รอยราคีเปื้อนสวาท

รอยตราจอมมาร บทที่1.

อองรี เดอฟร็องส์หนุ่มหล่อเจ้าของร้านอาหารชื่อดังกลางกรุงปารีส ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ตามเชื้อสายคนยุโรป นัยน์ตาสีเขียวเข้มดูมีอำนาจ เขาไม่แยแสสาวๆ เลย เมื่อในชีวิตหนุ่มโสด ข้างตัวเขาไม่เคยร้างลาผู้หญิง ต่อให้พวกเธอทั้งหมดวิ่งไล่เขาก็ไม่เคยหวั่น พลังหนุ่มในร่างกายพลุ่งพล่านและสามารถที่จะบำรุงบำเรอพวกหล่อนให้อ่อนระทวยและยอมสยบอยู่ใต้ร่างแบบดุษฎี

รถยนต์หรูนำเข้าและเป็นรุ่นที่ผลิตออกมาไม่เยอะ เป็นเพราะราคาแพงหูฉี่ มีแต่มหาเศรษฐีเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้ครอบครอง แต่หนึ่งในนั้นมีอองรีรวมอยู่ด้วย ชายหนุ่มนิยมความเร็วกับสมรรถนะของเครื่องยนต์ และสาวๆ ที่ได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถยนต์เธอจะชูคอเหมือนกิ้งก่าเลยเชียวล่ะ เมื่อรถยนต์คันหรูวิ่งฉิวไปบนถนนมักจะมีแต่คนชื่นชมและเหลียวมอง

ต้นทุนชีวิตของอองรีมีเยอะ เขาเกิดในตระกูลเก่าแก่ของฝรั่งเศสแม้ไม่ทำมาหากินเขาก็ไม่อดตาย เมื่อทรัพย์สมบัติเก่าเก็บมีมายมายก่ายกอง ชายหนุ่มแสนเย็นชา เขาถูกเปรียบให้เป็นปีศาจน้ำแข็ง เพราะใบหน้าเรียบเฉย แววตาเย็นชา ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบนั้น อาจจะมีอะไรหลายๆ อย่างแฝงอยู่ แต่ก็ยังไม่มีใครเดาถูก

“คุณท่านจะไปร้านเหรอครับ”

พ่อบ้านวัยชราเขาอยู่มาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ของอองรี และสมัครใจอยู่รับใช้ชายหนุ่มเมื่อเขาแยกตัวออกมาจาบ้านใหญ่เพราะรำคาญภรรยาใหม่ของบิดา เจ้าหล่อนรุ่นราวคราวเดียวกันกับอองรีด้วยซ้ำ และมิหนำซ้ำยังมีท่าทีโลมเลียเขา ทุกครั้งยามที่สามีสูงวัยเผลอเลอ ชายหนุ่มไม่อยากมีปัญหากับบิดา เลยออกจากบ้านมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ แม้บิดาจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อองรีก็หาได้ใส่ใจ เขาสามารถยืนด้วยลำแข้งตัวเองไม่ต้องพึ่งพาเงินจากเดอฟร็องส์ด้วยซ้ำ เริ่มแรกในวัยหนุ่ม ชายหนุ่มล้มลุกคุกคลานอยู่นานเหมือนกันกว่าจะตั้งหลักได้และประสบความสำเร็จ

“อืม...ญ็อง พ่อมาโวยวายอะไรเมื่อวาน ตอนที่ฉันไม่อยู่”

ชายชราจงรักภักดีกับมารดาของเขามากกว่าบิดา ญ็องจึงตามมารับใช้คุณหนูของเขา ดีกว่าอยู่ในปราสาทหลังใหญ่ให้ผู้หญิงมายาร้ายกาจคนนั้นกดขี่

“เปล่าครับ... นายท่านแวะมาหาเพราะคิดถึงคุณท่านครับ”

“พ่อนะรึ!! คิดถึงฉัน พระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกหรือไงกัน”

ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบ หรี่ตาลงและครุ่นคิดว่าเพราะเหตุใดบิดาที่โง่งมถึงได้มาหาเขาถึงบ้านได้ ท่านหลงภรรยาใหม่แบบโงหัวไม่ขึ้น ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะพูดอะไร หล่อนจะถูกต้องเสมอ บิดาไม่เคยถามเขาด้วยซ้ำว่าเรื่องราวเป็นมาแบบไหน ท่านฟังแต่คำพูดยัยผู้หญิงหน้าเงิน จนหลงลืมว่าเขาเป็นลูกชาย

“คุณมีแชลเธอมาด้วยครับ เห็นเปรยๆ ว่าที่ปราสาทจะมีงานเลี้ยง เลยอยากจะเชิญคุณท่านไปร่วมงานด้วยครับ”

“หึ!! จะสร้างภาพครอบครัวอบอุ่นงั้นรึ!! คิดว่าฉันควรไปไหมล่ะญ็อง”

ชายหนุ่มวางแก้วกาแฟลงบนจานรอง เขากระตุกยิ้มหยันๆ ไม่รู้ว่าเย้ยหยันใครระว่างตัวเองกับบิดา?!!

“คุณท่านควรไปนะครับเพื่อรักษาชื่อเสียงของเดอฟร็องส์ อย่าให้หมองมัวเพราะน้ำมือผู้หญิงคนนั้น”

ญ็องรังเกียจคุณผู้หญิงคนใหม่ของบิดาเขา ชายชราไม่คิดจะก้มหัวให้เจ้าหล่อน เพราะประวัติด่างพร้อยจนเกินกว่าจะยอมรับ ซึ่งอองรีเห็นด้วย มีแชลสำส่อนเกินกว่าจะมาเป็นสตรีสูงศักดิ์ของตระกูล ไม่รู้ว่าบิดาใช้อะไรคิด... ถึงได้ยกย่องเชิดชูผู้หญิงหย่ำฉ่าคนนั้น เด็กหนุ่มในอดีตเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเพราะถูกบิดาเขี่ยนตี เป็นการลงโทษที่แอบทำมิดีมิร้ายกับผู้หญิงที่จะมาเป็นประมุขของบ้านแทนมารดาของอองรี ทั้งๆ ที่ต้นเหตุไม่ได้เกิดจากเขา เป็นเพราะนังแม่มดนั่นคนเดียว เธอยั่วยวนเขาและเป็นฝ่ายลงมือเองด้วยซ้ำ แต่เมื่อบิดาเขาเข้ามาเจอผู้หญิงคนนั้นกลับโยนความผิดทั้งหมดให้เขาแบกรับไว้เพียงผู้เดียว

อองรีจำได้ถึงแววตาชิงชังของคนเป็นพ่อ ชายสูงวัยหลงใหลเด็กสาวแรกแย้มที่เหลี่ยมจัด จนลืมไปว่าเด็กผู้ชายที่ถูกโบยคือบุตรชายเพียงคนเดียว เป็นทายาทที่มีสิทธิ์ในกองมรดกทั้งหมดของเดอฟร็องส์ หลังรักษาตัวจนหายดีโดยการดูแลของญ็อง อองรีเก็บเสื้อผ้าออกจากปราสาทเดอฟร็องส์ มีผู้ติดตามไปด้วยคือญ็องเพียงคนเดียว เด็กชายวัย18ปี ที่ยังเรียนไม่จบ ไม่มีสมบัติติดตัวเพราะยังไม่ถึงเวลาใช้เงินในกองมรดก แต่ด้วยความหยิ่งผยองที่วิ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือด อองรีจึงไม่คิดจะย้อนกลับไปให้บิดาได้เหยียบย่ำซ้ำ

เด็กหนุ่มใช้ทรัพย์สินที่พอมีอยู่สร้างอาชีพให้ตัวเอง เพราะก่อนที่มารดาจะเสียชีวิต ท่านมอบทรัพย์สินส่วนตัวให้กับบุตรชายเพียงคนเดียวเก็บไว้ใช้จ่าย เหมือนกับว่าเธอมองเห็นอนาคตได้ เพราะสามีคงไม่ทนอยู่แบบเหงาหงอยเพราะยังหนุ่มยังแน่นหากนางเสียชีวิตไปแล้ว

ร้านอาหารของอองรีล้มลุกคุกคลานอยู่หลายปี เกือบจะเจ๊งก็หลายครั้ง เพราะยังหาเอกลักษณ์ของตัวเองไม่เจอ จนกระทั่งญ็องกระโจนลงมาช่วยด้วยอีกคน ชายชราแนะนำให้อองรีทำอาหารต้นตำรับของต้นตระกูล เพราะสูตรโบราณแทบจะเลือนหายไปจากสังคมคนเมือง แต่พวกคนส่วนใหญ่ก็กระหายจะเสพ หากมันทำให้เขาดูดีมีสกุลขึ้น

อองรีสามารถพลิกสถานการณ์เลวร้ายของร้านอาหารตัวเองให้ประสบความสำเร็จ หลังเดอฟร็องส์มีชื่อติดอันดับร้านที่ถูกการันตรีว่าเป็นอาหารสูตรโบราณ มหาเศรษฐี ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ เจ้านายชั้นสูง ตบเท้าเข้ามากันให้คึก และมันสร้างมาตรฐานให้คนทั่วไปรู้ว่าอาหารของเดอฟร็องส์นั้นเป็นสูตรเก่าแก่และเป็นต้นตำหรับโบราณที่แม้แต่ขุนนางผู้ใหญ่ในประเทศยังต้องมาชิม

“ฉันบอกตามตรงนะญ็อง ฉันไม่อยากกลับไปเหยียบที่นั่นให้เสียฝ่าเท้า ฉันรังเกียจที่จะต้องปั้นหน้า ต้องแสร้งทำว่ายังรักใคร่กลมเกลียว ทั้งๆ ที่เกลียดกันจนแทบจะไม่มองหน้ากันเลย”

“คุณท่านมีสิทธิ์ที่จะครอบครองปราสาท อย่าเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนนั้นได้ครอบครองสมบัติของเดอฟร็องส์สิครับ”

“ถ้าพ่อยากยกให้เขาก็ช่างสิ ฉันไม่เห็นอยากจะได้ ที่มีนี่ก็เหลือกินเหลือใช้แล้วนะ”

ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาเปิดหนังสือพิมพ์เพื่อดูข่าวสารในวันนี้ ภาพของพ่อกับภรรยาวัยสาวควงกันไปงานราตรีสุดหรู ยัยแม่มดฉีกยิ้มหน้าบาน จนเขาอดไม่ได้ที่จะเบ้ปากใส่ จอมสร้างภาพ นางมายาร้อยเล่ม ต้องยกให้มีแชล เธอถีบตัวเองจากนักร้องในผับชื่อดัง มายืนเคียงข้างและเป็นคุณนายเดอฟร็องส์โดยมีผัวแก่ๆ คอยสนับสนุนส่งเสริม เขาอยากจะสมน้ำหน้าซ้ำที่พ่อไม่สามารถมีทายาทได้อีกครั้ง เพราะดูเหมือนว่าท่านจะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศเพราะอุบัติเหตุที่ทำให้มารดาป่วยหนัก และไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้อีก มันก็นับว่ายังเป็นโชคดีทของเขาที่ไม่ต้องมีพี่น้องที่มีสายเลือดผู้หญิงเลวร้ายนั่นวิ่งวนอยู่ในตัว มันไม่แปลกที่มีแชลจะพยายามทำทุกทางเพื่อเธอจะได้มีสิทธิ์ในกองมรดกในฐานะภรรยา อองรีไม่รู้ว่าบิดาจดทะเบียนสมรสกับเจ้าหล่อนหรือเปล่า เพราะหลังจากออกมาจากปราสาทเดอฟร็องส์ตอนนั้น เขาก็ไม่เคยติดตามข่าวของบิดากับเจ้าหล่อนเลย พ่อเขาดูแก่ลงมาก ผมสีขาวแซมเต็มศีรษะ สภาพร่วงโรยเหมือนไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกทีๆ

“คุณท่านจะไปไหมครับ ผมจะได้ไปเตรียมชุด”

“ไปสิ!! เขาอุตส่าห์ถ่อสังขารมาเชิญ ฉันจะไปปรากฏตัวในฐานะเจ้าของปราสาทเดอฟร็องส์ ปล่อยปละละเลยมานานแล้วนี่ เห็นทีต้องแสดงตัวเสียบ้าง ลดทอนความหยิ่งผยองของคนบางคน”

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เขาเดินออกไปนอกบ้านเพื่อออกกำลังกายในยิมส่วนตัว ชายหนุ่มทำเป็นกิจวัตรและมันทำให้รูปร่างของเขาสมบูรณ์พร้อม นายแบบดังๆ ดาราที่ถูกโหวตว่าเพอร์เฟคที่สุด ยังไม่ได้กึ่งหนึ่งของอองรีเลยด้วยซ้ำไป