CHAPTER 37 | พาไปเที่ยว
“ก็ได้งั้นคุณรออยู่ที่นี่แหละ ฉันจะเข้าไปบอกทุกคนเองว่าจะไปทำงานต่อ” ณาลัลน์เอ่ยมาอย่างจนใจ ที่เธอต้องยอมไปกับเขา เพราะถือว่าเขาก็เป็นผู้มีพระคุณคนหนึ่งที่ยอมช่วยจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้พ่อเธอ และอีกอย่างเธอกับเขาเคยนอนด้วยกันมาแล้วเพราะฉะนั้นถ้าจะต้องนอนด้วยกันอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นอะไร เธอเองก็ไม่ใช่คนมีครอบครัว และไม่คิดจะมีด้วย
“เคครับ งั้นผมเข้าไปด้วย จะได้เข้าไปลาคุณแม่ของพี่ด้วย”
คนตัวโตว่าจบพลางเดินนำเข้าไปด้านใน ณาลัลน์ได้แต่ส่งสายตามองค้อนอย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะเดินตามเข้าไปติด ๆ
ทว่าทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เด็กน้อยก็หันมาตาแป๋ว สองมือชี้ลงไปที่ iPad เป็นรูปทะเล
“คุณแม่ขาหนูอยากไปเที่ยวทะเลตอนปิดเทอมจังเลยค่ะ เพื่อน ๆ หนูไปเที่ยวกันมาส่งลูกเข้ามาให้ดูน่าสนุกจังเลยค่ะ”
รูปที่ เด็กน้อยพูดถึง คือรูปจาก LINE กลุ่มของห้องเรียนที่ผู้ปกครองมักจะส่งรูปทำกิจก
