CHAPTER 5 | หมาเด็กอันตรายกว่าที่คิด

1294 Words

CHAPTER 5 | หมาเด็กอันตรายกว่าที่คิด รุ่งเช้า คินวายอมไปส่งณาลัลน์ที่หอของเธอจริงอย่างที่เขารับปาก และเมื่อคืนเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเธอจริง ๆ อย่างที่เธออย่างที่คิด แต่ที่ทำให้ณาลัลน์ยังรู้สึกอายไม่หาย คือเธอพลาดดื่มจนเมามากขนาดนั้นไปได้ไง แถมยังนอนค้างที่คอนโดของหนุ่มรุ่นน้องที่เพิ่งจะรู้จัก นอนบนเตียงของเขา สวมเสื้อผ้าของเขา อาบน้ำที่ห้องเขา แถมยังตื่นนอนและกินข้าวเช้ากับเขาอีก นึกแล้วอยากจะบ้า นี่เธอจะไปล่าเขานะ ไม่ใช่มาให้เขาล่าเธอกลับ ณาลัลน์สะบัดหัวไปมาไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตัวเอง ก่อนจะรีบกลับเข้าห้องนอนไปอาบน้ำเพื่อเตรียมแต่งตัวไปเรียนในคาบเช้า แล้วภาพเหตุการณ์เมื่อคืน ก็เข้ามาฉายชัด ณาลัลน์เผลอนึกตอนที่เขาขยับใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้ “ถ้าอยากก็บอก” “ยะ อยากอะไร?” “อยากได้ผมไง” “ห๊ะ” ดวงตาคู่หวานของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ในขณะที่ใบหน้าหวานร้อนฉ่าไปถึงหู “นะ นาย…นายพูดบ้าอะไรออกมาเนี่ย” “ล้อเล่นน่า พี่ไปอาบน้ำนอนได้แล้วไป เอาเถอะยังไงผมไม่ชอบทำอะไรกับคนเมา” “…” “… แต่ถ้าหายเมาก็ไม่แน่” เธอละอยากจะกรี๊ดให้กับหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้า เขาไม่น่าใช่ผู้ชายไทป์หมาเด็ก แต่น่าจะเป็นผู้ชายไทป์ปากหมา “นี่ครับ ผ้าขนหนูกับเสื้อยืด อาบน้ำเสร็จแล้วพี่เข้าไปนอนในห้องนอนผมได้เลย เดี๋ยวผมจะนอนโซฟาเอง” “หา…” “ว่าไงครับ หรือพี่อยากให้ผมไปนอนด้วย แบบชอบติดสกินชิพอะไรงี้” “ปะ เปล่าสักหน่อยใครอยากจะนอนกับนาย แต่ฉันไม่อาบนะ แล้วก็ไม่เปลี่ยนใส่ชุดของนายหรอก มัน…” “อ่อ หรือพี่อยากใส่ชุดนี้อ่อยผม” ไม่ว่าเปล่าดวงตาคู่คมยังมองไปที่ต้นขาของเธอที่นั่งอยู่อย่างไม่ได้ระวังตัว และใช่! กระโปรงรัดรูปสีขาวเวลานั่งมันร่นขึ้นมามาก จนเขาเกือบเห็นไปถึงไหนต่อไหน ตอนเธอหลับ แอบสาวในห้องน้ำคนเดียวตั้งหลายรอบ บอกเลย อันปันอยากจะร้องกรี๊ดออกมา เมื่อมองดูกระโปรงที่เกือบปิดไม่มิด แล้วรีบดึงขอบชายกระโปรงลงปิดโคนขา สาบาน! รอบหน้าจะไม่ดื่มจนเมาแบบนี้อีก “เดี๋ยวคินวา แล้วตอนฉันเมาฉันได้ทำอะไรแปลก ๆ หรือเปล่า” “ทำ” เขาตอบแบบแทบไม่เว้นจังหวะความคิด “หา? ทะ ทำอะไร? “ “พี่เหรอ? อืม? ชมผมหล่อ เข้ามาจูบผม และขอผมเป็นแฟน” “ห๊ะ ไม่อะ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ “ “ไม่มีทางอะไรครับ นี่ไงรอยตรงคอนี่ใครทำไม่ทราบ” “…” “หรือต้องให้ทวนความจำ?” ว่าจบร่างสูงก็เดินกลับเข้ามาคร่อมร่างเธออีกครั้ง ตึก ตึก ตึก หัวใจดวงเล็กถี่แรง เมื่อเขาขยับใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้ และใกล้เข้าไปอีก ใกล้จนเธอแทบจะกลั้นหายใจเพราะควบคุมอัตราการเต้นของหัวใจไว้ไม่ได้ และถ้าหายตัวได้ เธอคงจะทำไปแล้ว… “ตกลงนะครับ” “ตะ ตกลงเรื่องอะไร?” “เรื่องที่พี่ขอผมเป็นแฟน ผมตกลง เพราะฉะนั้นพูดแล้วห้ามคืนคำ” “ฉัน…” “ขอมัดจำก่อน” พูดจบริมฝีปากหยักก็เข้ามาทาบทับริมฝีปากบางที่เผยอค้างอยู่อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างอย่างตกใจ เธอโดนขโมยจูบแรกไปดื้อ ๆ แถมยังมัดมือชกด้วยการขอตกลงเป็นแฟนเธอไปอีก แล้วสมองของณาลัลน์ก็ถูกทำให้ขาวโพลน เมื่อลิ้นร้อนดุนดันเข้ามาในโพรงปาก ดูดดึงไล่ต้อนเรียวลิ้นของเธอดึงดูดและเผลอตอบกลับไม่ค่อยประสีประสา จนที่สุดสองลิ้นพันเข้าหากันอย่างดูดดื่มและลืมตัว เนิ่นนานนับนาที กว่าทีคนตัวโตกว่าจะยอมถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง เปิดโอกาสให้คนร่างใต้รีบหอบเอาลมเข้าใจกับเต็มปอด จูบแรก…ที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน ถูกหนุ่มรุ่นน้องไทป์หมาเด็กฉกชิงไปอย่างอย่างดาย “ขี้โกง” ใบหน้าหวานแดงก่ำด้วยความอาย พลางยกหลังมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำลายบนใบหน้า “ขี้โกงอะไร” “ฉันจำไม่เห็นได้ว่าเป็นฝ่ายจูบนายก่อน แล้วจำไม่ได้ด้วยว่าเผลอพูดขอเป็นแฟนนายตอนไหน และก็จำไม่ได้ด้วย ว่ารอยตรงคอนั่นเป็นฝีมือฉัน” “พี่จำที่ทำกับผมไม่ได้ไม่เป็นไร แต่ผมจำที่พี่ทำกับผมได้คนเดียวพอ ส่วนพี่ก็ต้องจำก็แค่เมื่อกี้ ที่เราสองคน จูบกัน” กรี๊ดดดดด จะบ้า … ตัดกลับมาปัจจุบัน ณาลัลน์นั่งอยู่ในโรงอาหารข้างคณะ เอามืออีกเท้าคางมองเหม่อไร้จุดหมาย เธอเหม่อจนไม่รู้ตัวเลยว่า อิงดาวที่เพิ่งเดินมาสมทบจากอีกคณะมาถึงตั้งแต่ตอนไหน “ณาลัลน์ …ณาลัลน์” เสียงเรียกไม่ได้เข้าหู จนอิงดาวต้องเอามือมาเขย่า “ “เป็นบ้าอะไรของแก ณาลัลน์” เท่านั้นแหละ ณาลัลน์จึงสะดุ้ง ทว่าพอเห็นว่าเป็นอิงดาวเพื่อนซี้ที่ยืนอยู่จึงยิ้มให้ “ห๊ะ ปะ เปล่า” “เปล่าแล้วเหม่ออะไรยะ กูเรียกตั้งนานแล้วเนี่ย” “อ่อ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ เช่น คิดว่าเย็นนี้จะกินอะไรดี” ณาลัลน์รีบแก้ตัว แต่แอบมองหน้าอิงดาวด้วยความรู้สึกผิดนิด ๆ ก็นะ ใครจะไม่รู้สึกผิดล่ะเพราะเธอดันเผลอจูบกับหนุ่มรุ่นน้องที่เพื่อนชอบเอามาก ๆ “เหรอออ เออแล้วเมื่อคืนได้ข่าวว่ามึงไม่ได้กลับหอด้วยเหรอ” “หา รู้ได้ไง” “ก็กูกลับมาจากเที่ยวตอนตีหนึ่ง แวะไปเคาะประตูมึงที่ห้อง เคาะเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ แถมตอนเช้าไปเคาะอีกรอบ มึงก็เงียบ ไปถามคนข้างห้องเขาบอกมึงยังไม่กลับ” “โอ๊ย มั่วแระ ตีหนึ่ง คงเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปแล้วมั้ง” ใช่…ใครจะกล้าบอกเพื่อนว่าตัวเองไปค้างกับผู้ชายที่เคยคุยกันแค่ครั้งแรก ถึงจะอยู่ในแผนการที่ต้องเอาตัวเข้าหาเขามันก็จริง แต่ที่เธอนอนกับเขาแล้วจูบกันมันรวดเร็วปานจรวดมากไปหน่อย “แน่นะ ไม่ใช่ว่าไปนอนค้างกับผู้ชาย” “บ้า ใครจะไปทำยังงั้น” “เออ มันก็จริง คนอย่างมึงคงไม่ทำตัวง่ายอะไรขนาดนั้นหรอกละมั้ง ว่าแต่แผนการที่จะแก้แค้นคินวาให้ฉันไปถึงไหน ได้เจอเขาหรือยัง?” ณาลัลน์ยิ้มเจื่อน พลางกลืนน้ำลายเข้าไปอึกใหญ่ แต่ก็ไม่อยากโกหกเพื่อน เลยเลือกที่จะพูดความจริงแค่ครึ่งเดียว “อืม เจอแล้ว” “เจอแล้ว? จริงดิ? แล้วเป็นไง เขาตกหลุมมึงเลยหรือเปล่า? เจอที่ไหน ยังไง โอเคไหม” อิงดาวเขย่าแขนณาลัลน์ไปมา ในขณะที่เธอกลับไม่รู้จะเล่าความจริงอันไหนก่อน เพราะเพื่อนสาวเล่นถามรัวมาเป็นชุด “ก็แค่ทัก ๆ นะ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่เราจะกินข้าวที่โรงอาหารนี้ หรือจะไปกินร้านข้างนอก” “ถามได้ ข้างนอกสิยะ สมฐานะเราหน่อย” อิงดาวพูดแบบลืมไปเลยว่าใครจ่าย เพราะทุกมื้อถ้ามากินด้วยกัน มักจะเป็นณาลัลน์ที่ออกเงินให้ก่อนเสมอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more