[ โฮม : พาร์ท ]
ผมยืนพิงรถหน้าคอนโดหมอเนียร์มาเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่รู้ว่าป่านนี้ตื่นหรือยังเเล้วทำอะไรอยู่ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับทั้งคืน หมอเนียร์ปากเเข็งไม่พอใจยังเเข็งกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก
เเต่ผมก็ยอมรับว่าผมมีส่วนผิดที่ไปเจอเเคลร์โดยที่ไม่ได้บอกเขา ผมก็เเค่ไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ ยังไงผมกับเเคลร์ก็ไม่มีอะไรให้รื้อฟื้นความหลังอีกเเล้วล่ะ
"หมอเนียร์!"ปมตะโกนเรียกคนที่เดินลงมาจากคอนโด เเต่พอคนตัวเล็กเห็นผมถึงกับรีบเดินเลี่ยงอย่างรวดเร็ว ดูจากดาวอังคารยังรู้เลยว่างอนผมหนักขนาดไหน
ผมเดินตามเข้าไปที่ลานจอดรถ ก่อนจะเดินเข้าไปดึงข้อมือให้คนหัวรั้นหันมาคุยกับผม
"ทำอะไรของคุณ"
"จะเดินหนีโฮมทำไม คุณเห็นผมเเล้วไม่ใช่เหรอ"
"ไม่อยากคุย" ตรงเเต่เจ็บดี...
ที่จริงหมอเนียร์มีเสน่ห์ก็ตรงนี้นี่เเหละที่ทำให้ผมเริ่มสนใจในตัวเขามากขึ้น เรื่องอื่นหมอเนียร์เเทบจะไม่โกรธหรือหาเรื่องทะเลาะเลยด้วยซ้ำ เเต่กับ
