CHAPTER 6 | หมาเด็กตรงไหน หมาป่าชัด ๆ

1110 Words

CHAPTER 6 | หมาเด็กตรงไหน หมาป่าชัด ๆ แล้วทั้งสองสาวก็พากันเดินออกมาจากโรงอาหาร ก่อนจะเดินผ่านคณะนิเทศศาสตร์ของณาลัลน์ แต่ทว่า “กรี๊ดดดดดดด” “ว้ายยยย หล่ออะ “ “โอ้ยยยยย นั้นคินวาใช่ไหมอะ “ เสียงนักศึกษาทั้งรุ่นน้องและรุ่นเดียวกันวิ่งกรูผ่านหน้าพวกเธอทั้งสองคนไป ก่อนจะพากันไปรุมหยุดอยู่ที่ใครคนหนึ่งยืนเด่นหน้าคณะ ณาลัลน์ชะงักฝีเท้า หัวใจดวงเล็กเต้นระรัว เมื่อเห็นว่าคนร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้นสวมเสื้อช้อปสีแดงเลือดหมูประจำคณะวิศวะ ส่วนความหล่อออร่าไม่ต้องพูดถึง ยืนอยู่ตรงนั้นแต่ความหล่อของเขายังกระแทกเบ้าตาเธอตรงนี้ แต่ตอนนี้เธอละโคตรอยากกลั้นหายใจแล้วหายตัวได้จริง ๆ มือเรียวกำจิกลงไปที่เนื้อฝ่ามือที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ รีบคว้าข้อมือของอิงดาวหมับ “เราไปทางอื่นกันเถอะ” “เดี๋ยว” อิงดาวขืนตัวไม่เดินตาม “นั่นคินวานิ เขามาทำอะไรที่นี่อะ” เรียวคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นชัดเต็มสองตาว่าเป็นคินวาที่ยืนอยู่ พลางหันไปมองหน้าณาลัลน์ที่ยิ้มเจื่อนทำสีหน้าเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ไม่รู้เหมือนกัน พวกเราไปทางอื่นดีกว่า…” “ณาลัลน์ครับ” จังหวะที่กำลังจะดึงแขนเพื่อนสาวอย่างอิงดาวไปทางอื่นอีกครั้ง จังหวะนั้นชายหนุ่มที่ยืนตรงกลางรายล้อมด้วยบรรดาสาว ๆ ก็ตะโกนชื่อเธอออกมาด้วยเสียงดัง “ทางนี้!” เธอละอยากจะบ้า พร้อม ๆ กับหายตัวได้ซะให้รู้แล้วรู้รอด ยิ่งเห็นสายตาของอิงดาวที่มองมาคล้ายตั้งคำถาม ณาลัลน์ยิ่งรู้สึกผิดและอึดอัดเอามาก ๆ “คะ คืองี้มึง เออ…คือเมื่อวานกูแค่ทำตามแผนการที่พวกเราวางแผนกันเอาไว้ไง แต่กูไม่คิดว่าหมอนั่นจะติดกับแผนการของพวกเราเร็วขนาดนี้อะ” ณาลัลน์รีบอธิบาย คล้าย ๆ แก้ตัว แต่จริง ๆ ก็แก้ตัวจริง ๆ นะแหละ เธอไม่อยากให้อิงดาวต้องคิดมาก ถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะเป็นแค่แผนการที่เธอกับอิงดาววางเอาไว้ แต่ใครจะไปคิดละว่ามันจะง่าย ถึงขนาดเขามาตามหาเธอถึงที่นี่ “เหรอ อืม กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ ไม่เห็นแกต้องทำหน้าซีเรียสอะไรเลยณาลัลน์ เพราะยังไงกูก็รู้อยู่แล้วว่า มึงต้องเข้าหาคินวาเพื่อแก้แค้นให้กูก็เท่านั้น” “อะ อืม ใช่ไง “ “ดี งั้นก็รีบ ๆ ทำให้เขารักมึงไว ๆ ก็แล้วกัน จะได้รีบ ๆ ทิ้ง งั้นกูขอตัวก่อนนะ ไม่อยากให้คินวาเห็นกูอะเดี๋ยวเสียแผน” อิงดาวพูดพลางส่งยิ้มมาให้ แต่แปลกที่ณาลัลน์กลับรู้สึกว่า ดวงตาของเพื่อนสนิทไม่ได้ยิ้มไปด้วยกับริมฝีปากของเธอเลย คล้อยหลังอิงดาวเดินไปอีกทาง คินวาก็เดินตรงปรี่มาหาเธอ ท่ามกลางสายตาของเหล่าบรรดานักศึกษาหญิงที่ต่างพากันมองณาลัลน์ด้วยความอิจฉาแบบสุด “นายมาทำบ้าอะไรที่นี่” ณาลัลน์ทำตาเขียวใส่ทันทีเมื่อหนุ่มรุ่นน้องเดินมาใกล้ แถมยังทำหน้าระรื่นเดินมาอีก “มารับไปกินข้าว” ” แล้วใครบอกจะไปกินกับนาย เราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้นสักหน่อย” “ได้ไง” “ทำไม่จะไม่ได้” “ไรวะ นี่ได้ผมแล้ว พี่คิดจะทำเป็นลืมง่าย ๆ ได้ไงอะ อย่างน้อยก็ช่วยรับผิดชอบครั้งแรกของผมหน่อย” เหมือนแกล้ง เพราะคินวาพูดเสียงดังพอประมาณ ทำเอาทุกสายตามองตรงมาที่เธอ ณาลัลน์อ้าปากค้างตัวแข็งทื่อ เธอมองช้อนขึ้นสบตากับชายหนุ่มรุ่นน้องที่สวมเสื้อช้อปแดงที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเคืองจัด ท่ามกลางเสียงผู้คนที่ต่างพากันซุบซิบนินทา “หา สองคนนั้นกินกันแล้ว?” ” อะไรอะ นั่นเด็กปี 1 กับปี 4 เลยนะ ได้ไง “ “ไม่อยากเชื่อ หลอกฟันเด็กแน่ๆ” เออ จะบ้า ฟังแล้วณาลัลน์รู้สึกอยากจะบ้าตายขึ้นมาเลยจริง ๆ “นาย มาทางนี้เดี๋ยวนี้เลยนะ” ว่าจบณาลัลน์จึงลากแขนคินวาไปข้างตึก จุดนั้นเป็นมุมอับและค่อนข้างปลอดผู้คน แต่ถึงแบบนั้นก็ยังดีกว่าให้เธอกับเขายืนเด่นเป็นเป้าสายตาใครต่อใคร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด เพราะทันทีที่ลับสายตาของผู้คน คินวาก็ดึงแขนเรียวของณาลัลน์เข้าหาตัว ก่อนจะดันแผ่นหลังเล็กติดกำแพง แล้วตามด้วยฝ่ามือหนาเข้าทาบทับลงที่กำแพง คร่อมร่างของเธอไว้ตรงกลาง “เมื่อกี้ นายพูดเรื่องบ้าอะไรออกมา ต่อหน้าทุกคนเนี่ย ครั้งแรกอะไรของนาย เมื่อคืนเราไม่ได้มีอะไรสักหน่อย” เธอโวยวายพลางจ้องหน้าด้วยความโกรธ “แต่…เมื่อคืน…เราสองคนจูบกันแล้วนะครับ” ณาลัลน์แทบจะกลั้นหายใจแล้วเอาหน้ามุดไปที่ใดที่หนึ่งสักที แต่… จะให้เธอขยับไปทางไหนได้ล่ะ ในเมื่อตอนนี้สองแขนแกร่งของหนุ่มรุ่นน้องกำลังใช้ฝ่ามือทาบทับบนกำแพง คร่อมร่างเล็กของเธอจนขยับเขยื้อนไปทางไหนก็ไม่ได้ “หยุดพูดไปเลยนะ “ “ก็ผมกลัวพี่ลืม และถ้าพี่ลืม…” เสียงทุ้มเว้นจังหวะลมหายใจ พลางใช้สายตาไล่มองใบหน้าหวานผ่านริมฝีปากอิ่ม ก่อนที่เขาจะยกยิ้มที่มุมปากแล้วโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธอ แล้วพูดประโยคต่อมาที่ทำให้คนฟังใบหน้าร้อนผ่าว “เราจูบกันอีกก็ได้นะครับ” ตาย ตายแน่ณาลัลน์ นี่เธอเล่นกับไฟอยู่เหรอเนี่ย “ตกลงจำได้หรือยังครับ ถ้าจำไม่ได้ผมจะช่วยทวน” “ไม่ต้อง ฉันจำได้หรอกน่า” “นั่นสิ จะลืมง่าย ๆ ได้ไงครับ ในเมื่อเราจูบกันแล้ว ตกลงเป็นแฟนกันแล้วด้วย พี่ก็ช่วยรับผิดชอบคำพูดของตัวเองหน่อย” ไม่ว่าเปล่ามือหนายังหยิบปอยผมของเธอขึ้นมาม้วนเล่นที่ปลายนิ้ว พลางใช้สายตาเจ้าเล่ห์มองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ และทำตัวไม่ถูก ณาลัลน์นึกอยากหายตัวให้พ้นๆ นี่มันหมาเด็กตรงไหน หมาป่าชัด ๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more