บทที่ 2.3 - ปัญหารุมเร้า (อารมณ์เดือด) (จบตอน)

1095 Words

“สนด้วยเหรอ” เขายียวนกลับ “อย่ามากวน” ชายกลางคนกดเสียงต่ำ “ก็ไม่ได้กวนนี่ แค่ถาม” เขาสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ยืนจังก้าอย่างถือดี “แล้วนี่โทรตามทำไม” สำหรับบิดาแล้ว เควินไม่เคยใช้น้ำเสียงเป็นมิตรในการพูดคุย “อยากเจอ” จะว่าลูกกวนอย่างเดียวคงไม่ได้ ในเมื่อเควินถอดแบบมาจากตัวกฤษณะทุกกระเบียดนิ้ว “ไม่น่าเชื่อ” เควินยิ้มหยัน กฤษณะถอนหายใจยาวๆ ยกมือแตะบ่าลูกชาย “เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม” หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าลูก อย่างมากก็เห็นผ่านรูปภาพที่เข้าไปสอดส่องตามไอจี ซึ่งเควินเองก็เป็นพวกมีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยเล่นโซเชี่ยลเหมือนคนอื่นๆ กว่าจะได้เห็นหน้าค่าตาต้องรอให้เขาอัพเดตชีวิตอยู่เป็นเดือนๆ “ก็ดี” “วิน” กฤษณะมักเรียกเขาว่า วิน แทนการเรียกชื่อเต็มเหมือนใครๆ “เราจะพูดกันดีๆ ไม่ได้เชียวหรือ” “การกระทำมันสำคัญกว่าคำพูด” เควินสวนกลับ กฤษณะรู้ความหมายอันลึกซึ้ง “เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว ทำไมถึงฝังใจเจ็บนัก พ่อเองก็ไม่ได้ทิ้งขว้างแม่ของวิน ส่งเสียเลี้ยงดูให้อยู่สุขสบาย” “ถีบหัวส่งไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเนี่ยนะที่เรียกว่าสบาย” เควินเดือดดาล ยิ่งคุยกับบิดาก็ยิ่งเห็นหน้าของแม่ทับซ้อน ผู้ชายคนนี้เหยียบย่ำหัวใจมารดาให้ตายทั้งเป็น ทุกหยดน้ำตาเกิดจากการกระทำเห็นแก่ตัวของเขาทั้งสิ้น “วิน พ่อไม่เคยทำแบบนั้น แม่ของวินเขาต้องการไปจากที่นี่” กฤษณะว่าไปตามจริง “เพราะแม่ทนเห็นหน้าพ่อต่อไปไม่ได้ไง!” คนพูดปวดร้าว ตั้งแต่เล็กจนโตเควินเห็นแต่ภาพที่คนเป็นพ่อควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า นอนไม่ซ้ำคน แม่ต้องอดกลั้นฝืนทน ต้องนอนกินน้ำตาในขณะที่สามีตัวเองไประเริงรักกับสตรีอื่น “ถ้าวินฝังใจเชื่อแบบนั้นพ่อก็ไม่มีอะไรจะพูด” กฤษณะเหนื่อยหน่าย ความจริงเขาอยากกอดลูกให้หายคิดถึง แต่ดูท่าคงทำแบบนั้นไม่ได้ เควินไม่เคยอ่อนลงเลย ยิ่งโตก็ยิ่งหัวรุนแรง สร้างกำแพงต่อต้านจนคนเป็นพ่อไม่อาจเข้าถึง “ที่พ่อเรียกมาวันนี้เพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย” ในเมื่อยิ่งคุยเรื่องอดีตก็รังแต่จะทะเลาะ กฤษณะจึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “พ่อกำลังจะแต่งงาน” แต่ประโยคถัดมากลับสร้างความร้าวฉานให้บาดลึก เควินแทบล้มทั้งยืน ช้อนสายตามองหน้าผู้มีพระคุณอย่างโกรธจัด สองมือกำหมัดแน่น ดวงตาวูบไหวรุนแรง “เธอเป็นคนดี และพ่อก็รักเธอมาก” ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ลูกชายเคียดแค้น กฤษณะเห็นประกายไฟจากนัยน์ตาคมกล้า “วิน” “ในขณะที่แม่กำลังป่วยเพราะพ่อเป็นต้นเหตุ…” เขาพูดได้แค่นั้นก็จำต้องกลืนก้อนแข็งๆ ลงลำคอ จุกเสียดไปทั้งหัวใจ “ระหว่างพ่อกับแม่มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิม” เควินน้ำตาไหล เขายกมือเช็ดมันออกอย่างลวกๆ ถ้าจะทำร้ายกันขนาดนี้แล้วจะมาบอกเขาทำไม ที่ผ่านมายังไม่สาแก่ใจใช่ไหม “มันไม่ใช่เรื่องที่ผมต้องรับรู้” เควินเสียงแข็ง “วินเป็นลูกพ่อนะ” “ลูกเหรอ? ถ้าพ่อเห็นผมเป็นลูกจริงๆ พ่อจะไม่มีวันทำร้ายผม ไม่มีวันทำร้ายแม่ ไม่มีวันทำลายครอบครัวของเรา!” เควินตวาดกร้าว ภาพในอดีตตอกย้ำถึงแผลเป็นที่ฝังลึก กาลเวลาไม่เคยลบเลือนแม้แต่เพียงเศษเสี้ยว ต่อให้ผ่านไปอีกกี่สิบปีเขาก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ความรักจากคนเป็นพ่อไม่เคยมีอยู่จริง “คนไม่รักกันแล้ว อยู่กันไปก็รังแต่จะเป็นทุกข์” กฤษณะหมายถึงแม่ของลูก ผู้หญิงที่เขาเคยรัก เคยเทิดทูน แต่แล้ววันหนึ่งความรู้สึกเหล่านั้นกลับเปลี่ยนไป กฤษณะไม่เหลือเยื่อใยต่ออดีตภรรยา นอกจากความเป็นพ่อที่เขามีต่อลูกเท่านั้น “ไม่รักหรือไม่เคยพอกันแน่!” กฤษณะสะอึกกับวาจาเลือดเย็น… “พ่อไม่เคยหยุดเรื่องอย่างว่า กี่คนแล้วที่พามาเหยียบใจแม่ถึงบ้าน พ่อมันเลือดเย็น เสียงร้องไห้ของแม่ไม่เคยดังถึงหูพ่อเลยสักครั้ง คนอย่างพ่อไม่เคยรักใครจริงนอกจากตัวเอง!” “ไอ้วิน!” กฤษณะทนไม่ไหว มือหนาตบสั่งสอนให้อีกฝ่ายรู้สำนึก “ฉันเป็นพ่อแกนะ แกไม่มีสิทธิ์พูดจาเฮงซวยใส่ฉันแบบนี้” ชายกลางคนชี้หน้าดุดัน เควินเช็ดเลือดซึมตรงมุมปาก “ถ้าต้องมีพ่อเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผมไม่มีซะดีกว่า!” เควินทิ้งท้ายเจ็บแสบ กฤษณะได้แต่มองตามแผ่นหลังบุตรชายอย่างปวดร้าว ร่างกายแทบไร้เรี่ยวแรง ต้องเอื้อมมือจับขอบโต๊ะเพื่อพยุงไม่ให้ล้มลงกับพื้น นึกเสียใจที่พลั้งมือทำรุนแรงต่อลูก ทางด้านคนเลือดร้อนขับรถปาดแซงทุกคันบนท้องถนน น้ำตารินไหลเป็นทางยาว หัวใจด้านชาปวดหนึบจนรู้สึกได้ และมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายทนไม่ไหว ต้องหักพวงมาลัยรถจอดเข้าข้างทาง สองมือหนาทุบกำปั้นลงไปไม่ยั้ง หวังระบายอารมณ์โกรธแค้นที่เดือดพล่านอยู่ข้างใน กี่แล้วครั้งที่บิดาเหยียบย่ำความรู้สึกของเขา กี่ครั้งแล้วที่ไม่เคยถนอมความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน “ฮึก” น้ำตาลูกผู้ชายไหลประท้วงความบัดซบ นึกสงสารมารดาที่อยู่ห่างไกล ทุกวันนี้ท่านยังคงรักผู้ชายเห็นแก่ตัว ขนาดถูกทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีท่านก็ยังมีความห่วงหาอาทรให้เสมอ ผิดกับอีกฝ่าย มีความสุขอยู่บนกองเงินกองทอง ชีวิตรายล้อมไปด้วยกิเลสตัณหา เคยทุกข์ร้อนอะไรบ้างไหม เคยสำนึกบ้างหรือเปล่าว่ากรรมเลวที่ทำลงไปส่งผลเสียต่อใครบ้าง ไม่เคย… ไม่เคยเลยสักนิด หลากหลายความคิดตีรวนในใจ เควินใช้เวลาอยู่กับตัวเองนานพอสมควร จนกระทั่งปีศาจด้านมืดผุดขึ้น นึกอยากทำลายความสุขของบิดาให้สิ้นซาก อยากให้ผู้ชายคนนั้นได้ลิ้มลองรสชาติความเสียใจเหมือนที่แม่ของเขาต้องเจอ จะได้รู้ว่าความทรมานมันเป็นยังไง “อยากแต่งงานนักใช่ไหม ได้!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more