เลออนแนบริมฝีปากลงบนหลังมือเล็กที่เย็นเฉียบ แต่อยู่ ๆ มือเล็กในมือเขากระตุกเบา ๆ ดวงตาของพบรักค่อย ๆ ลืมขึ้นช้า ๆ พลางกะพริบตาถี่ ๆ ปรับสายตากับแสง
“พี่ชาย...” เสียงเธอแผ่วเบา แหบพร่าราวกระซิบ เลออนรีบโน้มตัวเข้าใกล้ทันที มือกระชับมือเธอแน่นขึ้น ดวงตาที่เคยเย็นชาบัดนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“พี่อยู่ตรงนี้... ตัวเล็กเจ็บตรงไหนไหม” เขากระซิบบอก ขณะที่ใบหน้าคมคายโน้มลงใกล้เธออีกนิด พบรักพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แรงมีไม่พอ เธอเพียงยิ้มอ่อนให้เขา น้ำตาหนึ่งหยดไหลจากหางตา
เลออนรีบยกมือเช็ดน้ำตานั้นทันที ก่อนจะจับมือเธอแน่นกว่าเดิม
“นมละคะ”
“นมไม่เป็นอะไร นอนพักอยู่ห้องข้าง ๆ”
“ขอบคุณพี่ชายมากเลยนะคะที่มาช่วยหนู” เลออนส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงแนบหน้าผากกับมือเล็กที่ยังคงอ่อนแรงในอุ้งมือเขา
“ไม่ต้องขอบคุณอะไรทั้งนั้น… พี่แค่ทำในสิ่งที่ควรทำ หนูเป็นแฟนพี่นะ” เสียงเขาต่ำแผ่ว แต่เต็มไปด้ว
