ตอนที่ 2 ผู้ปกครองจำเป็น

1161 Words

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป วีว่านั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวกลางห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ ท่ามกลางความกดดันจากสายตาของ ธิติ กับ ลภัส คุณพ่อและคุณแม่ของเธอ เนื่องจากเหตุการณ์ที่มหาวิทยาลัยในวันนี้ ทำให้อาจารย์ที่ปรึกษาต้องเรียกผู้ปกครองเข้าพบ ซึ่งสาเหตุก็มาจากการทะเลาะวิวาทเหมือนเช่นเคย จึงทำให้บรรยากาศภายในบ้านตึงเครียดจนแทบหายใจไม่ออก “วีว่ามีอะไรจะพูดไหมลูก” ธิติเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่แฝงด้วยความกังวล เขามองลูกสาวตัวเองอย่างรอคำอธิบาย คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่น พลางขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา “คุณพ่อคิดว่าหนูเป็นคนเริ่มเหรอคะ?” น้ำเสียงของเธอไม่ได้แข็งกร้าว แต่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ธิติเอื้อมมือไปลูบผมลูกสาวเบาๆ อย่างปลอบโยน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พ่อรู้ว่าลูกไม่ใช่คนชอบหาเรื่องใครก่อน...แต่บางสถานการณ์ มันก็หลีกเลี่ยงได้ ลูกเข้าใจใช่ไหม” วีว่าพยักหน้าช้าๆ เธอไม่ได้อยากมีเรื่อง แต่บางครั้งการอดทนก็ไม่ได้ช่วยอะไร “หนูเข้าใจค่ะ แต่พวกนั้นไม่ยอมหยุดไงคะ หรือคุณพ่อคุณแม่จะให้หนูโดนรังแก ไม่ให้หนูปกป้องตัวเองเลยเหรอคะ?” ทันใดนั้น ลภัสก็พูดขึ้นบ้าง น้ำเสียงของเธออ่อนโยนไม่ต่างจากสามี “มันไม่ใช่แบบนั้นนะลูก ที่พ่อกับแม่พูด...เพราะว่าเป็นห่วงหนู ลูกลองคิดดูสิ ถ้าวันหนึ่งคนพวกนั้นมีอาวุธขึ้นมา วีว่าจะทำยังไงลูก?” “....” เธอนั่งเงียบ โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ไม่นาน ลภัสก็สะกิดแขนของธิติ ก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นและพากันออกไปยืนคุยกันที่ระเบียง ทิ้งให้บรรยากาศในห้องเงียบงันลงอีกครั้ง ผ่านไปสักพักหนึ่ง หลังจากที่ธิติและลภัสปรึกษากันเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็เดินกลับมาหาลูกสาวที่นั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์อยู่บนโซฟาตัวยาวกลางห้อง วีว่าเงยหน้าขึ้นมามองสบตากับพวกท่าน พลางขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามออกไป “คุณพ่อกับคุณแม่ มีอะไรจะคุยกับหนูอีกไหมคะ?” ลภัสมองท่าทางของลูกสาวด้วยแววตาครุ่นคิด ก่อนถอนหายใจเบาๆ “เมื่อกี้พ่อกับแม่ปรึกษากันแล้ว เทอมหน้าแม่ว่าจะให้ลูกย้ายมหาวิทยาลัย…” ทว่าลภัสยังพูดไม่ทันจบประโยคดี วีว่าก็เอ่ยแทรกทันที “ทำไมหนูต้องย้ายด้วยล่ะคะ?” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแฝงความไม่พอใจ พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ทันใดนั้น ธิติก็พูดขึ้นบ้าง “พ่อคิดว่ามันเป็นทางที่ดี ถ้าลูกได้ย้ายไปเรียนที่อื่น ก็จะได้ไม่ต้องมีเรื่องทะเลาะเหมือนกับที่ผ่านมา” “แต่ต่อให้ย้าย…ถ้ามีคนหาเรื่องหนู มันก็จบที่โรงพักเหมือนเดิมอยู่ดี” เธอตอบกลับด้วยสีหน้าไม่ยอมรับ เพราะทุกครั้งที่มีเรื่อง เธอไม่เคยเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเลยสักครั้ง “แม่กับพ่อคุยกันแล้ว ว่าจะหาคนมาช่วยดูแล ช่วยควบคุมพฤติกรรมของลูกอีกที” ลภัสพูดอย่างนุ่มนวล แต่แฝงด้วยความหนักแน่น คำพูดนั้นทำให้วีว่าขมวดคิ้วแน่นขึ้นกว่าเดิม “มันต้องขนาดนั้นเลยเหรอคะ” “ใช่ เพราะลูกเข้าออกโรงพักบ่อยเกินไป แบบนี้มันไม่ดีเลย” ธิติเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เธอถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ก่อนจะเอ่ยถามกลับอย่างไม่พอใจ “แล้วจะเอาใครมาเป็นผู้ปกครองหนูล่ะคะ?” “เดี๋ยวแม่บอกอีกที” ลภัสว่า จังหวะนั้นเอง เสียงรถสปอร์ตคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ลภัสจึงหันไปเอ่ยถามสามีอย่างสงสัย “คุณนัดใครไว้หรือเปล่าคะ?” “ไอ้คินทร์น่ะ มันว่าจะเอาเอกสารจัดซื้อมาให้ดู” ธิติตอบกลับภรรยา ไม่นาน ร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อยของชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินตามแม่บ้านเข้ามาในห้องรับแขก ทุกสายตาหันไปจับจ้องเขาอย่างพร้อมเพรียง โดยมีสายตาคู่หนึ่งที่มองอย่างมีแผน “อ้าว! เอเดนเหรอลูก อานึกว่าพ่อเราจะมาเองเสียอีก” ธิติเอ่ยทัก เอเดนยกมือไหว้ทั้งลภัสและธิติ ก่อนจะเหลือบตามองไปทางวีว่าเพียงเล็กน้อย เพราะปกติเวลาเขามาที่บ้านหลังนี้มักจะไม่พบเธอ เนื่องจากอีกฝ่ายจะอยู่คอนโดเป็นหลัก ในตอนนี้เธอกำลังส่งยิ้มหวานให้กับเขา ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำเอาเขารู้สึกขนลุกซู่อย่างประหลาดใจ “พ่อติดธุระน่ะครับ ก็เลยให้ผมเอาเอกสารมาให้แทน” เขาพูดขึ้น พลางยื่นแฟ้มเอกสารวางบนโต๊ะ “ขอบใจจ้ะ” ลภัสรับไว้ด้วยรอยยิ้ม “ถ้างั้น ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” เอเดนเอ่ยขึ้น พร้อมยกมือไหว้อีกครั้ง แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไป วีว่าก็พูดแทรกขึ้นเสียงดัง “เดี๋ยวก่อนสิคะพี่เอเดน นั่งก่อน” เธอลุกขึ้นไปกระตุกแขนเขาให้กลับมานั่ง ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นี่ไงคะ คุณพ่อคุณแม่ก็ให้หนูย้ายไปเรียนมหาลัยเดียวกับพี่เอเดนสิ แล้วก็ให้พี่เอเดนคอยช่วยปกครองหนู” คำพูดนั้นทำเอาเอเดนขมวดคิ้วขึ้นทันที ส่วนลภัสกลับดูเหมือนจะคิดตามคำพูดของลูกสาว “ก็ดีเหมือนกันนะคุณ” เธอหันไปพูดกับธิติ ธิติพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปถามเอเดน “เอเดนว่าไงลูก ถ้าอาจะฝากให้เราดูแลวีว่า” เขาไม่ได้ตอบในทันที แต่เลือกที่จะย้อนถามกลับออกไป “เอ่อ…น้องจะย้ายมหาลัยเหรอครับ” “ใช่ลูก เรียนที่นี่ น้องมีเรื่องขึ้นโรงพักแทบทุกอาทิตย์” ลภัสตอบ สีหน้าเคร่งเครียด เอเดนพยักหน้าเล็กน้อย ราวกับเข้าใจสถานการณ์ แต่ก็ตอบกลับด้วยคำประชดประชันเล็กน้อย “ถึงย้ายไป...คนมันจะหาเรื่อง ยังไงก็มีเรื่องอยู่ดีนะครับ” คำพูดนั้นทำเอาวีว่าฟึดฟัดทันที “วีไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อนสักหน่อย” “เงียบก่อนลูก” ธิติเอ่ยปรามเสียงเข้ม เธอจึงหุบปาก นั่งกอดอกหน้ามุ่ยทันที “มันก็จริง อาก็เลยอยากให้เอเดนช่วยเป็นผู้ปกครองจำเป็นให้น้องหน่อย” ธิติเสริม เอเดนเลิกคิ้วสูง พลางเอ่ยถามกลับ “ผู้ปกครองจำเป็นเหรอครับ” ทันใดนั้น ลภัสก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ใช่จ้ะ คอยดูแล ควบคุมพฤติกรรมของน้องไม่ให้มีเรื่องอีก ช่วยเป็นหูเป็นตาให้น้าหน่อยนะลูก” สิ้นประโยคของอีกฝ่าย เอเดนก็นั่งเงียบ พลางชำเลืองมองคนด้านข้างที่นั่งหน้ามุ่ยเล็กน้อย “ได้ไหมลูกเอเดน…” ลภัสถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนโยน สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ครับ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more