เตพาซินมานั่งพักสงบอารมอยู่หน้าร้าน โดยมีเชส ก้าวและนน ยืนมองอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง
“กลับบ้านกันมั้ยครับน้องซิน หรืออยากไปเดินเล่นก่อนกลับซักหน่อยมั้ย” เตยิ้มถาม
“ซินอยากเมา วันนี้พวกเรากะจะมาสนุก มาผ่อนคลายกัน แต่ทุกอย่างก็พังไปหมด เพราะไอ้คนพวกนั้น...มันน่าโมโหจริง ๆ เลย” ซินยังคงหงุดหงิดกับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่
“ผมว่ามันเริ่มเมาแล้วนะครับ” เชสกระซิบบอกเต “ปกติเวลามันเมา มันจะอารมรุนแรง ถ้าเศร้าคือน้ำตาแตก ถ้ามีความสุขคือเหมือนคนบ้า แต่ถ้าโมโหอยู่คือจะโวยวายหนักมาก”
“อ่อ...ถ้าเมา อารมจะรุนแรงขึ้นแบบนั้นหรอครับ” เชสพยักหน้ายืนยันกับเต “น้องซินยังไม่อยากกลับบ้านหรอครับ อยากดื่มต่อหรอ” เตก้มลงไปถามซินอีกครั้ง
“ยังไม่กลับได้มั้ยคะ ยังไม่เมาเลย ยังโมโหพวกนั้นอยู่ด้วย!!” ซินอ้อนเตไปด้วย ตวาดว่าเกื้อกับยี่หวาไปด้วย
“งั้นไปบ้านกูมั้ย พวกมึงไปรอก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวกูแวะไปรับน้องก่อน” ก้
