CHAPTER 10 | หมาเด็กขี้อ้อน
ณาลัลน์เอง ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกับอะไรบางอย่างที่คัดแน่นและดุนดันตัวเธออยู่ แต่มันไม่ได้จริงๆ เธอไม่ได้คิดกับเขาถึงขั้นนั้น ถึงจะยอมรับว่าเกือบใจอ่อนไปแล้วหลายครั้งก็ตามที
แล้วเธอก็รีบขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบยาแก้หวัดที่วางอยู่บนหลังตู้เย็น จากนั้นจึงเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำดื่ม แล้วเดินกลับมาหาคินวาที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่
“กินซะเดี๋ยวจะไม่สบาย”
“ไม่เอา ผมอยากกินบี๋มากกว่า”
“อย่ามาเยอะย่ะ เราจะมีอะไรกันตอนนี้ไม่ได้หรอก นี่ฉันยังคบนายไม่ถึงเดือนเลยนะคิน นายจะรีบมีอะไรกับฉันไปไหน”
“งั้นถ้าครบเดือน บี๋จะยอมใช่ไหมล่ะ” คินวาต่อรอง
“ได้ ไว้รอให้ครบเดือนก่อน ค่อยว่ากัน”
ณาลัลน์ตอบส่ง ๆ ไปแบบนั้น เพราะคิดว่าเมื่อถึงเวลาครบเดือน เธอก็จะปิดเกมบอกเลิกกับคินวาอยู่แล้ว
เอาไว้ถึงวันนั้น แล้วเธอค่อยปฏิเสธเขาทีเดียวก็แล้วกัน
“งั้นผมจะถือว่า บี๋รับปากผมแล้ว” คนตัวโตเอ
