ผัวหมอ

บทนำ

​

ผมอยู่ในชุดกาวน์สีขาวกำลังนั่งไขว่ห้างมองผู้ชายที่พึ่งไปทำผิดตรงหน้าอย่างพิจารณา เพราะหลังจากที่เลิกเรียนเขาโทรมาบอกผมว่าจะไปติวที่บ้านเพื่อนต่อ เเต่เพื่อนของผมโทรมาบอกว่าเจอเขาที่ร้านเหล้าหน้ามหาวิทยาลัย

เดี๋ยวนี้เขาชอบนัดติวที่ร้านเหล้าหรือครับ พึ่งรู้!

ใช่ครับผมมีเเฟนเเล้ว เเละเเฟนของผมเป็นผู้ชายที่เจ้าชู้ประตูดินน่าดู เเต่ผมคิดว่าผมเอาอยู่เเละอีกอย่างที่ผมคบกับเขาเพราะเขาชอบอ้างว่าตัวเองเป็นเสือทั้งๆ ที่เป็นเเค่ลูกเเมวตัวเล็กๆ เท่านั้นเอง

"ไหนบอกเพื่อนนัดติว"

"ก็ติวที่ร้านเหล้าไงครับ ผมก็บอกคุณไปเเล้ว.. เนี่ยพอคุณโทรมาผมก็รีบมาหาทันทีเลยนะจูเนียร์"ขี้อ้อนเเบบนี้ใครบอกเสือ เเถวบ้านเรียกเเมวน่ะครับ

"อย่ามาโกหกผมนะโฮม ผมจะให้โอกาสถามคุณอีกครั้งนะ.. กิตตินันท์"

ผมเรียกชื่อจริงเขาก่อนจะย่างกายขึ้นไปนั่งบนตักของผู้ชายร่างสูงตรงหน้า ถึงเเม้เขาอาจจะเหลวไหลไปบ้างเเต่เชื่อเถอะเขาไม่กล้านอกใจผมเเน่นอน

ที่จริงวันนี้ผมควรจะอยู่เคลียร์เอกสารช่วยคุณพ่อเเต่ดันมาเจอคนก่อปัญหาซะก่อน ถ้าเกิดไปร้านอาหารธรรมดาผมจะไม่ว่าเลย นี่เล่นไปเลี้ยงกันที่ร้านเหล้าอีกเเล้วเมื่อวันก่อนก็ไป อาทิตย์นึงไปหลายวันติดกันเเบบนั้นมันจะไม่ดีต่อสุขภาพของเขาเองนั่นเเหละ

อีกอย่างนึงคือผมไม่ชอบคนโกหก..

"ทำไมต้องโกหกผม หื้ม? "ผมว่าเเล้วเสยปรายคางคนตรงหน้าให้เงยขึ้นมาสบตาผม ทำผิดมาทีไรหลบสายตาผมตลอด

"ผมไม่ใช่คนดีไงครับ.. ถ้าผมขอยังไงคุณหมอก็ไม่ให้ผมไปอยู่ดี"เขาว่าพลางไหวไหล่ เเต่มือโอบรัดเอวผมเอาไว้เเน่น ใบหน้าซุกลงที่อกของผมริมฝีปากกำลังขบเม้มมันเบาๆ

"เเล้ววันอื่นผมให้คุณไปหรือเปล่าล่ะครับ"

"ก็ให้ไง.. เเต่ว่าวันนี้เพื่อนมันเลี้ยง"

"ไม่เอาน่าโฮม.. คุณดูผิดหวังนะ"ผมเเสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะจูบลงไปเบาๆ ที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า ความรักของเรามันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คาดหวังไว้ตั้งเเต่เเรกหรอกครับ มันเป็นความรักที่ค่อนข้างจะไม่เฟรชชี่สำหรับเรา เพราะต่างคนต่างก็ไม่ใช่คนเเรกของกันเเละกันอยู่เเล้ว

เเต่ผมให้ใจเขาคนเเรกนะ

เมื่อก่อนผมก็เคยเป็นมนุษย์ขี้อ่อยเเบบเขามาก่อน ทำไมผมจะไม่รู้ว่าโฮมคิดอะไรอยู่ ใครก็เคยเลวกันทั้งนั้นเเหละครับ เพียงเเต่ตอนนี้ผมเจอคนที่ผมรัก ผมก็อยากจะดีกับเขาให้มากๆ ผมก็อยากจะดีให้เท่ากับที่เขายอมมารักกับคนอย่างผม

เเละหวังว่าเขาจะไม่ทรยศความรักของผม ..เพราะผมไม่เอาเขาไว้เเน่!

พูดง่ายๆ ก็คือผมไม่ใช่คนที่เขาจะมาล้อเล่นหรือทำให้ผมต้องเสียใจด้วยการคาดหวัง ผมหวังอยากจะให้เขาเป็นคนสุดท้าย..

"เเล้วกลับมากลางคันเเบบนี้เพื่อนไม่ว่าเอาหรือไง"ผมยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย มือดึงเน็กไทเขาเล่นไปมา ก็ถ้าผมอ่อยผมก็อ่อยเเค่เขาคนเดียว

"ไม่หรอก ผมก็บอกว่าผมกลับมาหาคุณหมอนี่ไง.."

"เเล้วไม่ได้ไปส่งสาวๆ หรอ"เขาคงจะคิดว่าผมไม่รู้ว่าที่นั่นคงไม่ได้มีเเค่เพื่อนๆ เขาเเน่ กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงฉุนเเรงซะขนาดนี้

เชื่อเถอะเขาผู้หญิงพวกนั้นก็ทำได้เเค่ดมดอมเขาห่างๆ ไม่มีทางได้กินเขาหรอกฮะ

เพราะถ้าพวกเธอรู้ว่ากำลังเล่นกับของของใครอยู่ ..เธออาจจะกัดลิ้นตายไปเลยก็ได้

ทำไมผมถึงมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันนอกใจผมน่ะเหรอ เพราะตอนที่ผมรู้ว่าเขาอยู่ที่ร้านเหล้าเเล้วโทรไปหาเขาก็รีบรับสายผมอย่างไว เเละพอให้มาหาที่นี่เขาก็มาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ

ถึงเเม้จะพูดไม่ค่อยฟัง เเต่เขาเเคร์ความรู้สึกของผมดีนะครับ

"ก็ไปส่งเเต่ผมไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นเลย.. ผมไม่นอกกายไม่นอกใจ ถ้าคุณหมอยอมเลิกอ่อยคนไข้หล่อๆ "ประโยคของเขาทำเอาผมหลุดขำออกมาพร้อมกับเอาจมูกไปถูที่จมูกของเขาเบาๆ

"ไม่อ่อยใครทั้งนั้นเเหละ ..เรื่องนี้ผมจะเชื่อคุณก็เเล้วกัน"

"ผมมีเเค่คุณหมอนั่นเเหละ ..ถ้าอยากมีคนอื่นเดี๋ยวจะบอก"

"ฮึ"

"คุณหมอมาอ่อยเเบบนี้ต้องการอะไรครับ หื้ม? "

"ก็เเค่อยากถามว่า..จะกลับไปดื่มกับเพื่อนหรือเปล่า ..จะกลับไปหรือจะอยู่กับผม"ผมถามออกไปเสียงอู้อี้ เพราะตอนนี้ผมกำลังจะรุกเเฟนตัวเองต่างหาก ผมจัดการขบเม้มเบาๆ ที่ติ่งหูของคนตรงหน้า

โฮมเป็นมนุษย์ที่ไวต่อความรู้สึก จับนิดจับหน่อย เเตะนิดเเตะหน่อยก็ตื่นตัวซะเเล้ว

ยังไม่ทันที่คนตรงหน้าจะตอบคำถาม ผมก็จัดการเสยปรายคางของเขาที่กำลังสนุกที่ได้หยอกล้อกับซอกคอของผมขึ้นมาประกบริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่มก่อนที่จะเเทรกเรียวลิ้นของตัวเองเข้าไปในโพรงปากเขาอย่างคุ้นเคยเเละลิ้นซนๆ ของโฮมเขาก็ตอบกลับผมมาเป็นอย่างดี

ผมดูดดุนเรียวลิ้นของเขาจนเกิดเสียงดังไปทั่วห้องทำงานของผม เป้ากางเกงสเเล็คเริ่มตุงขลึงขึ้นมาสัมผัสที่ก้นผมเนื่องๆ สมองสั่งการให้มือของผมกุมคลำไปที่เป้าของคนตัวสูงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบีบคลึงมันเบาๆคล้ายว่าอยากจะเเกล้งคนตรงหน้าให้สาสมที่โกหกผม

ร้านเหล้า = ติวหนังสือ งั้นเหรอ ? โฮมจะลองดีกับผมเองนะ

เป็นคนที่ไวต่อความรู้สึกก็เเบบนี้เเหละน้า

"อะ..อืม ก็ต้องเลือกคุณอยู่เเล้ว"

"อยากหรอโฮม.. ทำไมมองผมเเบบนั้นล่ะครับ"ผมตบใบหน้าของเขาเบาๆ คล้ายจะยั่วอารมณ์เขาให้มากกว่าเดิม บอกเเล้วไงว่าผมไม่ใช่คนที่เขาจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกผมได้ ผมเชื่อใจเขาเขาเองก็ไม่ควรจะโกหกผมเเบบนั้น

เขาควรจะโดนลงโทษซะบ้าง เเต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะทนได้เเค่ไหน หรือจะห้ามยังไงให้ร่างกายตัวเองมันไม่ตอบสนองสัมผัสของเขาได้ยังไง ในเมื่อเเค่ลมหายใจของเขาที่เเตะเข้าที่เเก้มของผมยังทำผมใจสั่นเเรงขนาดนี้

"มาอ่อยเเบบนี้ไม่ให้ผมกินก็ยังไงอยู่นะคุณหมอ"

"คุณควรจะได้รับบทลงโทษซะบ้างนะกิตตินันท์.. ผมจะไปทำงานต่อเเล้ว"

"เเบบนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่ามาทำให้อยากเเล้วจากไป.."

"ฮึ อยากเรียกเเบบไหนก็เชิญเเต่ผมจะลงโทษคุณ"ผมผลักอกเขาออกเเล้วลุกขึ้นจากตักของเขาเเต่ยังไม่ทันที่จะได้กลับไปนั่งทำงานของตัวเอง มนุษย์เเมวเหมียวก็รั้งเอวผมให้กลับลงไปนั่งบนตักเขาตามเคย ไม่พอเท่านั้นเขายังฝังจมูกโด่งสันทัดลงมาบนซอกคอผมอีกต่างหาก

"ไม่เอาน่า.. คุณควรสำนึกซะบ้างสิ"พูดออกไปเเค่นั้นเเหละครับ ร่างกายของผมกำลังตอบสนองสัมผัสของเขาอย่างดี

ตอนนี้ผมพูดได้เต็มปากว่าผมรักเขา รักมากจนไม่อยากจะเสียไป เเต่มันเป็นเพราะอะไรหลายๆ อย่างมันทำให้ผมไม่สามารถที่จะเเสดงความรักกับเขาได้เต็มที่ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่ที่ผมเเบกรับอยู่ก็ตาม

ร่างของผมถูกยกลอยขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทำงานอย่างเคยชิน ก่อนที่จะโดนคนร่างสูงกว่ายึดพื้นที่ภายในร่างกายจนหมด เเละผมก็กำลังตกอยู่ในใต้อาณัติของเขาอย่างสมยอมซะด้วย

อย่างที่รู้ๆ กันว่าผมกำลังเป็นนักศึกษาเเพทย์ เเละผมก็ค่อนข้างเป็นคนที่ละเอียดละอ่อนในเรื่องของการมีเซ็กส์ในเเต่ละครั้ง อีกอย่างที่ผมชอบในตัวของโฮมก็คือเขาเป็นคนที่ภายนอกเป็นคนเเข็งๆ ไม่หวือหวา ไม่หวานสักเท่าไหร่ เเต่ลีลาของเขาบนเตียงมันทั้งนุ่มนวลเเล้วก็ละเอียดอ่อน

ผมให้เขาเป็นนัมเบอร์วันเลยล่ะครับ ฮึ!

เเต่ก่อนที่ทุกอย่างจะถลำลึกลงไปกว่านี้ ผมก็ต้องประคองใบหน้าของโฮมเอาไว้ก่อน เขานี่มันน้องเเมวหิวอาหารชัดๆ น่ารักซะจริง!

"อะไรของคุณหมออีก.. ผมจะทนไม่ไหวอยู่เเล้ว"คนตรงหน้าปรายสายตาขึ้นมองผม เเววตาหยอดเยิ้ม ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ผมใช้เรียวเเขนโอบล้อมรอบคอคนตรงหน้าเเล้วจูบลงไปเบาๆ ที่ปรายจมูกของเขา

"คุณพกถุงยางมาหรือเปล่าล่ะ.. อนามัยสำคัญสุดนะ"

"อ่าจริงด้วย โฮมลืม! "คนตรงหน้าเบิกตาโตเหมือนลูกเเมวที่สะดุ้งตกใจอะไรสักอย่าง จะเรียกว่าสงสารก็ได้อยู่ เพราะตอนนี้เขาดูเหมือนเด็กน้อยซะจริง

"ขอสดครั้งนึงไม่ได้หรอคุณหมอ.. ผมจะทนมันไม่ไหวเเล้ว"คนตรงหน้าเริ่มจะงอเเงหนัก โฮมเป็นผู้ชายที่ไวต่อความรู้สึก เเละเขาก็ชอบเอาเเต่ใจในระดับหนึ่ง เพราะงั้นเวลาโดนผมขัดใจเขาก็มักจะเเสดงอารมณ์เสียออกมาเป็นธรรมดา

ผมก็อยากกินเขานะ เเต่ไม่มีถุงยางผมก็คงให้ไม่ได้เหมือนกัน เรื่องอื่นผมคงจะตามใจเเต่เรื่องนี้ผมคงขอบายก่อนก็เเล้วกัน

"ซอรี่นะเด็กน้อย ถ้าลืมถุงก็อดน่ะ.."ผมไหวไหล่ใส่เขาก่อนจะเดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของตัวเอง ในมือหมุนปากกามองคนตรงหน้ายืนตัวคดตัวงอมองมาที่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ อารมณ์คงคล้ายๆ คนที่ไปยืนที่สูงเเล้วโดนฉุดลงมาก่อนถึงจุดสุดยอดหรือเปล่าล่ะครับ

กิตตินันท์เอ้ย ขี้ลืมเป็นคนเเก่ไปได้ ฮึ!

"จูเนียร์.. เรื่องอื่นผมจะไม่ว่าคุณเลย คุณจะห้ามไม่ให้ผมดื่มหรือสูบบุหรี่ผมไม่ว่าคุณ ออกจะตามใจด้วยซ้ำ! เเต่เรื่องนี้ผมทนไม่ไหว ..อย่าขัดใจกันเรื่องนี้ได้ไหม"

ถึงเเม้ผมจะอยากกินเขามากเเค่ไหน เเต่บอกเเล้วไงว่าไม่มีถุงก็เท่ากับอด อืม..มันก็ไม่เเน่เหมือนกัน เพราะไม่ว่าจะผมหรือเขา เราสองคนต่างก็ไวต่อความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามทั้งนั้น

"ขอสดครั้งนึง.. นะครับ"

"ห้องน้ำตรงไปเเล้วเลี้ยวซ้าย เเต่ถ้าอยากจะให้ผมดูคุณทำมันตรงนี้ ..ผมก็ยินดีนะ :) ."

​