ห้องนอนกว้างสว่างด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านม่านโปร่งเข้ามา ร่างเล็กของพบรักนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่ม ผิวแก้มแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ เปลือกตาปรือ ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นเดินเข้ามาใกล้
“ตัวเล็ก…” เสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูดังขึ้นข้างเตียง ก่อนที่ฝ่ามืออุ่นใหญ่จะวางลงบนหน้าผากเธอเบา ๆ เลออนขมวดคิ้วทันทีที่สัมผัสได้ถึงความร้อน
“ไข้ขึ้นขนาดนี้ทำไมไม่บอกพี่” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นนิด ๆ แต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“หนู… แค่เพลียนิดหน่อยเองค่ะ” พบรักตอบเบาแทบกระซิบ ริมฝีปากซีดและแห้งน้อย ๆ
“เพลียนิดหน่อยของตัวเล็กนี่มันไข้สามสิบแปดกว่าเลยนะ” เขาบ่นในลำคอเบา ๆ พลางปรับหมอนให้เธอนอนสบายขึ้น มืออีกข้างจัดผ้าห่มคลุมตัวให้เรียบร้อย จากนั้นจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นบิดหมาด ก่อนกลับมานั่งข้างเตียง เขาค่อย ๆ วางผ้าเย็นลงบนหน้าผากเธอ สายตาคมมองอย่างอ่อนโยนจนหัวใจคนป่วยเต้นแผ่ว ๆ
“พี่ชายไม่ต
