Bad Friend 13 ง่ายฉิบหาย
1668 Words
“ไอ้เหี้ย!” อินดี้ดีดตัวลุกจากที่นอน คำอุทานของมันทำให้ฉันลืมตาตื่น ก่อนหน้านี้เข้ามาในห้องนอน มันตะล่อมจนฉันยอมมีอะไรด้วย จบไปหนึ่งยกฉันก็เผลอหลับ ก่อนจะหลับอินดี้ก็นอนอยู่ด้วยนะ ก็นอนอยู่ข้างกันดี ๆ จู่ ๆ เป็นบ้าอะไรขึ้นมา
“เป็นอะไรของมึง”
“คาดสายตากูแค่แป๊บเดียวมึงก็สร้างเรื่องมากมายเลยนะมิว”
“กูทำอะไรอีกวะ กูก็นอนอยู่ข้างมึงไม่ใช่เหรอ หลอนปะเนี่ย”
“มึงมีอะไรจะบอกกูอีกไหม”
“กูต้องบอกอะไรอีก นี่ผ่านมาไม่กี่ชั่วโมงเองนะอิน ทำไมหาเรื่องทะเลาะกันอีกแล้ว”
“เมื่อคืนก่อนกลับจากบ้านไอ้รบมึงทำอะไรไว้”
“กูเมา” อือ ฉันก็เมาไม่ใช่เหรอ ก่อนหน้านั้นเชื่อฟังคำพูดมันพยายามไม่กิน ปฏิเสธที่เพื่อนชวน แต่พอมันหนีไปรับผู้หญิงฉันโมโหก็เลยเมา
“แล้วอะไรอีก”
“ไม่น่ามีแล้วนะ ทำไมอีกอะ”
“ไม่มีเหี้ยไร แล้วไอ้เหี้ยรบหอมแก้มมึงได้ไงมิว มึงมีสติปะเนี่ย ให้มันหอมทำเหี้ยไร” อินดี้ตะคอกเสียงดังลั่นห้อง ชักสีหน้าไม่พอใจสุด ๆ
“อ่อ เหมือนไอ้ญ่าจะเล่าให้กูฟังอยู่”
“เหมือน มึงใช้คำว่าเหมือน นี่มึงไม่รู้ตัวเลยเหรอมิว”
“กูเมาไง”
“เออ มึงเมา แล้วเมาเหี้ยอะไรขนาดนั้น ไม่มีสติเหี้ยอะไรเลย ใครหิ้วไปไหนก็ได้แบบนี้ กูบอกแล้วว่าอย่าแสดง อย่าแดกเยอะ เหี้ยฉิบหาย” อินดี้โยนโทรศัพท์ของมันมาใส่ตัวฉัน วีดีโอค้างที่ฉันกำลังคุยกับนักรบ
ฉันก็เลยกดเล่นต่อ อยากรู้ไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น
นั่นแหละ ถึงได้รู้ว่า ฉันเกือบหอมแก้มนักรบกลับ โชคดีที่ธัญญ่าปรามไว้ แล้วก็โชคดีที่ฉันไม่บ้าจี้ทำตามนักรบ
เรื่องราวเป็นอย่างที่ธัญญ่าเล่าให้ฟังเลย เหตุการณ์ในคลิปแทบไม่มีอยู่ในความทรงจำของฉัน
“เออ ๆ ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
“มึงยังคิดว่าจะมีครั้งต่อไปที่มึงได้เมาอีกเหรอมิว”
“ก็ต้องคิดดิ แค่ดื่มเอง ถ้าดื่มนิดเดียวมันก็ไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ”
“แล้วมึงแดกนิดเดียวไหม พอได้แดกมึงหยุดได้เหรอ เท่าที่กูเห็นมึงยกรัว ๆ เหมือนคนไม่เคยแดกเหล้า” ไอ้เหี้ยนี่ กูแดกรัว ๆ เพราะโกรธมึงน้อยใจมึงต่างหาก ไม่ใช่ว่าไม่เคยแดก
“เออ กูเหี้ยเอง จบเนอะ” โมโหแค่ไหนก็ให้ฉันเป็นคนรับจบเหตุการณ์ทุกอย่างก็น่าจะเข้าสู่ภาวะปกติ
“กูโมโหแทบตายมึงพูดแค่นี้อะนะ”
“แล้วจะให้กูพูดอะไรอิน”
“นี่ระหว่างที่กูไม่อยู่มึงไปแอบทำอะไรกับไอ้รบมากกว่านี้ไหม”
“อิน”
“ทำไม กูจะสงสัยแล้วถามไม่ได้เลยเหรอ ถ้าไม่ทำมีเหรอที่มันจะกล้าหอมแก้มมึง มึงก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ง่ายฉิบหาย”
คำพูดของอินดี้ทำให้ฉันหน้าชา
อินดี้มันไม่ได้พูดอะไรผิดเลย สิ่งที่ออกจากปากมันเป็นเรื่องจริง ฉันง่าย ฉันปล่อยตัว ฉันไม่รักตัวเองสักนิด ที่เป็นอยู่ตอนนี้ฉันก็เป็นเหมือนที่อินดี้พูดทุกอย่าง
“เออ กูง่าย ถ้ากูไม่ง่ายมึงจะได้กูง่าย ๆ แบบนี้ไหมอิน แล้วถึงจะเป็นแบบนั้นจริงมึงก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดกับกูแบบนี้” ลุกลงจากเตียง คว้าโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกจากห้องนอน เดินออกจากห้องมันด้วย
ถึงจะรู้สึกโกรธ แต่ก็ต้องยอมรับว่าทุกสิ่งที่อินดี้พูดล้วนเป็นเรื่องจริง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเกิดจากการกระทำของฉันเอง
มันคงคิดว่าฉันพึ่งพามัน จะพูดอะไรกับฉันก็ได้ ไม่จำเป็นต้องถนอมน้ำใจกัน ซึ่งฉันก็พูดอะไรไม่ได้เพราะนั่นก็เป็นสิทธิ์ของอินดี้ อินดี้จะทำยังไงก็ได้
ความโมโหทำให้ฉันเดินลงมาชั้นล่าง เดินออกจากคอนโดมาไกลพอสมควร กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ยืนอยู่ข้างถนนแล้วฉุกคิดได้ว่า ไปที่ไหนล่ะ ฉันควรจะอยู่ที่ไหน หากวันหนึ่งไม่ได้อยู่ที่คอนโดแห่งนี้ หากวันหนึ่งไม่มีอินดี้ฉันจะทำยังไงกับชีวิต
คนเราทุกคนไม่สามารถพึ่งพาคนอื่นได้ตลอดชีวิต อย่างไรแล้วก็ต้องพึ่งตัวเอง ช่วยตัวเองถึงจะอยู่ได้ตลอดรอดฝั่ง
สุดท้ายแล้วตัวฉันที่ตั้งถามกับตัวเองตั้งมากมายก็ไม่ได้ไปไกลจากคอนโดนัก ฉันเดินมานั่งคาเฟ่แถว ๆ นั้น สั่งกาแฟเข้ม ๆ มาดื่มแล้วก็นั่งมองไปเรื่อย
มองทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในสายตา มีทั้งสิ่งที่น่าสนใจและไม่น่าสนใจ
ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์ของฉันก็มีสายโทรเข้ามารัว ๆ ละสายตามองเล็กน้อยแล้วก็หันมองอย่างอื่น
จากคำพูดมากมายของอินดี้ในวันนี้ทำให้รู้เลยว่า ฉันเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ อินดี้คิดจะพูดอะไรกับฉันก็ได้ มันไม่เคยคิดจะถนอมน้ำใจฉันเลย
ฉันแม่งคนไร้ค่าดี ๆ นี่เอง
“มิวสิค มิวสิคใช่ไหม” ระหว่างที่ฉันกำลังปล่อยให้ความคิดต่าง ๆ ถาโถมไม่หยุดก็มีใครคนหนึ่งยืนยิ้มอยู่ด้านหน้า บดบังทุกอย่างที่ฉันกำลังมอง
“ใช่ ใช่ค่ะ” ยิ้มรับทั้งที่ฉันจำไม่ได้เลยว่าคนที่ทักฉันเป็นใคร
“พี่เพื่อนไอ้ต้าร์ไง กีต้าร์พี่ชายมิวสิค”
“อ่า ค่ะ” ฉันเคยเจอเพื่อนพี่ต้าร์เยอะมาก แต่นั่นมันช่วยที่ฉันเรียนมัธยมต้น ช่วงนั้นพี่ต้าร์ยังเรียนไม่จบ เพื่อนเขาจะเยอะมาก ชอบมาที่บ้าน
“ทำหน้าแบบนี้ลืมพี่ใช่ไหม”
“แหะ แหะ ขอโทษค่ะ เพื่อนพี่ต้าร์เยอะ มิวจำได้ไม่หมด” มาทีก็ยกกันมาทั้งกลุ่ม กลุ่มเขามีเป็นสิบคน ฉันจะจำหมดได้ไง ไม่ใช่คนสนิทคุ้นเคยกันสักหน่อย
“พี่ชื่อเรย์ จำพี่ไม่ได้ก็ไม่แปลก เมื่อก่อนพี่ชอบใส่แว่น ทำตัวไม่ให้เป็นจุดเด่น นี่ไงรูปสมัยก่อนของพี่” เขาพูดพลางกดโทรศัพท์มือถือแล้วหันหน้าจอมาให้ฉันดู
“พี่แว่น พี่คือพี่แว่นคนนั้นเหรอคะ” ถ้าพี่แว่นหัวฟูในรูปฉันคุ้นเคย เพราะเขาเป็นคนเด่นในกลุ่ม เนื่องจากจะทำตัวไม่เหมือนคนอื่น เขาดูอึมครึมตลอดเวลาจนทำให้ฉันจำได้ ต่างจากชายหนุ่มตรงหน้าที่มีความเนี้ยบ ออร่าโดดเด่น ใบหน้าหล่อเหลา หัวก็ไม่ฟู แว่นก็ไม่ใส่
ต่างกันเหมือนคนละคน
“แหม พอเป็นรูปเดิมพี่จำได้เลยนะ”
“สวัสดีค่ะพี่เรย์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” ยกมือไหว้ด้วยความเคารพ
“ไม่เจอกันนานเลย มิวสบายดีใช่ไหม”
“ค่ะ สบายดี พี่เรย์เปลี่ยนไปเยอะมากเลยค่ะ มิวจำไม่ได้เลย”
“แต่พี่จำมิวได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็นเลยนะ”
“นั่นแปลว่ามิวไม่ได้เปลี่ยนอะไรค่ะ พูดง่าย ๆ ก็ไม่ได้พัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น”
“พูดอะไรแบบนั้น แล้วนี่มาทำอะไรที่นี่ ไกลจากบ้านเรามากเลยนะ”
“มิวเรียนมอใกล้ ๆ นี้ ก็เลยพักอยู่แถวนี้ค่ะ”
“เรียนคณะอะไรครับ”
“ตามพี่ต้าร์เลยค่ะพี่เรย์”
“แบบนี้ก็เป็นรุ่นน้องพี่เลยนะ มีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้เลยนะ มิวเรียนปีไหนแล้ว”
“จบเทอมนี้ก็ปี3 แล้วค่ะ”
“ฝึกงานที่ไหน”
“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ”
“มาที่บริษัทพี่ไหม ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไรนัก”
“จะดีเหรอคะ”
“มีอะไรไม่ดีกัน เอางี้เรามาแลกไลน์กันไว้ เอาไว้ติดต่อกัน ถ้ามิวมีเรื่องอะไรหรือมีปัญหาอะไรก็ติดต่อมาหาพี่ได้เลย” ระหว่างที่ฉันกำลังงง พี่เรย์ก็ยื่นโทรศัพท์ที่หน้าจอมีคิวอาร์โค้ดมาให้ฉัน “มาครับ เผื่อมีอะไรให้พี่ช่วย หรือว่ามิวสิครังเกียจพี่”
“ปะ เปล่านะคะ ไม่ใช่แบบนั้น พี่เป็นเพื่อนพี่ต้าร์ มิวจะรังเกียจพี่ได้ยังไง”
“ไม่ใช่ก็สแกนคิวอาร์โค้ดกันครับ”
“ค่ะ ได้ค่ะ” เพื่อนของพี่ชายคนนี้ฉันจะกล้าปฏิเสธได้ยังไง พี่ต้าร์เคยบอกว่าพี่แว่นน่ะเป็นคนดีมาก ๆ
ที่เรียกพี่แว่นก็เพราะเพื่อนในกลุ่มพี่ต้าร์เรียกเขาว่า แว่น ที่ผ่านมาฉันจึงเข้าใจว่าเขาชื่อแว่น
เพิ่งรู้วันนี้แหละว่าชื่อเรย์ ไม่ใช่แว่น
“อ่า แอดเรียบร้อย” พี่เรย์ยิ้มละมุนหลังจากที่เราแอดเพื่อนกันเรียบร้อย “แล้วนี่มาคนเดียวเหรอ”
“มารอเพื่อนค่ะ อีกเดี๋ยวน่าจะมาแล้ว” ฉันเลือกที่จะโกหก ไม่อยากจะต้องมาอธิบายอะไรที่มันยุ่งยาก
“โอเค กาแฟพี่ได้แล้ว เอาไว้นัดกินข้าวกันนะครับ” พี่เรย์ยิ้มหล่อละมุน
“ค่ะ” ส่งยิ้มให้พี่เรย์อย่างมีมารยาท เขาดูดีกว่าเมื่อก่อนมากจริง ๆ ต่างกันราวกับคนละคน
ที่เขาเปลี่ยนไปแบบนี้เพราะเคยโดนผู้หญิงหลอกให้รักแน่เลย ฉันจำได้เพราะพี่ต้าร์เคยพูดกับเพื่อน แล้วบังเอิญคนขี้เสือกแบบฉันดันได้ยิน กับคนอื่นก็จะไม่จำเท่าไร แต่นี่เพราะเขาคือพี่แว่นหัวฟูที่ชอบโดนสาวหลอกบ่อยครั้งฉันจึงจำได้
- Writer
