีจริง ส่วนอีกคนได้แต่ส่ายหน้าหวือ
..น้องบียังเรียนไม่จบ..ขอเรียนให้จบก่อนได้มั๊ยคะ.. กานต์ธิดาพูดเสียงอ่อย ๆ ใบหน้าเศร้าสร้อยน่าสงสาร
..ก็ได้คร้าบ..ไม่ทำก็ไม่ทำ..ไม่ต้องกลัวผมน๊า..ผมรักน้องบีนะครับ.. เปรมมนัสพร่ำบอกสาวเจ้าและลูบหลังคนตัว
