Mabigat pa rin ang dibdib ni Selena Alcaraz nang lumabas siya ng restroom. Damien Vergara’s taste lingered on her mouth, his grip still ghosting on her wrists, reminding her how recklessly he had just claimed her in a moment fueled by anger, jealousy, and desperation.
“Hindi… hindi ako dapat magpahalatâ,” bulong niya sa sarili habang nakatitig sa repleksyon. Hindi ako bibigay. Hindi sa kanya.
Pagbukas ng pinto, sinalubong siya ng mga tunog ng gala—laughter, glasses clinking, the low hum of a political string quartet filling the grand ballroom.
Nandoon si Damien. Nakasandal sa marmol na haligi, hawak ang baso ng alak, bahagyang nakaluwag ang kurbata. Parang walang nangyari, pero nang magtagpo ang mga mata nila, ramdam ni Selena ang titig nito—matulis, nagbabantâ, parang sinasabing akin k
