บทนำ - 1.1 (ผู้ชายมาส่งหน้าบ้าน)
1004 Words
“จอดตรงนี้เลยค่ะ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง”
เสียงหวานบอกกับสารถีจำเป็น ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึม หันมาจ้องหญิงสาวร่างท้วม
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามด้วยความไม่เข้าใจ อยู่ดีๆ เขาก็มองเธอด้วยท่าทีแปลกประหลาด
“เธอเป็นอะไรทำไมไม่ยอมให้ฉันไปส่งบ้าน กี่เที่ยวๆ ก็ให้รับส่งมันอยู่แค่หน้าปากซอยเนี่ย มีอะไรหรือเปล่า”
“ทำไมต้องมีอะไรด้วยล่ะคะ ก็ฉันเดินเข้าไปเองได้ แค่คุณอาสามาส่งก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ” หญิงสาวเอ่ย
“ฉันไปส่งได้… ไป” ไม่รอให้เจ้าตัวอนุญาต ชายหนุ่มก็เร่งเครื่องนำพารถคันหรูมุ่งหน้าตรงเข้าสู่บ้านไม้สองชั้นทันที
“คุณๆ ไม่ต้อง ฉันไปเองได้” หล่อนอยากจะบ้าตาย ทำไมจู่ๆ ถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้นะ
ไม่ทันเสียแล้ว…
“ถึงแหละ ก็แค่เนี้ย!” เขาว่า “เอ้า ทำไมไม่ลงล่ะ” ชายหนุ่มหันไปถามร่างท้วมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม
หญิงสาวพ่นลมหายใจก่อนก้าวเท้าลงจากรถหรูที่ชาตินี้นับว่าบุญนักที่ได้นั่ง เควินช่วยเธอขนกระเป๋าเสื้อผ้าลงจากหลังรถ
“นั่งนิ่ม แกมากับใคร!?”
เสียงอัมหิตที่หล่อนไม่อยากได้ยินดังขึ้น!
หญิงสาวทำหน้าบอกบุญไม่รับพลางถอนหายใจหนักหน่วง เควินขมวดคิ้วว่าเหตุใดหล่อนถึงทำราวกับโลกจะถล่ม ดวงตาคมเข้มสบมองสตรีกลางคนที่เดินหน้าขรึมเข้ามาหา สายตาน่ากลัวจดจ้องแต่ผู้หญิงข้างกายตนโดยไม่ทันมองรูปลักษณ์ภายนอกของผู้มาเยือน
“หายไปไหนมาทั้งคืน แล้วนี่มากับใคร!”
ผกาเอ่ยถามทันที กำลังอยากจับผิดลูกเลี้ยงแสนชังอยู่แล้ว จึงไม่รีรอที่จะเดินหน้าเหยียบขยี้ยามอีกฝ่ายพลาดท่าเสียที
“หนูไปหาพี่ทิพย์มาค่ะ” ณิชา หรือ หนูนิ่ม ตอบเสียงเรียบ พยายามทำสีหน้านิ่งเฉยไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอกำลังกังวลกับสายตาทำลายล้างที่จดจ้อง
“แล้วทำไมเพิ่งกลับ” ผกาไม่ยอมละวาง หญิงกลางคนเหลือบมองร่างสูงสง่า เควินยกมือไหว้ตามมารยาท
“สวัสดีครับ”
“แล้วนี่ใคร? อย่าบอกนะว่าแก…!” ผกาชี้คนทั้งคู่สลับไปมา ณิชารีบโบกมือปฏิเสธพัลวัน
“ไม่ใช่นะป้า หนูกับคุณเควินเราเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น”
“คนรู้จักหรือ?” ผกาทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“ครับ ผมเป็นเพื่อนของทิพย์ เราสองคนเลยมีโอกาสได้รู้จักกัน” เควินทำหน้าที่อธิบาย เขาปรายตามองร่างอวบก่อนเอ่ยว่า
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะ”
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง”
ณิชายกมือไหว้ เควินพยักหน้ารับก่อนเดินไปขึ้นรถคันหรู ผกามองตามพลางปลาบปลื้มในความมั่งคั่งของชายหนุ่ม ดูท่าทางจะร่ำรวยไม่เบา
เห็นแบบนี้ก็ชักอยากให้เขามาเคียงคู่กับบุตรสาวของตน
“ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าไม่มีอะไร” เมื่อไร้แขกไม่ได้รับเชิญ ผกาก็หันมาเล่นงานลูกเลี้ยงสาวต่อทันที
“หนูบอกว่าไม่มีก็คือไม่มีสิคะ”
คนที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางมาตลอดทั้งวันกล่าว ณิชาหิ้วกระเป๋าสองใบขึ้นบ้านโดยมีผกาเดินตามมาติดๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะนังนิ่ม แกกล้าเดินหนีฉันเหรอ!” แม่เลี้ยงจอมวีนแหกปากลั่น
“เสียงดังน่ารำคาญจริง!” เด็กสาวหน้าตาสะสวยเปิดประตูยื่นหน้ามาตะโกนใส่คนเป็นแม่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเป็นเครื่องการันตีว่าหล่อนกำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่จำต้องตื่นจากฝันหวาน เพราะมารดาเอาแต่เหวี่ยงใส่พี่สาวต่างท้อง
รดา มองคนที่กำลังแบกกระเป๋าอย่างทุลักทุเลแล้วแสยะยิ้ม
“ต๊าย! กลับบ้านกลับช่องถูกด้วยหรือคะคุณพี่ น้องก็นึกว่าจะแรดร่านจนลืมวันเวลาแล้วซะอีก”
“ยัยนุ๊ก! มันจะมากไปแล้วนะ” ณิชาตาวาว
“นังนิ่มแกอย่ามาขึ้นเสียงใส่ลูกฉันนะ”
ผกาที่รักลูกยิ่งกว่าใครรีบออกโรงปกป้อง รดาสวมกอดคนเป็นแม่แล้วยิ้มเย้ยใส่ร่างท้วม
“ก็มันว่าหนูก่อน ทำไมป้าไม่สั่งสอนมันบ้าง หนูเป็นพี่มันนะ” ณิชาไม่ยอมง่ายๆ เรื่องอะไรจะปล่อยให้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาดูถูก
“ที่น้องมันพูดก็ถูกแล้ว แกน่ะหายหัวไปกับผู้ชายสองต่อสองทั้งวันทั้งคืน รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น!” ผกาจิ้มนิ้วชี้บนหน้าผากนวล ณิชาเซซังเล็กน้อย
“หนูบอกป้าไปแล้วว่าหนูไปเยี่ยมพี่ทิพย์มา แล้วหนูก็ไม่ได้หายไปกับผู้ชายสองต่อสองอย่างที่ป้าว่าด้วย”
ทำไมถึงชอบยัดเยียดเรื่องเลวๆ ให้เธอนัก ถ้าเกลียดกันเพียงนี้การต่างคนต่างอยู่มันคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ แต่เปล่าเลย ผกาและรดาชอบระรานเธอตลอดเวลา ปากบอกไม่ชอบขี้หน้าแต่ยังแบมือขอเงินเป็นว่าเล่น อ้างค่าใช้จ่ายในบ้านบ้างล่ะ ค่ายาพ่อบ้างล่ะ สารพัดปัญหาที่หยิบยกเพื่อหาทางรีดทรัพย์จากเธอ
“มาส่งกันถึงที่ยังมีหน้ามาโกหกอีกเหรอ สายตามองกันให้หยาดเยิ้ม แกอย่าคิดนะว่าจะหลอกฉันได้”
“ป้าพูดอะไร หนูกับเขาเนี่ยนะส่งสายตาหยาดเยิ้ม”
ณิชาไม่สบอารมณ์ ใส่ร้ายกันหน้าด้านๆ เกินไปแล้วนะ รดากำลังจะเถียงช่วยแม่ พลันจังหวะที่ร่างสูงโปร่งของหัวหน้าครอบครัวเดินขึ้นบันไดบ้านมาพอดี รดารีบเข้าไปกอดแขนบิดาแล้วฟ้องกล่าวถึงความผิดของพี่สาว
“พ่อจ๊ะ พี่นิ่มหนีไปนอนกับผู้ชายมาจ้ะ”
- Writer
