Bad Friend 5 แค่เราที่รู้
1650 Words
“ดีปะ” คำถามนี้ดังขึ้นเมื่ออินดี้ทิ้งตัวลงนอนข้างฉัน
ทุกอย่างผ่านไปแล้ว ผ่านไปโดยที่ฉันยังอยู่ในความสับสน ยังงงอยู่เลย ไม่คิดว่าฉันกับอินดี้จะมาถึงจุดนี้จริง ๆ
“ตอบดิ ยังไง”
“อะไรดี”
“กูเอาดีปะ”
“มึงถามกับทุกคนที่มึงมีอะไรด้วยเลยเหรอ” ฉันกำลังเข้าสู่การเปรียบเทียบอีกแล้ว คือฉันแม่งอดไม่ได้ไง
อินดี้มันเป็นคนแรกของฉัน แต่ว่าฉันเป็นคนที่เท่าไหร่ของมันก็ไม่รู้
“ก็เออ สรุปยังไง”
“ไม่รู้สิ กูยังไม่เคยลองเอากับคนอื่น เปรียบเทียบไม่ได้หรอก” ละจะมาน้อยใจอะไรตอนนี้ เดินเข้ามาในกองไฟเองแท้ ๆ ทำเหมือนโดนบังคับไปได้
“มีกูแล้วไม่ต้องเสือกไปลองกับคนอื่น” อินดี้พูดพลางพลิกตะแคงตัวมาสวมกอดฉันที่ยังเปลือยเปล่า ครั้งแรกเลยนะที่แก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น แล้วก็ครั้งแรกที่เห็นอินดี้แก้ผ้าแบบนี้ บอกเลยว่า ไม่ชิน แต่ก็พยายามมองข้าม แสร้งไม่สนใจ
“งั้นจะรู้ได้ไงว่ามึงทำดีหรือเปล่า”
“แค่มึงรู้สึกดีก็พอปะ”
“งั้นถ้าคนอื่นทำให้กูรู้สึกดีกว่าอะ”
“อย่ามีคนอื่น จะได้ไม่ต้องไปรู้สึกดีกับคนอื่น”
“...” พูดเหมือนเราเป็นมากกว่าเพื่อน พูดเหมือนเราเป็นแฟนกันเลย
ฉันอยากถาม แต่ก็เคยถามไปแล้ว คำตอบก็คือไม่ได้คิดอะไรกับฉัน
ถ้าหากตอนนี้ถามออกไปอีกก็จะเหมือนมัดมือชกอินดี้น่ะสิ
ฐานะครอบครัวที่ต่างกันอาจจะทำให้อินดี้คิดก็ได้ว่าฉันอยากจับมัน ฉันไม่พูดออกไปก่อนดีกว่า ถ้ามีสักเสี้ยวที่อินดี้รู้สึกดีกับฉันเดี๋ยวมันก็พูดออกมาเอง
ส่วนตอนนี้ เราเป็นอะไรกันก็ไม่รู้
“แต่งตัวออกไปหาไรกินกัน”
“กูนัดญ่าไว้”
“ดึกแล้ว ถ้าจะไปให้ได้ กูก็จะไปด้วย เอาไง”
“...กูนอนเลยดีกว่า”
“เหอะ เห็นปะว่ามึงมีพิรุธ แม่ง นัดใครไว้แน่ ๆ”
“เปล่านะ แค่กูง่วงแล้ว เหนื่อย”
“ข้าวยังไม่ได้กิน ลุกไปล้างตัว”
“ไม่”
“มันเลอะ ลุกไปล้าง เช็ดไม่หมดหรอก”
“มึงแตกในเหรอ เดี๋ยว ไม่ดิ มึงไม่ได้ใส่ถุงเหรออิน” ละฉันงงกับชีวิตจนลืมคิดถึงเรื่องพวกนี้ได้ไง ไอ้อินมันมั่วขนาดนั้น ถ้าเกิดมันเป็นโรคขึ้นมา เราไม่ติดต่อกันเหรอ
“ถุงอยู่ในห้องกู”
“ทำไมมึงไม่กลับไปเอาก่อน”
“เดี๋ยวมึงเปลี่ยนใจไง”
“เหี้ย”
“สบายใจได้น่า ตั้งแต่กูเอาเป็นกูก็ไม่เคยสดกับใคร มึงเป็นคนแรก”
“กูต้องยิ้มรับไหมมึง ใช่เรื่องน่ายินดีเหรอ”
“ยินดีดิ กูให้มึงเป็นคนแรกเลยนะ”
“มึงไหมคนแรกของกู แม่ง! กูผีเข้าหรือไงวะ ทำเหี้ยอะไรลงไปวะเนี่ย”
“เอาน่า ได้กับกูไม่มีขาดทุน แต่อย่าไปได้กับคนอื่นก็แล้วกัน”
“ทำไมอะ”
“เอากับกูแล้ว จะไปเอากับคนอื่นได้ไง”
“แล้วมึงอะ”
“กูทำไม”
“เอากับกูแล้วจะเอาคนอื่นไหม”
“...” อินดี้เงยหน้าจากหน้าอกอวบอิ่ม สายตาจ้องมาที่ฉัน สายตาที่มองมาเหมือนกำลังตั้งคำถามว่า หวังอะไรอยู่ คิดไม่ซื่อเหรอ
“กูไม่ได้หมายความว่ากูจะเป็นของมึง หรือจับมึงนะ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ได้มีความคิดอื่น มึงอย่าเข้าใจผิด กูแค่ไม่อยากใช้ร่วมกับคนอื่น ถึงพูดแบบนี้มันจะตลกก็เถอะ แต่กูรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ” เพราะสายตาของอินดี้ทำให้ฉันร้อนตัว กลัวว่าจะหลุดพิรุธออกมา
“อ่อ” อินดี้พยักหน้ารับ กลับไปซบที่หน้าอกฉันเหมือนเดิม ไม่ถึงหนึ่งนาทีอินดี้ก็พูด “ตราบใดที่มึงยังให้กูเอา กูจะไม่เอากับคนอื่น”
“...พูดจริงเหรอ”
“อือ สัญญา” ขณะนั้นอินดี้ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฉัน แต่ก็ยังพูดอีกว่า “มึงก็ห้ามไปเอากับคนอื่น ทำได้ไหม”
“มึงต่างหากที่ทำได้ไหม ปกติเห็นเอาไปเรื่อย ใครทักมาก็ไปด้วยหมด”
“วางใจได้ ช่วงนี้กูเห่อมึง” อินดี้พูดจบก็อ้าปากงับยอดอกฉัน
ฉันควรจะดีใจกับสิ่งที่เพื่อนคนนี้พูดออกมาหรือเปล่า สิ่งที่มันพูดออกมาสื่อให้รู้ว่า ฉันไม่ต่างจากของเล่นชิ้นใหม่
ฉันพลาดเอง พลาดที่คิดไปเอง คิดว่าฉันสำคัญกว่าผู้หญิงคนอื่น แค่ดูแลมากกว่าคนอื่นไม่ได้แปลว่า เป็นคนสำคัญ
หนึ่งชั่วโมงต่อมาฉันออกมานั่งที่หน้าทีวี อินดี้เปิดประตูรับอาหารที่สั่งมา เขาชวนฉันออกไปข้างนอก ไปหาของกินกัน ฉันก็คิดแหละว่าจะไป แต่พอก้าวขาลงพื้นห้อง ขาสองข้างก็สั่น สงสัยยกขานานเกินไป
อินดี้มันขำฉัน มันบอกว่า ‘งั้นสั่งของที่มึงอยากกินมากินที่ห้องดีกว่า สงสารเด็กอ่อนหัด’
มันดูถูกฉันอีกไง เออ ละฉันก็อ่อนหัดจริง เถียงไม่ออก
กินข้าวเสร็จ อินดี้เอาจานไปเก็บ เดินหายเข้าไปในห้องนอนพักหนึ่งแล้วก็เดินกลับมาหาฉันที่นั่งดูรายการวาไรตี้
“อะ” อินดี้วางแบงค์พันหนึ่งปึกลงที่ตักฉัน
“อะไร”
“เงินไง โดนเอาจนเบลอไม่รู้จักเงินแล้วเหรอ”
“กูรู้ว่าเงิน แต่มึงให้กูทำไม”
“เอาไว้ใช้ กูไม่อยากให้มึงเดือดร้อนแล้วไปรับงานอะไรไม่เข้าท่าอีก”
“มึงรู้ปะว่ากำลังทำให้กูรู้สึกเหมือนผู้หญิงขายตัวเลย”
“ขายตัวเหี้ยไร”
“ก็หลังจากเอากันแล้วก็ให้เงินกูนี่ไง”
“คิดมากไปแล้วมิว ที่ให้กูให้ไว้ใช้ มึงจะได้เอาเวลามาตั้งใจเรียน กูไม่ได้คิดดูถูกมึง”
“...”
“นี่ไม่เข้าใจที่กูพูดเหรอ”
“เข้าใจ”
“เข้าใจก็รับไว้ อย่าเล่นตัว”
“ไม่ได้เล่นตัว กูแค่กำลังคิด” พูดพลางหยิบเงินมานับ
“คิดอะไร”
“ค่าตัวกูแค่นี้เองเหรอ กูเสียซิงให้มึงเลยนะ” นับคร่าว ๆ แบงค์พันในมือฉันห้าหมื่นบาท
“เงินสดมีแค่นี้ เดี๋ยวกดแล้วเอามาให้อีก มึงอยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย”
“ทำไมต้องให้เงินสดบ่อย ๆ ด้วย ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว” แทบจะทุกครั้งอินดี้มักควักเงินสดให้ฉัน เมื่อก่อนสงสัยแต่ไม่ได้ถาม คิดว่าไม่ใช่เงินเยอะ
แต่ตอนนี้ถือได้ว่าเป็นเงินก้อน
“คนที่บ้านกูจะได้ตรวจสอบไม่ได้”
“หมายถึงแม่มึงเหรอ”
“อือ”
“อ้อ”
เท่าที่รู้มาอินดี้กับพ่อแม่ไม่ค่อยจะถูกกัน เขาตอนนั้นย้ายมาอยู่กับยายกลางเทอม ไม่เคยถามเหมือนกันว่าเพราะอะไร ที่ไม่ถามก็เพราะเวลามีคนพูดถึงพ่อแม่อินดี้ทีไร ฉันรู้สึกเหมือนมีระเบิดเวลาที่พร้อมทำงาน
“เอาไว้พรุ่งนี้กูกดเงินสดมามึงจะเอาเท่าไหร่ก็บอกกู เคปะ”
“เออ อยากให้เท่าไหร่ก็ให้มาเลย” ฉันยังคงนับแบงค์พันในมือไปมา ในหัวกำลังคิดอะไรมากมายหลายอย่าง บางเรื่องก็อยากถาม ทว่าสุดท้ายก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา
กลัวว่าเราจะห่างเหิน กลัวว่าความสัมพันธ์ตลอดหลายปีมานี้จะเปลี่ยนไป ฉันไม่อยากเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน
ฉันยังอยากอยู่ใกล้ ๆ อินดี้
“อินดี้”
“ว่า”
“เรื่องที่เรามีอะไรกัน อย่าบอกใครนะมึง” ที่จริงฉันแค่อยากถามว่า ต้องบอกคนอื่นเรื่องเราไหมหรือควรเก็บเป็นความลับ แต่ถ้าถามไปแบบนั้นมันก็เหมือนฉันอยากจับอินดี้ไม่ใช่เหรอ ซ้ำยังเอาความเป็นเพื่อนมากดดันด้วย
“..” อินดี้มองฉันด้วยสายตาราบเรียบ เดาไม่ได้เลยว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่
“หรือมึงคิดว่าควรมีคนรู้เรื่องที่เรามีอะไรกันเหรอ” นี่ฉันกำลังหยั่งเชิงนะ แอบหวังว่าอินดี้จะตอบว่า ‘ใช่’
“มันเป็นเรื่องของเราสองคน ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมารับรู้” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาดูเย็นชา
คำตอบของอินดี้แปลว่า ให้เก็บเรื่องเราเป็นความลับ
“โอเค มีแค่เราที่รู้”
“แต่ถึงจะไม่บอกใคร มึงก็ห้ามมีคนอื่นระหว่างที่เรายังมีอะไรกันนะมิว”
“กับผู้หญิงคนอื่นมึงก็พูดแบบนี้ใช่ปะ”
“กูบอกแล้วว่า อย่าพูดถึงคนอื่น ตอนนี้มีแค่เรา”
“...” มันเริ่มพูดก่อน แล้วจะมาทำเหมือนฉันเป็นคนผิดเนี่ยนะ
“กูพูดแล้วว่า จากนี้จะมีแค่มึง มึงก็ต้องมีแค่กู”
“กูรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ”
“กับมึงต้องย้ำ ชอบใจดีกับคนไปทั่ว”
“กูไม่ได้ใจดี แค่มีน้ำใจ”
“งั้นต่อไปไม่ต้องมีน้ำใจกับคนอื่น มีกับกูแค่คนเดียว” พูดแบบนี้ไงฉันถึงได้ชอบคิดเข้าข้างตัวเองอยู่บ่อย ๆ ว่าฉันสำคัญกว่าผู้หญิงคนอื่น “คืนนี้นอนห้องมึงนะ”
“ทำไม มึงไม่นอนห้องมึงอะ”
“กูจ่ายไปตั้งห้าหมื่น พรุ่งนี้ยังต้องจ่ายอีก ต้องนอนด้วยดิ เอาไปแค่ทีเดียวเอง” นั่นไง อินดี้มันทำลายความรู้สึกดี ๆ ที่ฉันเพิ่งรู้สึกลงไปแล้ว
สรุปแล้วฉันก็คือคนที่เอาตัวเข้าแลกเงิน
- Writer
