CHAPTER 8 | เปียกปอนไปด้วยกัน

1424 Words

CHAPTER 8 | เปียกปอนไปด้วยกัน เมื่อรถบิ๊กไบค์เข้ามาจอดที่คณะ ณาลัลน์ก็ชงจากรถก่อนที่คินวาจะเป็นคนถอดหมวกกันน็อกออกให้ “บี๋ไม่ต้องใส่ใจคำพูดยัยพวกนั้น” “โอ้ย ชิว ๆ ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย สบายใจได้” ที่ว่าไม่ได้ใส่ใจ คือไม่คิดจะใส่ใจจริง ๆ เพราะเธอไม่ได้คิดจะคบเขาจริงจังตั้งแต่แรก “แน่ใจนะ ไม่อยากให้บี๋คิดมาก ไม่สบายใจ ยังไงคนที่ผมชอบและจะคบด้วยก็คือบี๋คนเดียวเท่านั้น” “ว้าย ชอบคนแก่” ณาลัลน์แลบลิ้นล้อเลียนที่กลุ่มรุ่นน้องพวกนั้นพูดถึงเธอ “แก่แล้วไง เวลานอนก็เท่ากันอยู่ดีปะ” แล้วเขาก็วกเขามาเรื่องใต้สะดืออีกจนได้ “นายนี่มันเก่งเรื่องวนมาเรื่องแบบนี้ได้จริง ๆ” อยู่ ๆ คินวาวางมือหนาลงเบา ๆ ที่หัวของณาลัลน์แล้วยิ้มให้ “ก็ชอบ” เขาจ้องเขาไปในนัยน์ตาของเธอ จนณาลัลน์เองเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เธอแพ้ผู้ชายลูบหัว เคยคิดว่าคงมีแต่ผู้ชายไทป์แดดดี้ที่จะทำให้เธออบอุ่นได้ ที่ไหนได้ผู้ชายไทป์หมาเด็กก็ทำให้เธออบอุ่นได้เหมือนกัน “บี๋รีบเข้าตึกเถอะเดี๋ยวฝนจะตกแล้ว” ขึ้นเงยหน้าขึ้นท้องฟ้าที่ดูออกจะครึ้ม ๆ “เค นายก็เหมือนกันรีบไปเรียนเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกก่อนถึงคณะ จะเปลี่ยนเอาเดี๋ยวไม่สบาย” “เป็นห่วงหรอ” “เอ้า ก็ถ้าไม่สบายก็ถือว่าเป็นห่วงแหละ” “งั้นยอมไม่สบายดีกว่า อยากให้บี๋มาดูแล” แล้วเค้าก็หยอดเธออีกหนึ่งกรุป “ตลอดดด นายนี่มันจริง ๆ เลย รีบไปเถอะ” ณาลัลน์รีบตัดบทเพราะกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหวมากไปกว่านี้ “งั้นไปนะ เลิกเรียนผมมารับ” แล้วเขาก็วางมือแหมะลงบนหัวของณาลัลน์อีกรอบ ทำยังกับเธอเป็นเด็ก ๆ “อืม ฉันไปเรียนก่อนนะ” ณาลัลน์ส่งยิ้มให้ ก่อนรีบเดินกลับเข้ามาในขณะเพราะฝนใกล้จะตก ทว่าจังหวะนั้น “ลัลน์” เสียงเรียกจากเพื่อนชายร่วมคลาสที่เดินเข้ามาตามหลังตะโกนเรียก “อ้าว ฮันเตอร์” ฮันเตอร์ คือเพื่อนร่วมคลาสและคณะที่ณาลัลน์ รูปหล่อพ่อรวยแถมยังรับจ๊อบเป็นนายแบบ ตอนณาลัลน์ประกวดได้ดาวคณะ ฮันเตอร์ก็ประกวดได้เดือนคณะด้วยเหมือนกัน หลายคนเรียกเธอกับเขาว่าคู่จิ้น แต่ก็อีกนั่นล่ะ ฮันเตอร์ไม่ใช่ไทป์ที่ณาลัลน์ชอบ เธอจึงคงสถานะเขาให้แค่เพื่อน ถึงรู้ดีว่าฮันเตอร์จะชอบเธอมากกว่าคำว่าเพื่อนก็ตามที “ไปกินข้าวที่ไหนมาเหรอ กับเด็กนั่นใช่ไหม” “อืม ก็แถว ๆ คาเฟ่ดังข้างตีนเขานั่นนะแหละ” “ตกลงเธอคบอยู่กับหมอนั่นจริงดิ” ฮันเตอร์พูดพลางหันไปมองคินวาที่ยังคงจอดบิ๊กไบค์อยู่และไม่ยอมเคลื่อนตัวออกไปไหน และคินวาเอง ก็มองฮันเตอร์กลับมาอยู่จริงๆ เขา เขามองคนทั้งคู่เดินคุยกันไปด้วยกันด้วยความรู้สึกหงุดหงิดบอกไม่ถูก รู้แต่หงุดหงิดมากจนแทบอยากจะเดินลงจากบรถแล้วกระชากสองตัวคนนั้นให้แยกออกจากกัน “ก็ไม่เชิง” ณาลัลน์ยักไหล่ ก็จะบอกว่าคบด้วย เธอก็พูดได้ไม่เต็มปาก แต่ครั้นจะบอกว่าไม่ได้คบด้วย เธอก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะทุกอย่างอยู่ในแผนการที่เธอเข้าหาคินวาเพื่อคบและแก้แค้นแทนอิงดาวก็เท่านั้น จนกระทั่งทั้งคู่เดินกลับเข้าไปในคณะแล้วหายเข้าไปในตึก แล้วพากันกดเดินไปลิฟต์เพื่อกดไปชั้นที่คลาสเรียน คินวาถึงยอมขับรถออกมาจากจุดนั้นแล้วกลับไปที่คณะของตัวเอง จนกระทั่งจบคลาสเลิกเรียนในตอนเย็น เหมือนฟ้าฝนไม่เป็นใจ เพราะอยู่ ๆ เย็นนี้กลับมีฝนตกลงเทลงมาอย่างหนัก ด้วยความที่เป็นรถคินวาเป็นรถบิ๊กไบค์และมีเพียงเสื้อกันฝนเพียงตัวเดียว เขาจึงรีบขับออกไปนอกมอ. เพื่อหาซื้อเสื้อกันฝนเพิ่มอีกตัว และเมื่อขับมาจนถึงร้าน คินวาจึงโทรหาณาลัลน์เพื่อบอกให้เธอรอเขาที่ใต้คณะ “ฝนตกหนักมากเลยบี๋ รอหน่อยนะผมกำลังจะซื้อเสื้อกันฝนไปให้” “แต่ฝนตกหนักแบบนี้ นายรอให้หยุดก่อนแล้วค่อยมารับก็ได้นะ จะลำบากออกไปซิ้อเสื้อกันฝนเพิ่มทำไม” ณาลัลน์ที่ยืนรอคินวาอยู่ที่หน้าตึกคณะ เงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าที่มืดครึ้ม สภาพนี้กว่าฝนจะหยุดตกคงอีกนาน และจังหวะที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์กับคินวาอยู่นั้น ฮันเตอร์ที่เดินลงมาจากตึกคณะพร้อม ๆ กันและยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยขึ้น “ลัลน์ ฝนตกแบบนี้เธอกลับกับเราเถอะ เราเอารถมา เธอจะไปซ้อนบิ๊กไบค์ตอนฝนตกให้ลำบากตัวเองทำไมวะ เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี” แน่นอนว่าเสียงนั้นแทรกเข้าไปในโทรศัพท์ และคิดวาได้ยินอย่างชัดเจน เขากัดฟันกรอดกำหมัดแน่น “ไม่เป็นไรเตอร์ เดี๋ยวฝนก็คงหยุด ไม่น่านานหรอกเดี๋ยวน้องเขาก็มารับฉันแล้ว” “แล้วหมอนั่นจะยอมให้เธอตากฝนไปกับมันอะนะ มันคงไม่ใจร้ายใจดำเห็นแก่ตัวถึงขนาดเอาเธอไปลำบากตากฝนด้วยกันหรอก” ฮันเตอร์พูดจงใจให้เสียงแทรกเข้าไปในโทรศัพท์ให้คินวาได้ยิน ในขณะที่ณาลัลน์เริ่มอึดอัด มีสีหน้าลำบากใจ “แต่ฉันว่า…” “เอาโทรศัพท์ของเธอมานี่ฉันคุยเอง” แล้วฮันเตอร์เข้าคว้าโทรศัพท์จากมือของณาลัลน์อย่างถือวิสาสะ โดยที่เธอคว้ากลับเอาคืนมาไม่ทัน “นี่นาย ฉันจะพาเพื่อนฉันกลับเองนะ นายคงไม่อยากให้ปล่อยให้เพื่อนฉันตากฝนลำบากไปกับนายหรอกใช่ไหม” คินวาไม่ตอบและเงียบ ปล่อยให้อีกฝ่ายพร่ำไปคนเดียว เขาทั้งโคตรหงุดหงิดและเจ็บใจ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่อยากให้เธอเปียกฝนไปกับเขา จนกระทั่งณาลัลน์แย่งโทรศัพท์จากมือของฮันเตอร์กลับคืนมา และได้ยินเสียงเธอดุเขาเบา ๆ คล้ายกับว่าไม่พอใจ ก่อนที่เธอจะพูดสายกับคินวาต่อ “คือคิน ฉันรอนายได้นะ เปียกฝนไปด้วยกันก็ได้ไม่เห็นจะเป็นไร นายไม่ต้องสนใจคำพูดของเพื่อนฉันนักหรอก” “…” เขาไม่ตอบและยังคงเงียบ จนณาลัลน์รับรู้ได้เองว่าเขาคงกำลังโกรธ แต่อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น “ให้เพื่อนบี๋ไปส่ง” คล้ายกับกัดฟันพูด “แต่…” “บอกเขา ให้ไปส่งที่หน้าคอนโดผม ผมจะรอบี๋หน้าคอนโด” เขา …ไม่ได้อยากให้เธอไปกับผู้ชายคนอื่น แต่เขา …ก็ไม่อยากให้เธอต้องเปียกฝนด้วยเหมือนกัน … หน้าคอนโด ฝนเริ่มซาลงจนเหลือแต่เม็ดฝนประปราย คินวาที่ขับบิ๊กไบก์มาถึงก่อนเอารถไปจอดที่ลานจอด ก่อนจะเดินมารอณาลัลน์ที่หน้าตึก รถเก๋งของฮันเตอร์ขับตามมาถึงในเวลาไล่เลี่ยกัน และจอดก่อนที่ฮันเตอร์จะเป็นคนลงมาจอดรถก่อนแล้วกางร่มเดินมาเปิดประตูให้ณาลัลน์เดินจากรถ แล้วคอยเดินกางร่มมาส่งเธอจนถึงจุดที่คินวายืนรออยู่ “เธอพักที่นี่เหรอลัลน์” เขาหันไปถามเธอ โดยไม่แม้แต่จะทักทายหนุ่มรุ่นน้องอย่างคินวาที่ยืนอยู่ แต่เธอไม่ตอบคำถามเขา เพราะเห็นสีหน้าของคินวาก็รู้แล้วว่าบรรยากาศโคตรมาคุ “ขอบใจมากเตอร์ นายรีบกลับไปเถอะ เผื่อนายไปธุระที่ไหนอีก แค่นี่ฉันก็โคตรเกรงใจนายมากแล้ว” เธอยกมือขึ้นทำท่าบ้ายบายแล้วยิ้มให้ แต่คินวาที่ยืนหัวโด่อยู่ กลับคว้าข้อมือที่เธอยกขึ้นแล้วดึงเข้าไปภายในตึกทันที โดยมีสายตาของฮันเตอร์ที่มองอยู่ด้วยความไม่พอใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more