Evet, o tetiğe hiç korkmadan basmıştım çünkü benim artık kaybedecek hiç bir şeyim kalmamıştı. Benim kaybetmekten korktuğum tek şey yüzünü bir kez göremediğim annemdi ancak onu çoktan kaybetmiştim.
Biliyorum, beni bekliyordu. Gideceğim yerde, oralarda bir yerde beni bekliyor ve beni karşılayacaktı buna adım kadar emindim.
Sana geliyorum anne, kanatlarını benim için açar mısın? Beni kanatlarına alıp sarmalar mısın anne?
Hâlâ ciğerlerime alabildiğim nefes belki de son nefeslerim olabilirdi çünkü az önce beynimi bir kurşunla dağıtmıştım. Fakat ciğerlerimin ağrımasıyla kapalı olan gözlerim açıldı, etrafı bulanık görürken karşımda bana endişeyle bakan Ilgaz'ı gördüm.
"Aslı!" diye gürlediğinde yere göz attım.
Yerde kan yoktu yada başımdan aşağı süzülen kan damlacıkları bile yoktu. Ne ya
