Bad Friend 07 ทั้งคืนจริง ๆ
1633 Words
“บรรยากาศที่นี่ดีอย่างที่มึงพูดจริงด้วยเสี่ยอิน” ฉันพูดพลางหันมาส่งยิ้มให้คนที่นอนอยู่บนเตียง
“อย่ามาประชด”
“ประชดตรงไหน หรือมึงว่าไม่สวย ถ้าขนาดนี้ไม่สวย ชาตินี้กูน่าจะหาวิวสวย ๆ ยากแล้วนะ”
“มีสวยกว่าวิวโรงพยาบาลเยอะมิว เอาไว้กูออกจากโรงพยาบาลจะพามึงไป” อินดี้หันหน้าหนี สีหน้าของมันอิดโรย
“แต่ตอนนี้มึงต้องนอนโรงพยาบาลไงคะเสี่ยอิน”
“ดูมึงพอใจที่กูเป็นงี้”
“เหรอ กูไม่ใช่เหรอที่หิ้วมึงมาส่งโรงพยาบาล จะตัดพ้ออะไร พูดเหมือนกูเป็นคนใจดำมากอะ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“เหอะ”
“อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
“ทำไม จะไปไหน”
“กลับไปเก็บของไง มึงหายเราจะได้กลับ”
“ไปคนเดียวเหรอ”
“เสี่ยอินคะ เสี่ยหน้าซีดขนาดนี้จะตามกูไปด้วยเหรอคะ”
“ก็มันไกลจากโรงพยาบาล กูเป็นห่วง”
“ไปแป๊บเดียว จะได้ไม่ต้องวนรถไปมา เสียเวลา”
“ได้ แต่กดโทรหากูแล้วถือสายค้างไว้ กูเป็นห่วง เป็นอะไรขึ้นมาไม่คุ้ม”
“ได้ ได้เลย” พยักหน้ารับพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ามากดโทรเข้าหาอินดี้ “มึงอยากได้อะไรก็เรียกพยาบาลก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูมา”
“เออ ขับรถดี ๆ กูเป็นห่วง”
“เค” หยิบกระเป๋า กุญแจรถ เตรียมออกเดินทางไปที่พัก
“เดี๋ยวมิว”
“อะไร” จะเรียกอะไรอีก วันนี้จะได้ไปไหม ฉันก็ง่วงนอน อยากพักผ่อนเป็นเหมือนกันนะ
“มาจูบก่อน”
“เหี้ยอะไรของมึงอิน”
“กูอยากจูบ เร็ว”
“...” เดินกลับมาที่เตียง โน้มใบหน้าลงเพื่อแตะจูบที่กลีบปากของอินดี้
“เดี๋ยวหายแล้วกูชดเชยให้นะ” ถอนริมฝีปากออกแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า
“อืม รอนะเดี๋ยวมา”
“อืม รอ” ส่งยิ้มเล็กน้อยแล้วจึงเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย
เรื่องของเรื่องที่เราสองคนต้องเปลี่ยนมาเช็กอินที่โรงพยาบาลก็เพราะกินของทะเลแล้วเกิดอาการอาหารเป็นพิษ เท่าที่ตรวจน่าจะเกิดจากหอยนางรมที่ไม่สดและอาจจะไม่สะอาดหรือไม่ร่างกายอินดี้ก็ไม่ถูกกับสิ่งนี้ อินดี้มันกินเข้าไปเยอะมาก ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘กินแล้วคึก คืนนี้กูจัดมึงทั้งคืน’
แม่ง ยังไม่ถึงสองชั่วโมงมันเข้าห้องน้ำไปเกือบสิบรอบ ทั้งอาเจียนทั้งท้องเสีย ปวดท้อง หนักสุดคือตัวร้อน
จัดทั้งคืนจริง ๆ แทบจะนอนในห้องน้ำ
สุดท้ายฉันได้บังคับให้มันมาโรงพยาบาล กว่าจะยอมมาพูดจนปากเปียกปากแฉะ ซึ่งโรงพยาบาลกับที่พักห่างกันมากถึงมากที่สุด ใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะมาถึงทั้งที่ไม่ได้รถติดอะไรเลยนะ
ฉันกลัวมันจะน็อคกลางทาง ขับรถไปพะว้าพะวงไป
แต่รอดละ ถึงมือหมอ ปลอดภัยในระดับหนึ่ง
คนป่วยยังคงสีหน้าซีดเซียวแล้วก็ทำหน้าเซ็งอยู่ตลอดเวลา
(ทางเปลี่ยวไหม) และเรายังคงค้างสายไว้ แทนที่มันจะพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นตัว
“เช้าแล้วชาวบ้านออกมาใช้ชีวิตกันแล้ว” ฉันออกจากโรงพยาบาลตอนตีห้า ตอนนี้ขับมาได้เกินครึ่งทาง ณ เวลานี้หกโมงครึ่งได้
(ขับดี ๆ อะ)
“เออ”
(แม่ง เหี้ยฉิบหาย กูใช้ถุงยางไปแค่ชิ้นเดียวเอง)
“ใช่เวลาพูดเรื่องนี้ปะ”
(กูพามาเที่ยว พามาเปลี่ยนบรรยากาศ แล้วดูดิ)
“ก็เปลี่ยนแล้วไง เช็กอินโรงพยาบาล”
(ถ้าอยู่คอนโดกูไม่น่าจะเป็น กูเกิดมาไม่เคยอาหารเป็นพิษ)
“ก็แดกเยอะซะขนาดนั้น”
(มึงก็แดก ไม่เห็นเป็น หรือเพราะกูกินครั้งแรกเหรอวะ ร่างกายกูเลยสำออยงี้)
“ก็มึงกินเยอะเกินไป ร่างกายก็ตกใจสิคะ”
(กว่าจะหาย)
“อือ เดี๋ยวขากลับกูขับเอง”
(ไม่น่าจะหายวันสองวันนี้)
“ก็ต้องงั้น มึงเป็นเยอะ”
(อยู่ดูแลกูไหม)
“ไม่อยู่จะให้ไปไหน เพื่อนกันปะ เวลาแบบนี้ต้องดูแลกันดิ มึงพูดอยู่ตลอด”
(บ่นเหี้ยไร กูปวดท้อง อยากอ้วกเลย)
“โมโหทำไมเนี่ย กูพูดอะไรผิด”
(ช่างเหอะ ถึงไหนแล้ว)
“อีก 20 กิโลอะ”
(ไกลจังวะ กว่ามึงจะกลับมาหากูอีกเป็นชั่วโมงแน่เลย)
“ถึงบอกให้นอนพักผ่อนไง”
(เป็นห่วงมึง)
“ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว ถ้ามีอะไรเดี๋ยวเรียก พักผ่อนเลิกชวนกูคุย”
(อือ)
เกือบสามชั่วโมง ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงโรงพยาบาลโดยที่อินดี้ถือสายค้างไว้ตลอด มีบางช่วงที่มันหลับ แต่เหมือนหลับไม่สนิท ตื่นขึ้นมาบ่อยมาก คำแรกที่ถาม ‘ใกล้กลับมาหากูหรือยัง’
“กว่าจะมา นึกว่าหนีกูกลับบ้านก่อนแล้ว” เปิดประตูเข้ามาในห้องก็ทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้ ฉันขับรถไปกลับโคตรจะไกล ไม่เห็นใจกันบ้างเลย
“กูเนี่ยนะจะทิ้งมึง”
“ไม่ทิ้งก็ดี ห้ามทิ้งกู”
“งอแงอะไรเป็นเด็กไปได้”
“ใช้โควตาคนป่วยไม่ได้เหรอ”
“ใช้ได้ค่ะเสี่ยอิน เดี๋ยวหนูมิวจะดูแลเสี่ยอินเองนะคะ อยากได้อะไรบอกมาได้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูจัดให้”
“กวนตีน”
“ไอ้นี่ จะเอาไงวะ”
“เอามึง”
“เหอะ ตอนนี้ลูกรักของมึงผงาดไม่ได้ไปอีกพักใหญ่ค่ะ เป็นหนอนน้อยไปก่อนนะคะ”
“มึงแม่งกวนตีนจังวะมึง เปรียบเทียบลูกกูเป็นหนอนน้อย”
“เหอะ มีชีวิตรอดได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว บอกให้มาโรงพยาบาลตั้งแต่แรกก็ไม่เชื่อ ดื้ออยู่ได้ ดีไม่ตาย หมอบอกว่าถ้ามาช้าอีกนิดมึงช็อคได้เลยนะ”
“ก็รอดแล้วนี่ไง ขอบคุณนะ”
“แล้วนี่ยังไง ไม่กินข้าวเช้าเหรอ” อาหารเช้ายังไม่ถูกแกะออกจากซีลเลย
“ไม่อยากกินอะไร”
“ก็กินหน่อยไหม”
“มือกูไม่มีแรง มึงก็รู้ว่ากูขี้จนเพลีย”
“ป้อนไหมล่ะ กินสักคำสองคำ”
“เอาดิ” ฉันยิ้มให้กับคำตอบของอินดี้แล้วก็รีบลากโต๊ะล้อเลื่อนที่วางถาดอาหารของทางโรงพยาบาลจัดมาให้มาที่เตียง จากนั้นก็แกะซีลออก ตักป้อนอินดี้ อาหารเป็นอาหารอ่อน
ฉันเข้าใจอารมณ์อยากอาหารตอนนี้ของอินดี้นะ คือแบบ ไม่อยากเอาอะไรเข้าปาก ไม่อยากลุกเข้าห้องน้ำ แม้จะได้ยาฆ่าเชื้อ แต่ก็มีความวิตกกังวล กลัวที่จะต้องท้องเสีย หรือปวดท้องปวดบิด และอาจจะอยากอาเจียนด้วย
ฉันก็เคยท้องเสีย อาหารเป็นพิษ แค่ไม่ได้รุนแรงแบบอินดี้ ฉันเป็นนิดเดียวยังทรมาน แล้วอินดี้ที่เป็นหนักขนาดนี้จะไม่ทรมานได้ไง
“พอแล้วมิว กลืนไม่เข้าว่ะ” กินเข้าไปแค่สามคำ กินแบบจำใจกิน
“โอเค กินน้ำแล้วนอนพัก” หยิบแก้วน้ำมาป้อน
“มึงอะกินไร ตังค์ในกระเป๋ากูหยิบไปซื้อกินได้เลย หรืออยากสั่งไรมากินก็สั่งมาเลย”
“มาโรงพยาบาลรักษาตัวค่ะเสี่ย ไม่ได้มาพักผ่อน”
“เดี๋ยวมึงหิว อดข้าวไม่ดี เดี๋ยวปวดท้อง”
“เดี๋ยวกินของมึงได้ นี่เสียดาย”
“เสียดายทำเหี้ยไร อยากกินไรก็สั่งมา”
“เหนื่อยแล้ว มื้อนี้กินของมึงนี่แหละ มื้อหน้าค่อยคิด”
“ตามใจ อยากใช้อะไรก็หยิบไปเลย”
“แล้วเมื่อเช้าที่หมอเข้ามาดูอาการเขาว่าไงนะ ออกได้วันไหน”
“กูติดชนิดรุนแรง 3-7 วันน่าจะหาย”
“งั้นเราอยู่โรงพยาบาลจนหายแล้วค่อยกลับดีไหม เดินทางไกล เผื่อมึงเป็นอะไรระหว่างทางจะลำบากอีก”
“เป็นแบบนั้นมึงต้องขาดเรียนนะ”
“จะเป็นอะไรไป กูไม่ปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวหรอก นี่จะโทรบอกยายหรือบอกคนในครอบครัวไหม”
“ไม่ต้องอะ ไม่อยากให้ยายเป็นห่วง”
“อ่า”
“ไม่ต้องบอกไอ้พวกนั้นด้วย ขี้เกียจอธิบาย”
“รู้แล้ว” ฉันก็ไม่ได้คิดจะบอกเพื่อน ๆ อยู่แล้ว ไม่อยากมานั่งตอบคำถาม ไม่อยากถูกแซว ไม่อยากถูกจับได้
“ไม่ได้อะไร แค่รำคาญพวกมัน”
“อือ”
“เฮ้อ เหนื่อยว่ะ”
“เหนื่อยก็พัก นอนเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ”
“กอดหน่อยดิ”
“...”
“เร็วมิว กอดกูหน่อย”
“ได้ ๆ” ฉันวางข้าวของที่กำลังจัดเข้าตู้เก็บของแล้วเดินมาหาอินดี้ที่เตียงผู้ป่วย โน้มตัวลงโอบกอดเบา ๆ “มึงเหมือนเด็กเลย”
“กูทรมาน เจ็บฉิบหายเลย”
“เดี๋ยวก็หายน่า ฮึบ ๆ นะ”
“ไม่ได้เอามึงเลย เซ็งเหี้ย ๆ”
“อันนี้ไม่ใช่ละ”
“อันนี้แหละสำคัญ เฮ้อ กว่าจะหาย” ไม่พูดเปล่า ขยับใบหน้าหอมที่แก้มฉันด้วย
“พอเลย เลิกกอด กูไปเก็บเสื้อผ้า ของใช้ก่อน รกห้องไปหมด เห็นแล้วหงุดหงิด”
“ขาดเหลืออะไรก็หยิบเงินไปซื้อได้เลย”
“รู้แล้ว”
“ขอโทษนะที่พามึงมาลำบาก” มือใหญ่ลูบหัวฉันเบา ๆ
“พอ ๆ ไม่ได้ลำบากอะไร” ฉันผละกอด หยัดตัวขึ้นยืนตรง “พักผ่อนนะ จะได้หายไว ๆ เด็กดี”
“น่ะ กูไม่ได้เล่นเป็นเสี่ยเลย”
“เล่นเป็นคนป่วยที่เป็นเด็กดีก็น่ารักนะ”
“อือ เป็นเด็กดีก็ได้ เผื่อจะมีคนรัก”
ปึง! ไปหนึ่งช็อต พูดแบบนี้กูคิดไปเองอีกแล้วนะไอ้อิน พอ ๆ เดินกลับมาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ดูท่าแล้วน่าจะได้อยู่โรงพยาบาลอีกหลายวัน
- Writer
