เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามา พบรักที่กำลังยืนรอเพื่อนสนิทอยู่หน้าคาเฟ่เงยหน้าขึ้นก็เห็นนานาเดินควงแขนผู้ชายร่างสูง หน้าตาหล่อสะดุดตาเข้ามาอย่างมั่นใจ
“ยัยรัก... นี่ไง พี่เคนที่ฉันเล่าให้ฟัง” นานาพูดพลางยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
“สวัสดีครับ” เคนยิ้มพลางยื่นมือมาทัก พบรักไม่ได้ยืนมือเข้าไปจับแต่เธอกลับยกมือไหว้อย่างสุภาพแทน แต่แอบสังเกตน้ำเสียงและแววตาของเขาเงียบ ๆ
“นี่พบรักเพื่อนสนิทของนานาเองค่ะ” นานาหันมาบอกเคนด้วยน้ำเสียงภูมิใจ เหมือนกำลังบอกว่าคนตรงหน้าเป็นสมบัติสุดล้ำค่าของเธอ
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ นานาเล่าเรื่องคุณให้ฟังบ่อย” เคนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่สายตากลับนิ่งเกินกว่าจะอ่านออก พบรักยิ้มบาง ๆ ตอบกลับ
“ค่ะ พี่เคนเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่คงยังไม่คุ้น”
“ไม่เท่าไหร่ครับ โชคดีที่ได้นานาคอยช่วยเหลือ”
“พี่เคนก็พูดเกินไป ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” นานาบ
