Bad Friend 6 คิดไปไกล
1685 Words
“สายเพราะมึงเลย” พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเพราะเราสองคนเข้าเรียนสาย ฉันโทษคนข้าง ๆ ก็ต้นเหตุมาจากมันเต็ม ๆ
“ก็น้ำสองมันแตกยาก ไม่แตกก็ไม่จบ” พูดออกมาแบบไม่รู้สึกผิดและก็คงไม่รู้สึกผิดจริง ๆ
“ถ้ารู้ว่าแตกยาก ก็ควรจบตั้งแต่น้ำแรกที่แตกแล้วปะ”
“กูอยากต่อน้ำสองกับมึง”
“แล้วก็สายนี่ไง”
“งั้นวันนี้ไม่ต้องเข้าเรียนปะ”
“นี่ชวนกูโดด”
“แล้วโดดไหม”
“โดดแล้วกลับห้องนอนอะนะ”
“พูดแบบนี้แปลว่ามึงเห็นด้วย งั้นเราไปเที่ยวกันดีกว่า” อินดี้พูดพร้อมกับเปลี่ยนเส้นทางทันทีทั้งที่ก่อนหน้านี้ตั้งใจจะไปมหา’ลัย
“ไปเที่ยวไหน”
“ยังไม่รู้เลย ขับไปเรื่อย ๆ แล้วกัน พรุ่งนี้ไม่มีเรียนด้วย มึงอยากไปเที่ยวไหนอะ”
“ไม่รู้ดิ ไม่เคยคิด”
“ไปต่างจังหวัด ไปค้างกันไหม”
“ค้างอะไร เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามา ไม่ได้เอาอะไรมาเลย”
“นี่มากับใครลืมเหรอครับ แค่มีเงินทุกอย่างก็ง่าย อยากไปไหนสั่งงมาได้เลย”
“ไม่รู้ดิ ไปไหนก็ไป คนไม่มีเงินแบบกูขอไม่ออกความคิดเห็น”
“วันนั้นกูได้ยินมึงบ่นกับไอ้แฝดว่าอยากกินปูใช่ปะ”
“อือ แต่ก็พูดไปงั้นแหละ มันชวนดูรีวิว เห็นแล้วก็อยากกิน”
“งั้นไปจันทบุรีกัน”
“ไปทำไร ไกล”
“ไม่เกินใจกู”
“กูไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกับใจมึงคะ”
“ก็มึงอยากกินปูแบบที่เขารีวิว วันนี้เราว่าง กูก็จะพามึงไปกินไง”
“มึงรู้ได้ไงว่า กูอยากกินของรีวิวไหน”
“พวกมึงพูดเสียงดังขนาดนั้น ใครบ้างไม่ได้ยิน”
“อ้อ” ก็นึกว่าใส่ใจกันเป็นพิเศษ เฮ้อ คิดไปเองอีกตามเคย
“ถือว่าตกลงนะ”
“ค่ะป๋า”
“ป๋าเหี้ยไรของมึง”
“ก็ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนเป็นเด็กเสี่ยเด็กป๋าเลย มีหน้าที่แค่ไปเที่ยวแล้วก็เอาใจเสี่ยเยอะ ๆ”
“งั้นหนูก็เอาใจเสี่ยเยอะ ๆ นะครับ เดี๋ยวเสี่ยจะทิปหนูหนัก ๆ เลย” อินดี้หันมาขยิบตาใส่ฉันหนึ่งที
“ค่ะเสี่ย”
“สรุปจะให้กูเป็นอะไร”
“อะไรอะ” นี่อินดี้แค่หมายถึงอะไร สถานะเหรอ “ก็เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ หรือแม้แต่เพื่อนก็จะไม่เป็น”
“อะไรของมึงเนี่ย ที่กูถามคือจะให้กูเป็นเสี่ยหรือเป็นป๋า หรือมึงจะให้กูเป็นทั้งสองอย่าง”
“งั้นชอบให้เรียกแบบไหน” ฉันคิดไปไกลทำไมขนาดนั้น ก็แค่เรื่องเล็ก ๆ จะระแวงเกินไปแล้ว
“อะไรก็ได้ มึงเลือกมาสักอัน”
“เรียกสองอย่างเลยไม่ได้เหรอ”
“เออ เอาเถอะ เอาที่มึงสบายใจ”
“งั้นเสี่ยแล้วกัน เสี่ยอิน โอเคไหมคะเสี่ย”
“กวนส้นตีน”
“พอกูเรียกก็ว่ากูกวนตีน สรุปมึงจะเอายังไง”
“ก็มึงไม่จริงใจ”
“ตรงไหนที่กูไม่จริงใจคะ”
“สีหน้ามึงไง เหมือนตอแหลพูด”
“ไอ้อิน ด่ากูตอแหลหลายรอบละนะ”
“พูดเล่นปะ”
“ก็เล่นแรงเกิน”
“โกรธเหรอ”
“จะไม่ให้กูรู้สึกเลยหรือไง”
“ก็รู้สึกได้ รู้สึกไปสิ ใครว่าอะไรมึง” อินดี้ยื่นมือมาจับมือฉัน
“...” ไอ้คนบ้า อย่ามาเล่นกับใจได้ไหมละไอ้คนแอบรักอย่างฉันอะ มีเหรอที่จะดึงมือออก ดีใจขนาดนี้มีแต่แกล้งทำเฉยตีเนียนตามน้ำไปน่ะสิ
ยิ่งคำพูดที่บอกว่า ก็รู้สึกไปสิ คนพูดอาจจะไม่ได้คิดอะไร คนฟังอย่างฉันคิดไปไกลแล้ว
มันเป็นธรรมดาของคนที่รู้สึกมากกว่าหรือเปล่านะ
สี่ชั่วโมงต่อมาเราเดินทางมาถึงจังหวัดจันทบุรี ก่อนหน้านี้อินดี้แวะกดเงินสดออกมาสามแสน มันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ที่กดเงินสดออกมาถือเยอะขนาดนี้ คือถ้ากดแล้วเอาเก็บไว้ที่คอนโดก็ปกติ ปลอดภัยแน่นอน แต่นี่เรามาเที่ยว ฉันคิดว่าการพกเงินสดเยอะเกินไปไม่ใช่เรื่องดี ประเด็นหลักที่ฉันบ่นเรื่องนี้ก็คือ มันได้มาสามปึก ปึกละแสน มันยื่นให้ฉันหนึ่งปึก บอกให้ฉันเก็บไว้ ให้ตามที่ตกลงไว้เมื่อคืน
จากนั้นเราแวะห้างสรรพสินค้าซื้อเสื้อผ้าของใช้ เรียกได้ว่าซื้อใหม่ทั้งหมด คนจ่ายก็คืออินดี้ ฉันมีหน้าที่เลือกเท่านั้น
เรียกอินดี้ว่าเสี่ยเล่น ๆ ทว่ารู้สึกเหมือนเป็นเด็กเสี่ยจริง ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ เลย
เราเข้าพักโฮมสเตย์แห่งหนึ่ง ใช้วิธีวอล์คอินเข้ามา ไม่ต้องจองล่วงหน้า ก่อนหน้านี้แวะหลายที่ ส่วนใหญ่ให้จองล่วงหน้า ดีที่เจอที่นี่ ไม่งั้นอินดี้จะพาฉันนอนโรงแรมแทน ฉันน่ะยังไงก็ได้ มากับเขา เขาเป็นคนจ่ายทุกอย่าง แปลกก็ตรงที่คนขี้รำคาญอย่างอินดี้ดูไม่เบื่อที่จะขับรถหาที่พักไปเรื่อย ๆ
“เหี้ย เหนื่อยฉิบหาย” เข้ามาในห้องอินดี้ทิ้งตัวนอนพร้อมกับบ่น
“ก็ไม่จำเป็นต้องมาไกลแล้วยังหาหลายที่แบบนี้ ที่อื่นก็มี”
“รีวิวที่มึงดูเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรือไง”
“ใช่ แต่ไม่จำเป็นต้องขนาดนี้ก็ได้ มึงขับรถก็เหนื่อยแล้ว”
“มาทั้งที ก็เอาที่มึงอยากมา เหนื่อยก็จริง แต่พักนิดหน่อยก็หายแล้ว มึงอยากมามากไม่ใช่หรือไง”
“กูอยากมา แต่ไม่ได้อยากมาก”
“งั้นอยากอะไรมาก” อินดี้คว้าข้อมือฉันแล้วดึงฉันลงไปนอนทับเขา
“ไม่ได้อยากเอานะ”
“แน่ใจเหรอ” ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงชวนให้รู้สึกใจหวิว มือใหญ่โอบกอดฉันไว้ไม่ให้ขยับออกห่าง
เรามองตากัน อินดี้ที่อยู่ในมุมนี้ดูหล่อไปอีกแบบ นัยน์ตาที่กำลังมองฉันมีแค่ฉัน ทันใดนั้นเองร่างกายที่เอาแต่ใจของฉันก็โน้มใบหน้าเข้าใกล้อินดี้มากกว่าเดิม
กว่าจะรู้สึกอายกับการกระทำของตัวเองก็ตอนที่ฉันเป็นฝ่ายเริ่มจูบเขาก่อน เมื่อรู้สึกตัวฉันพยายามจะผละริมฝีปากออก ทว่าอีกคนกลับใช้มืออีกข้างกดหัวฉันลงแล้วบดจูบเน้น ๆ
อินดี้จูบจนพอใจแล้วจึงปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ฉันทิ้งตัวลงนอนข้างเขา
เขาพลิกกลับมาขึ้นคร่อมฉันแทน “จะทำไร”
“แล้วคิดว่าทำไร”
“เอากูแน่เลย คร่อมกูขนาดนี้”
“รู้แล้วยังถาม”
“ก็ไหนว่าเหนื่อยขับรถ”
“ขับรถเหนื่อย ไม่ได้เหนื่อยที่จะเอา”
“พอเลย พักบ้างเหอะ ร่างกายมึงผลิตน้ำเก่งขนาดนั้นเลยหรือไง”
“อยากลองดูปะล่ะ”
“ไม่ต้องก็ได้ เก็บไว้ใช้วันอื่นบ้าง”
“วันอื่นอะไรอะ คืนนี้แหละ”
“...” ฉันกำลังรู้สึกว่าระหว่างเราจะเอากันอย่างเดียวเลยเหรอวะ
“ไม่เต็มใจ?”
“ไม่ใช่ไม่เต็มใจ”
“งั้นเป็นอะไร” พูดพลางไซ้ตามซอกคอฉัน
“ก็มึงเหนื่อย กูไม่อยากให้มึงเหนื่อย”
“กูไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น ทำได้สบายมาก”
“อ่อ” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วพูดต่อ “แต่เหมือนมึงจะลืมอะไรไปนะเสี่ยอิน”
“อะไรครับหนูมิว”
“มึงลืมซื้อถุงยางค่ะเสี่ย”
“...เหี้ยแล้วไง ก่อนหน้านี้มึงไม่เตือนกูอะ” อินดี้ทิ้งตัวนอนข้างฉันพร้อมน้ำเสียงเซ็ง ๆ ไม่สิ เซ็งมากเลยล่ะ
“กูลืม” ฉันไม่ได้ลืมหรอก ที่ไม่เตือนก็เพราะไม่อยากให้อินดี้มันเข้าใจว่าฉันคิดแต่เรื่องใต้สะดือกับมัน ถ้าฉันเตือนมันไม่พ้นถูกแซว
แต่ที่พูดเมื่อกี้ก็เพราะมันเริ่มไซ้แล้ว ถ้าปล่อยไปนานกว่านี้ฉันอาจจะหยุดความอยากของอินดี้ไม่ทัน
“แล้วกูลืมเรื่องนี้ได้ไงวะ เหี้ยเอ๊ย”
“ไม่เป็นไรน่า พรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว”
“เหอะ” อินดี้มองฉันด้วยหางตา
“อะไร กูพูดอะไรผิด”
“ไม่รอดหรอกมิว เดี๋ยวกูออกไปซื้อได้ครับ”
“ไหนว่าขับรถเหนื่อย”
“ที่พักริมน้ำแบบนี้ บรรยากาศโคตรดี ได้อยู่กับมึงจะอยู่เฉย ๆ ได้ไง”
“...” ฉันเพียงมองนิ่ง ๆ ในหัวกำลังเริ่มคิดไปเองอีกแล้ว ไอ้คำพูดที่ว่าได้อยู่กับฉัน ทำให้ฉันคิดไปไกลอีกแล้วนะ
“หน้านิ่งคิดอะไร กูพามึงมาเที่ยว อยากให้มึงมีความสุข กูเองก็อยากมีความสุข แลกเปลี่ยนกันไง หรือกูพูดอะไรผิด”
“ไม่ผิด มึงไม่ได้พูดอะไรผิด” ผิดที่กูคิดไปเองไกลเกินไป “กำลังคิดว่าร้านสะดวกซื้อไกลนะ”
“ไม่เกินใจกู ไปด้วยไหมหรือรออยู่ที่นี่” อินดี้ลุกขึ้นนั่ง หันมามองหน้าฉัน
“นี่หลอกเอากูมาปล่อยแล้วหนีกูหรือเปล่า” นี่ฉันเริ่มกลัวว่ามันจะแกล้งแล้วนะ
“กูเนี่ยนะจะกล้าทิ้งมึง”
แม่ง เพิ่งดับหวังกูเมื่อกี้ นี่ให้ความหวังกูอีกแล้ว ไม่ใช่อินดี้หรอกที่หลากหลายอารมณ์ ฉันนี่แหละ ฉันคนนี้นี่แหละที่จะเป็นบ้าก่อน
“ว่าไง ไปไหม”
“อือ ไปเป็นเพื่อนได้”
“งั้นไม่ต้องไป รออยู่นี่ เดี๋ยวกูมา” แล้วฉันพูดอะไรผิด ทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวแบบนี้
“อ่า ได้ดิ ขับรถดี ๆ นะ”
“อือ แป๊บเดียว เดี๋ยวมา” ไม่คิดเลยว่าก่อนที่อินดี้มันจะเดินออกไป มันโน้มตัวมาหอมแก้มฉันก่อน
ไอ้บ้านี่ ชอบทำให้ฉันคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย ฉันก็เป็นพวกเจ็บไม่เคยจำ ซ้ำยังชอบคิดไปเองด้วยสิ
แบบนี้ก็แย่เลย
- Writer
