บทที่1 ฉันไม่ชอบผู้ชายหน้าหนวด..2
1039 Words
ผู้ชายตรงหน้าดูๆไปแล้วก็หล่อไม่เบา ทั้งรูปร่างที่สูงไม่ต่ำจาก180เซนติเมตร ผิวสีแทนที่ดูเรียบเนียน สงสัยดูแลตัวเองมาดี หุ่นก็แน่นตูดก็เด้ง ใบหน้าเรียบนิ่งนั่นก็ดูหล่อคมคายไม่เบา แม้จะมีหนวด มีเคราอยู่บนใบหน้าซึ่งมันขัดหูขัดตาเธอเป็นอย่างมาก จอมขวัญยืนมองชายหนุ่มตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับวิเคราะห์รูปร่างหน้าตาเขาอยู่ในใจ
“และอีกอย่างฉันไม่อยากได้คุณเป็นผัว ฉันไม่ชอบผู้ชายหน้าหนวด จบนะ หางานอื่นให้ฉันทำแทนก็แล้วกัน”
“งานเธอมีอย่างเดียวคือเป็นเมีย”
“ที่ฉันพูดไปทั้งหมดเมื่อกี้คือไม่ได้เข้าหูคุณเลยหรือไง”เธอพูดชัดขนาดนั้นแล้วมีตรงไหนที่ผู้ชายหน้านิ่งตรงหน้านี่ไม่เข้าใจรึไงกัน
“เข้าหู แต่ไม่สนใจ”
“นี่คุณไม่ได้กำลังยั่วโมโหฉันใช่มั้ย”
“เปล่า”
“ตื่นแล้วก็ไปเตรียมตัวทำหน้าที่ของเธอได้แล้ว”
“เริ่มต้นด้วยการทำอาหารเช้า ผมหิวแล้ว”พูดจบเขาก็เดินออกมา โดยที่ไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลย
“ได้ จะเอาอย่างนี้ใช่มั้ย รู้จักจอมขวัญน้อยไปซะแล้ว แล้วจะรู้ว่าคิดจะเป็นผัวจอมขวัญมันไม่ง่าย”
“นี่ครัว แล้วนี่ก็ของสด”คนหน้านิ่งพาเธอเดินมายังชานหน้าบ้านที่มีอุปกรณ์การทำครัวแบบย้อนยุควางอยู่
บ้านนี้เป็นบ้านไม้แบบไทยสมัยก่อน มีใต้ถุนและชานหน้าบ้าน และที่เธอบอกว่ามีอุปกรณ์การทำครัวแบบย้อนยุคนั้นไม่ผิดเลย เพราะเขาไม่มีอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้า ไม่มีแม้แต่เตาแก๊สให้เธอใช้ด้วยซ้ำ เหมือนกับว่าเธอกำลังมาถ่ายละครย้อนยุคยังไงอย่างนั้นเลย
“นี่คุณไม่ได้แกล้งกันใช่มั้ย”
“เปล่า”แม้หน้าจะนิ่งแต่แววตาของเขานั้นกลับไหววูบไปครู่หนึ่งจนไม่มีใครสามารถจับได้ทัน
“เอ่อ ว่าแต่คุณชื่ออะไร”ไหนๆก็ยังต้องอยู่ใช้หนี้ด้วยกันไปอีกหลายวัน เธอก็ควรจะทำความรู้จักเขาเอาไว้
“รามิล”
“โอเค มีอีกหลายเรื่องที่คุณต้องรู้นะคะคุณรามิล เรื่องแรกเลยฉันใช้ของพวกนี้ไม่เป็น และข้อสองฉันทำกับข้าวไม่เป็น”
เรื่องที่เธอทำกับข้าวไม่เป็นนั้นเธอโกหก ส่วนอีกเรื่องก็โกหกเช่นกัน นางร้ายที่ผ่านละครมาทุกรูปแบบไม่ว่าจะพีเรียด ย้อนยุค หรือแม้แต่ล้ำยุคอย่างเธอมีหรือจะทำเรื่องพวกนี้ไม่เป็น เพื่อให้เข้าถึงทุกบทบาทเธอย่อมต้องไปเรียนรู้อาชีพของตัวละครเหล่านั้นจริง และแนวย้อนยุคแบบนี้เธอเล่นมาแล้วไม่ต่ำจากสองเรื่อง แค่การใช้เตาอั้งโล่ทำอาหารจอมขวัญคนนี้ทำได้สบายมาก ถ้าเธออยากทำอะนะ
“ทำไม่เป็นก็หัดทำซะ”พูดแค่นั้นเขาก็ทำท่าจะหันหลังเดินออกไปจากเธอทันที
“เดี๋ยวค่ะ”เธอเรียกเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าบ้านไป
“คุณไม่อยากรู้จักชื่อฉันเหรอคะ”
“จอมขวัญ เตชะเจริญสกุล”รู้จักชื่อเธอแสดงว่าเขาคงสืบประวัติเธอมาบ้างแล้ว ก็แหงละเธอต้องใช้หนี้เขาหนิ
“ค่ะ ฉันจอมขวัญ นางร้ายสุดฮอตของวงการ”
“อืม”
“แต่ฉันมีอีกชื่อหนึ่งนะคะอยากจะบอกไว้เผื่อคุณรามิลไม่เคยรู้”ชายหนุ่มหน้านิ่งยืนจ้องหน้าเธออย่างรอคอยคำตอบ
“หลายคน ไม่สิ เกือบทุกคนที่รู้จักมักจะเรียกฉันว่าจอมมารเขย่าขวัญ และฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายแค่ในจอแค่นั้นนะคะ บอกเอาไว้เผื่อคุณต้องรู้น่ะค่ะ”เธอพูดจบก็ส่งยิ้มการละครที่ปั้นขึ้นมาอย่างสวยงามส่งไปให้เขา
“และฉันก็อยากจะบอกว่าชื่อนี้ไม่ได้มาเล่นๆนะคะ”
“หึ เอาละคะคุณไปนั่งรอได้เลย เดี๋ยวคนที่คุณอยากได้เป็นเมียคนนี้จะทดลองทำอาหารเช้าให้คุณทาน”
ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที รามิลที่มานั่งโทรศัพท์คุยงานอยู่ภายในบ้านต้องชะงักและตกใจกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวด้านหน้าบ้านอีกครั้ง ความจริงแล้วบ้านเขามีห้องครัวและมีอุปกรณ์ไฟฟ้าครบทุกอย่าง และเพราะเพียงแค่อยากทดสอบหญิงสาวเขาจึงจัดการให้เธอทำอาหารแบบไม่มีไฟฟ้าและแก๊ส
เมื่อเดินออกมาดูหน้าบ้านเขาต้องตกใจยกมือกุมขมับ เป็นครั้งที่สองของวันกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า หญิงสาวสวยที่ตอนนี้ใบหน้าดำเปื้อน ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง ยังไม่น่าตกใจเท่ากับเปลวไฟที่กำลังลุกโชนจนเกือบจะเผาบ้านเขาอยู่แล้ว
เขารีบเดินไปลากตัวหญิงสาวเจ้าปัญหาออกมา ก่อนจะรีบดับไฟที่เธอก่อขึ้นมาให้มอดลงไป ก่อนที่มันจะเผาบ้านเขาไปทั้งหลังจริงๆ
“ขอโทษนะคะ ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันทำอาหารไม่เป็น และก็ไม่เคยก่อไฟด้วย”
เธอก้มหน้าลง แสร้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ แต่ข้างในกำลังหัวเราะสะใจอย่างบ้าคลั่ง จะไม่ให้ไฟลุกขนาดนี้ได้ยังไงก็เธอเล่นจุดไฟใส่ถ่าน ปิดท้ายด้วยการราดน้ำมันลงบนกองไฟไปแทบจะหมดขวด ส่วนผมและใบหน้าที่เลอะนั้นก็ฝีมือเธอเช่นกัน บอกแล้วว่าเธอจะแผลงฤทธิ์ให้หนัก
“ทำยังไงไฟแทบจะไหม้บ้านผมอย่างนี้”เสียงเรียบเริ่มจะเข้มขึ้นมา และใบหน้านิ่งนั้นเกิดริ้วสีแดงบางอย่างมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว
“ก็ลองก่อไฟ แต่พอราดน้ำมันลงไปมันก็เป็นอย่างที่เห็น”
“เธอ...”เขาหมดคำจะด่าเธอ ได้แต่สงบจิตใจของตนเองให้เย็นลง
- Writer
