I'm Inlove With.. The Wicked Boss

Wicked #1:

Typos and grammatical error ahead!!

¤¤¤

HADES POV:

¤¤¤

   "Yoku Yatta," mahina pero seryusong saad ko habang tinitignan ang mga papel na ipinasa sa akin ng isa sa mga tauhan ko. Kompleto at detalyado. Hindi pa man ako nagsisimula ay alam ko na maipaghihiganti ko siya. "Ima sugu shuppatsu dekimasu." Well done! You can leave now.

   "Hai." Agad naman na tumalima ito iniwan na ako sa office ko.

   Kuyom ang kamao kong nakadantay sa lamesa habang nakatitig sa larawan na kuha ng imbistigador na inupahan ko.

   "Magbabayad kayo sa ginawa niyo sa kanya." mga katagang tanging laman ng isip ko. "Kung buhay ang kinuha niyo. Buhay din ang kapalit. Hindi lang isa, hindi lang dalawa. Kundi buhay ninyong lahat." Nagtatagis ang bagang ko habang sinasabi iyon. At nilakumos ang larawan sa mga kamay ko. Pagtitirisin ko sila sa mga palad ko. Ipaparanas ko sa kanila kung paano ako maghinagpis sa pagkawala niya. "Kinuha niyo ang buhay ng taong mahalaga sa akin. Kukunin ko din ang buhay ng mga taong mahal niyo sa buhay."

    Ayaw man sana tumulo ang luha ko ay hindi ko mapigilan ng muli kong naalala ang nakaraan. Nakaraan na kasama ko pa ang taong mahal ko. Na masaya at nagplaplano ng bumuo ng masayang pamilya.

   Oo, I have fiance that I loved most. Pero nawala na lang bigla ang masasayang araw na iyon ng mawala siya. Gumuho ang mga pangarap ko dahil pinatay siya ng walang pusong kalabang grupo na kumakalaban sa grupo ng yumaong papa ni lolo Bryant. Ang mga Yamamura na isa sa pinakamalaking grupo ng Mafia sa Japan.

   So I am here now, taking over the group of lolo Bryant, para maghiganti. Ipaparanas ko sa kanila ang sakit na naramdaman ko ng mga panahong pinatay nila ang taong mahal ko. Ipaparamdam ko din sa kanila ang sakit na mawalan ng taong mahal sa buhay. Maghintay sila, dahil dadanak ng dugo at mawawala ang lahi nila sa balat ng lupa. Ipaparamdam sa kanilang lahat kung paano ang buhay impyerno sa ibabaw ng lupa.

Isang malalim na paghinga ang pinakawalan ko bago ako napatingin sa isang frame sa ibabaw ng lamesa ko. Kinuha ko iyon at pinagmasdan. Hinaplos ang nasabing larawan.

    Mapait ang mga ngiting gumuhit sa mga labi ko. At nag-uunahang rumagasa ang mga luha sa mga mata ko.

    Akala ko ay ubos na ang aking mga luha sa paglipas ng mga buwan na iniyakan ang pagkawala niya. Pero heto ako ngayon.. habang pinagmamasdan siya ay patuloy na dinudurog ang puso ko. Patuloy na parang sinasaksak ang puso ko sa sakit ng nararamdaman ko dahil sa paraan ng pagkawala niya.

   "I miss you. I really miss Yuri. And I love you. I will always love you." Kausap ko sa larawan. Kumilos ang mga kamay ko at dinala ang larawan sa mga labi ko at dinampian ng halik iyon saka ko iyon niyakap. "Ipaghihiganti kita." Nanginginig ang boses ko sa magkahalong pagtatagis ng mga ngipin ko sa pag iyak ko. "Bibigyan ko ng katarungan ang pagkamatay mo sa mga kamay nila. Pangako, pangako ko iyan sayo, mahal ko."

    Habang yakap ang larawan niya ay sumandal ako sa upuan ko. Patuloy ang pagpatak ng luha ko na nakatitig na sa kisame.

    Balintanaw ang maamo at nakangiti niyang imahe. Ngingiti na sana ako habang nakikita ko siya pero mas nagsumiklab ang nag uumapoy na galit ko ng mapalitan ang imaheng iyon ng mukha niyang nahihirapan. Ang patuloy na pagsigaw at pag iyak niya.

    "Ahhhhhhhhh.." muli akong napasigaw. "Yuriiii.." may paghihinagpis na patuloy sa pagsigaw.

Flashback:

  "Tasukete." Isang sigaw ang narinig ko habang pinapanuod ang isang video na ipinadala sa akin through email. At ganun na lang ang panlulumo ko at tinakasan ng dugo sa katawan ng makilala ko kung sino ang nasa video.

   It was Yuri. Na ngayon ay nakagapos sa isang kama. Magkabilang kamay at mga paa. Biglang uminit ang buong katawan ko sa galit. Na parang bulkan na malapit ng sumubag.

   "Aaaaaah! Mga putang ina niyong lahat." Sigaw ko ng pagkalakas lakas pero wala naman akong magawa habang patuloy kong pinapanuod ang naturang video. Gustuhin ko mang pumasok mismo sa vediong pinapamuod ko ay wala akong magawa.

   Limang araw na naming hinahanap si Yuri mula ng mawala ito. Wala namang nakakita sa kanya na may kasamang iba. Pero iyon pala.. iyon pala kinuha siya ng mga hayop at ngayon........

   "Mga hayop kayo. Mga hayop." Nagsisigaw ako. Gustong gusto kong pumasok sa loob ng computer ko at kunin siya doon. Alisin siya sa kalagayan niyang iyon

.

   At ganun na lang ang pagragasa ng luha ko ng makita kung paano siya halayin ng mga lalaki. Pinagpapasa pasaan. Ibat ibang lalaki ang umangkin sa kanya. At hindi lang basta pag angkin dahil talagang nag iiwan sila ng marka sa katawan niya.

   "Tasukete, H-hades." Sigaw galing sa kanya. Kuyom ang mga kamao ko na nanunuod lang. At wala akong magawa para tulungan siya. "Yameru! Bangō! Ā! Tasukete! Hades, tasukete." Iyon ang paulit ulit na lumalabas sa bibig niya habang pinag sasawaan ng mga lalaki ang katawan niya. Habang isinisigaw niya ang pangalan ko para tulungan siya ay siyang lalong nakapagparamdam sa akin ng galit sa mga taong gumagahasa sa kanya.

  "Ahhhhhh! Yuuuuuri." muli kung sigaw. Lalo ng may dalawang lalaki na ang pumasok sa likuran niya habang ang isa ay nakapasok ang p*********i nito sa bunganga niya. Ang isa ay pinagsama ang sarili sa pagpapasasa sa dibdib nito. "No! No!."

   Bakit kailangang mangyari sa kanya ito? Bakit siya pa ang napili ng mga hayop na ito? Mga walang puso. Mga demonyo.

   "Yameru! Bangō! Ā! Tasukete! Hades, tasukete." Sigaw nitong muli ng maalis ng lalaki ang p*********i sa bibig niya. Hindi pa nakontento ay sinampal pa nito ng pagkalakas lakas. At ang isa ay sinikmuraan siya.

Kuyom na naman ang kamao ko. Halos magilitan na ng ugat ang mga kamao ko sa hihgpit ng pagkakakuyom ng mga iyon.

   "Ahhhhhhhhhh!" Sigaw kong muli at hindi ko na napigilan ang sarili ko na nagwala. Hinampas ko ang computer ko at inihagis lahat ng nasa ibabaw ng lamesa ko. "Mga hayop kayo. Mga hayop. Putang ina niyong lahat." walang katapusang pagwawala ko dahil hindi ko matanggap ang dinanas ni Yuri sa mga hayop na taong nagpahirap sa kanya.

Patuloy akong nagsisigaw. Nagwala ako at lahat ng mahawakan ko ay talagang ibinabato ko. Pero kahit na anong pagwawala ko ay wala akong magawa para tulungan si Yuri. Wala akong magawa para puntahan siya dahil hindi ko naman alam kong saan siya dinala. Hindi din matrace ng mga tao ko kung sino ang hayop na nagpadala ng video na iyon sa akin.

    "Magbabayad kayo. Magbabayad kayong lahat. Papatayin ko kayo. Papatayin ko kayong lahat.... Ahhhhhhhhhhhhhhh." Kahit ang lamesa ko na may kabigatan ay pinataob ko sa galit na nararamdaman ko. Sa galit ko ay hindi ko na maramdaman ang sakit ng kamao ko ng pinagsusuntok ko ang pader ng opisina ko. Hindi ko ramdam iyon kahit na mabali na lahat ng buto ng kamao ko dahil mas nanaig sa buong pagkatao ko sa sakit na naramdaman ko sa puso ang dinanas ng taong mahal ko sa kamay ng mga demonyong gumahasa sa kanya.

*****

   "Yuriiiii! Ahhhhhh! Watashi no musuko." Pasigaw na nagwawala na sa paghihinagpis ang mama ni Yuri. Ramdam ko ang hinagpis sa kawalan ang pagsigaw nito. Pigil ko ang sarili ko na huwag ding sumigaw, magwala sa harapan ng mga magulang ni Yuri. Dahil hindi din naman makakatulong kapag ginawa ko iyon. Gusto ko ding umiyak ngayon sa harapan ng bangkay ni Yuri. Ang ilabas ang bigat sa puso ko dahil sa pagkawala niya.

Inalis ang tila bumara sa lalamunan ko dahil sa pinipigil kong pag iyak lalo na at maalala kung paano namin nakita ang katawan niya na wala ng buhay.

   Nakita namin ang katawan ni Yuri sa isang abandunadong gusali na wala ng buhay. Puro pasa ang katawan. Mga paso ng sigarilyo. At hindi pa sila nakontento, ginilitan pa nila ito sa leeg na halos maihiwalay na ito mismo sa katawan niya.

   Nanlulumo akong nakatingin sa bangkay niya na nasa kabaong na. Kita sa mukha nito ang hirap na pinagdaanan sa mga kamay ng mga taong demonyong iyon. Kahit na maganda ang pagkakaayos sa kanya ay hindi naitago doon ang bigat na naranasan bago namatay.

   "Yuri." Naibulong ko sa pangalan niya na ako lamang ang nakakarinig. "Mahal ko, ang hirap sa loob ko na makita ka na nakahiga diyan. Ang bigat sa dibdib ko na hindi man lang kita natulungan sa panahong kailangan mo ako." Mga katagang namutawi sa bibig. Nanginginig ang boses ko sa pinipigilan kong pag iyak. Nagtatagis ang bagang na kuyom muli ang kamao ko na handa na naman akong magwala. Ilabas ang sakit ng pagkawala niya.

   Pero hindi dapat nila ako makita na pinanghihinaan ng loob. Hindi dapat ako magpatangay sa nararamdaman ko sa harapan ng maraming tao. Lalo na sa mga tauhan ko. Dapat ipakita ko sa kanila na matatag ako.

    Isang tapik sa balikat ang nakapagpalingon sa akin. Ang isa sa head ng mga tauhan ko.

   "Yuri no shi no haigo ni iru no wa darena no ka shitte imasu." we have got the details of who is behind Yuri's death. Balita nito sa akin. Tango na lang ang isinagot ko at sinenyasan na mauna ng umalis.

   Nagpaalam ako ng maayos sa mga magulang ni Yuri. Pero sa kanya. Hindi na ako nagpaalam. Dahil hindi kailanman ako magpapaalam sa kanya. Dahil sa puso ko ay mananatili siyang buhay na buhay.

End Of Flashback:

    Muli na namang nag umigting ang galit ko ng maalala ko ang tagpong iyon. Lalo ng malaman ko na ang mga lalaking gumawa sa kanya non ay ang mga tauhan ng mga Yamamura. Kaya ang ilan sa mga katanungan ko ay nabigyan ng kasagutan. Kung kanino? At kung sino ang magbabayad ng kawalang hiyaan na gumawa non kay Yuri.

   And this is the right time to take revange. Ang maningil ng mga buhay kabayaran ng buhay na inutang nila.

   Kinalma ko ang sarili ko bago ko muling tinignan ang larawan.

   Maingat na inilapag ko iyon at ibinalik sa harapan ng lamesa ko kung saan ko iyon palaging nakikita. At muling hinaplos iyon bago ako tuluyang tumayo. Inayos ang mga nagkalat na papel sa lamesa ako at ang nilakumos ko naman larawan ay itinapon ko sa basurahan na dapat ay doon lang sila pupulutin. Basuran kung saan sila lahat nababagay para sunugin.

   Lumabas na ako ng opisina ko. At gaya ng nakagawian ko. Paglabas ko ng opisina ko ay dapat walang nakakaalam na ako ang pinuno ng naturang grupo. Wala dapat makaalam maliban sa mga taong pinagkakatiwalaan ko.

   Ang lolo Bryant lang dapat na kahit si lolo Zyrel ay walang alam. Ewan ko na lang kung alam nina Papa at daddy na ipinamahala na sa akin ni Lolo Bryant ang naturang grupo. Pero kung ganun man, hindi nila ako mapapaalis ngayon sa pwesto ko. Hindi nila ako mahihilang paalis sa kinalulugaran ko. Dahil ito ang magiging daan para makapaghiganti ako. Ito lang ang paraan para maipaghiganti ko si Yuri. Maipaghiganti ang taong mahal ko.

   Pupuntahan ko ang puntod ni Yuri. At kanina, naipahanda ko na ang mga bulaklak na ibibigay ko sa kanya. Kahit wala na siya sa mundong ito, siya parin ang mamahalin ko. At hindi ako magsasawang bisitahin siya sa puntod nito. Kahit doon man lang ay makasama at makausap ko siya.

  "Narito na naman ako Yuri, mahal ko." Kausap ko dito habang nakatayo ako sa harapan ng puntod niya matapos kong ilapag ang mga bulaklak na hawak ko. "Kumusta ka na? Nakikita mo ba ako ngayon kung nasaan ka? Miss na miss na kita." Kahit ayaw man sana tumulo ng luha ko ay hindi ko mapigilan. Sa tuwing naalala ko ang mga masasayang araw namin na magkasama. At babalikan ang mga pangako namin sa isa't isa.

   "May maganda akong balita para sayo. Mabibigyan na ng katarungan ang pagkamatay mo. Maipaghihiganti na kita. At sana kung nasaan ka man. Tulungan at gabayan mo ako para makamit mo ang katarungan para sayo." Kuyom ang mga kamao habang sinasabi iyon na para bang naririnig lang niya ako at buhay siya na nasa harapan ko. "Pangako ko sayo mahal ko. Maipaghihiganti kita sa kanila. Babawiin ko ang buway na kinuha nila sayo." mahabang pangako ko sa kanya.

   Nagpalipas ako ng ilan pang mga minuto na nakatingin lang sa puntod niya. Hindi ko nararamdaman ang pagkainip na naghihintay at nagpapalipas lang ng oras dito kasama siya. Hindi gaya ng sa iba na lagi akong nagagalit kapag naiinip ako at walang ibang ginagawa. Pero dito, hindi man siya sumasagot, nakakagaan parin ng pakiramdam ang makausap siya kahit alam kong hindi na kailanman niya masasagot ang mga sinasabi ko.

   "Anata mo koko ni imasu!" You are here too! Mga salitang nakapagpalingon sa akin na hindi ko na namalayan na may ibang tao na pala sa likuran ko. Ang mga magulang ni Yuri. May hawak din na mga bulaklak. Inilapag nila ang mga bulaklak na dala at yumukod pa sa mismong puntod ng anak.

  "Hai, ojisan. Watashi wa kare ga koishīdesu." Yes Uncle, I miss him. Sagot ko dito. Tinapik niya ang balikat ko at ngumiti. Ngiti na hindi abot sa mga mata dahil mas nananaig sa kislap ng mata nila ang kalungkutan.

   Ako man ay ganun din. Sino ang hindi malulungkot kung ang mahal mo sa buhay ay bigla na lang nawala sayo. At sa hindi pa magandang paraan. Dahil naghirap pa ito ng tuluyan bago ito nawalan ng buhay.

   At habang nasa harapan kami ng puntod ni Yuri ay napag usapan namin ang tungkol sa kung sino ang nasa likod ng lahat ng ito. Hindi ko sinabi sa kanila ang totoo, dahil ayaw ko na pati sila ay madamay pa. Baka kapag nalaman nila kung sino ay gumawa sila ng ibang hakbang para maghiganti sa mga hayop na iyon. At mabulilyaso pa lahat ng mga plano ko.

    Nagsinungaling na lang ako na hindi ko pa alam at inaalam ko pa lang hanggang ngayon. Saka ko na lang sasabihin sa kanila kapag nagtagumpay na ako. Kapag nabura ko na sila sa mundong ito. At wala ni kahit isa man sa mga hayop na iyon ang ititira ko.

   Marami pa kaming napag usapan sa mga bagay bagay. Hanggang sa ako na ang unang nagpaalam sa kanila. At gaya noong nasa lamay palang ako ni Yuri ay hindi ako nagpaalam sa kanya. Basta ang sinasabi ko na lang sa tuwing aalis ako.

  "Babalik ako, mahal ko." Saka na ako tuluyang umalis doon at muling bumalik sa opisina ko para maisagawa ko na ang mga naunang plano ko. At masimulan ko na ang paghihiganti ko.