บ้านทั้งหลังเงียบสงัด พิภพที่เพิ่งตื่นนอนสะลึมสะลือเดินโซซัดโซเซเพราะฤทธิ์สุรายังไม่ทันจาง ชายกลางคนเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาดื่มแก้กระหาย กวาดตามองไปรอบๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกเมีย หายไปไหนกันหมด สงสัยผกายังไม่กลับ เล่นไพ่อีกตามเคย ส่วนรดาก็คงนอนหลับเป็นตายอยู่ในห้อง บุตรสาวคนเล็กก็มีเท่านี้แหละ กินนอนไปวันๆ เรียนก็ไม่จบ งานการไม่คิดทำ
พูดไปก็เท่านั้น คนเป็นพ่อเบื่อจะตักเตือนแล้ว
ร่างผอมแห้งทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้โยกเก่าๆ พลางถอนหายใจคิดถึงบุตรสาวคนโต ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง อยู่ไกลจากอ้อมอกของพ่อหล่อนจะว้าเหว่แค่ไหนกันนะ พิภพคิดแล้วปวดหัวใจ พานเกลียดตัวเองที่หลงเชื่อคำยุยงของผกาจนลืมคิดไปว่าณิชาคือคนที่น่าสงสารที่สุด
แม่ของณิชาทอดทิ้งลูกหนีตามชู้รักไป เด็กน้อยวัยห้าขวบวิ่งตามรถของมารดาที่ไปกับผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงสารเลวคนนั้นไม่แยแสลูกในไส้ กล้าทิ้งเลือดในอกได้ลงคอ พิภพรักภรรยาคนแ
