ตอนที่9
1902 Words
ไอรดาผลักโซฟาไปที่หน้าต่าง เธอจะนอนตรงนี้ ถ้าอาโนคิดถึงจะได้เห็นเธอได้ตลอด ลัมไม่ได้ขัดอะไร เขาไปชงกาแฟมาให้แล้วนั่งลงข้างๆเธอ
เกือบเช้าไอถึงเผลอหลับไปด้วยเพราะไม่ได้นอนมาหลายวันประจวบกับร่างกายที่เริ่มอ่อนเพลีย
ลัมมองดูใบหน้านวลยามหลับ เธอดูไม่ต่างจากเมื่อก่อน คิดถึงจัง มือหนาลูบไปตามเรือนผมอ่อนนุ่ม
เมื่อ4ปีก่อนลัมยังอยู่ในช่วงวัยคะนอง และมีความเห็นแก่ตัวกว่านี้มาก ทั้งเงินทองที่มากล้นทำให้ใช้ชีวิตได้ตามต้องการโดยไม่สนใจใคร ไอรดาไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลา เธอมักกลับบ้านเสมอ และไม่รู้เลยว่าเขาก็นอกใจเธออย่างนั้นมาโดยตลอด ด้วยความเฟอร์เฟคทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะ เธอต้องรับให้ได้ถ้าคิดจะมาใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา
ลัมคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แค่ไอต้องไม่งี่เง่าและทำตัวอย่างเคย เขาไม่ได้คบใครออกนอกหน้าอย่างเธอก็เท่านั้น เขาที่ตอนนั้นมองว่าตัวเองคือจุดศูนย์กลาง เป็นดวงอาทิตย์ที่มีดาวเคราะห์หมุนวนรอบกาย ความรักหรอ!? ของแบบนั้นไม่มีอยู่จริงหรอก ในโลกของเขามีแต่ความต้องการและผลประโยชน์...
แต่ทำไม ทั้งที่มีคนที่ดีกว่าเธอมากมายผมถึงยังโหยหาแค่เพียงเธอ
=br=
ผ่านไปหลายเดือน
การรักษาเป็นไปด้วยดี อาโนฟื้นตัวได้เร็วจนแทบไม่น่าเชื่อ แต่ถึงกระนั้นไอรดาก็ยังเข้าไปใกล้ลูกชายไม่ได้ ลัมเองก็ห่วงเธอและลูกเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำความดีเพื่อหวังให้เธอเห็นใจ แต่เพราะอยากให้ลูกหายป่วยจริงๆ
"ช่วงพักฟื้นให้เซลล์ต้นกำเนิดทำงานอาโนจะต้องถูกดูแลอย่างใกล้ชิดเพื่อเฝ้าระวังภาวะแทรกซ้อนต่างๆที่อาจเกิดขึ้นได้"หมออธิบาย
ไอรดามีรอยยิ้มให้เขาเป็นครั้งแนกในรอบ4ปี
"ขอบคุณนะ" เธอบอกเขา
"ก็อาโนเป็นลูกพี่นิ"
คำพูดเขาทำเธอหุบยิ้มทันที เห็นทีต้องคุยกันจริงจังสักครั้งแล้ว
=br=
"คุณต้องการอะไร" ไอรดาถามขึ้นเมื่อเขาและเธอมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านอาหารใกล้โรงพยาบาล
"เราเป็นเหมือนเดิมได้ไหม พี่ขอโทษจริงๆเรื่องที่ผ่านมา"ลัมสายตาเว้าวอน
"ฉันไม่รักคุณแล้วนะสิ"ไอรดาตอบเสียงเรียบ
"แต่ลูก.."ลัมจะเอาลูกมาอ้าง
"ลูกทำไม"
"เป็นลูกของพี่"
"ใช่ แล้วยังไง"เธอพูดพรางเขี่ยหลอดในแก้วโกโก้ของตัวเอง
"พี่...แต่งงานกับพี่นะไอ พี่อยากดูแลเธอกับลูก สัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว"ลัมทำเสียงอ่อน ไอรดาส่ายหน้า
"ยังโกรธพี่อยู่หรอ"
"ตอนนี้..ถ้าไม่ทำอะไรให้โกรธฉันก็ไม่อะไรหรอก"ไอยังก้มหน้ามองแก้วโกโก้อยู่ตลอดการสนทนา
"...."
"...."
"พี่จะต้องทำยังไง"ลัมคิดว่าเขาจะยอมทำทุกทาง
"ทำอย่างที่เคยทำ"
"แล้วลูก.."จะอ้างลูกอีกแล้ว
"จะแวะมาก็ได้ แต่ในฐานะอื่น"
"ไอ"
"พ่อแกตายไปตั้งแต่แกอยู่ในท้องแล้ว อาโนไม่มีพ่อ!"
"ไอ"
"ฉันอยากให้คุณเข้าใจ อย่าเอาแต่ความอยากของตัวเองมายัดเยียดให้คนอื่น มันทำให้ฉันรำบากใจและจะพาลเกลียดคุณเอาได้"เธอยังพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างเคย
"พี่..."
"ขอบคุณนะที่ช่วย..ทั้งเรื่องเมื่อก่อนด้วย"
=br=
=br=
=br=
"กลับบ้านได้แล้วนะ" ภพภูมิแวะมาดูอาโนแทบทุกวันหลังจากทราบข่าว
"ครับ" เด็กชายยิ้มดีใจ
"ขอบคุณนะคะบอสที่อุส่าห์แวะมา" ไอหันมายิ้มให้บอสหนุ่ม
"อาลัมมาแล้ว" อาโนผายมือรออุ้มจากลัมที่เดินกลับเข้ามาในห้อง เพราะลัมที่ไม่ต้องเข้าบริษัทมาอยู่เล่ยกับอาโนได้ทั้งวันทั้งคืนเด็กน้อยเลยดูสนิทกับเขา ลัมอุ้มลูกแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างคุ้นเคย แอบยิ้มได้ใจอยู่ในทีที่อาโนเริ่มติดเขาบ้างแล้ว
"ป่ะครับคนเก่ง กลับบ้านกันดีกว่า"ลัมบอกพร้อมอุ้มอาโนเดินนำไป
=br=
"พี่อยากให้ไอมาอยู่ด้วยกันที่คอนโด" ลัมที่พูดอยู่ปลายสายบอก ไอรดาได้แต่ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย
"ลูกยังต้องการคนดูแลที่เชี่ยวชาญ" ลัมที่มักเอาลูกมาอ้างเสมอใช้มุขเดิม
"ไม่!!"
"ให้เขาแข็งแรงก่อนค่อยกลับก็ได้ พี่จะไม่วุ่นวายกับเธอเลย"
"งั้นก็ให้หมอมาดูเขาที่นี่สิ" ไอบอกหมายถึงคอนโดเธอ
"คอนโดพี่สะดวกกว่า พี่จะจ้างหมอกับพยาบาลส่วนตัวมาดูแลลูกนะไอ เพื่อลูกนะ" แล้วลัมก็ชักแม่น้ำทั้งร้อยซึ่งไอก็รู้ดี แต่เมื่อมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกเธอจึงยอม
ลัมเป็นเจ้าของคอนโดแห่งนี้ที่เขาอาศัยอยู่ อันที่จริงชั้นบนสุดทั้งชั้นเป็นของเขา แต่มันกว้างไปอาจทำให้เขาไม่ได้ใกล้ชิดเธอและลูก ลัมจึงทำทีเป็นพักอยู่ห้องขนาดกลางนี่ที่ภายในห้องมี2ห้องนอน
"หมอจะอยู่ที่ห้องข้างๆถัดไปก็เป็นพี่เลี้ยง และแม่บ้าน พวกเขาจะเข้ามาเป็นเวลาและตอนที่เราต้องการ" ลัมอธิบาย
"พี่จะนอนห้องนี้ ส่วนด้านนั้นเป็นห้องไอกับลูก" ลัมบอก
=br=
ไอหยุดงานไปนานก็ได้เวลากลับมาทำงานสักที การลงนานก็เป็นอันต้องเลื่อนเพราะเธอ แลดูจะเวอร์วังไปสักหน่อยแต่ความจริงคือบอสลัมต่างหากที่ไม่พร้อมกับงาน
วันนี้ลัมตื่นแต่เช้ามาทำโจ็กสูตรพิเศษตามหลักโภชนาการที่หมอบอกให้สองแม่ลูก ไอกินด้วยความรู้สึกฝืนทนไม่ใช่เพราะไม่อร่อยแต่เพราะเป็นฝีมือเขาทำ ไม่เถียงว่าเธอยังต่อต้านเขาอยู่ดูเหมือนลัมในความทรงจำจะเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆสำหรับเธอ
อาโนยังไม่ได้รับอนุญาตให้ไปโรงเรียน วันทั้งวันเขาเลยอยู่เล่นกับลัมที่ไม่ยอมไปไหนเช่นกัน
"พ่อแม่ของอาลัมไปไหนครับ"อาโนผละความสนใจจากกองของเล่นขึ้นมาถาม
"ท่านเสียแล้วครับ"ลัมตอบน้ำเสียงอ่อนโยน
อาโนได้ฟังคำตอบแล้วเศร้าแทน การไม่มีแม่เป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิต
"ไม่ร้องนะครับ" อาโนกอดร่างหนาเพื่อปลอบโยน ลัมอึ้งไปหลายวิก่อนจะจับอาโนเข้ามากอดด้วยความซาบซึ้งใจ ตัวแค่นี้รู้จักเห็นใจคนอื่น ช่างเป็นเด็กดีไม่ต่างจากแม่ของเขาเลย
"ถ้าอาโนหายดีแล้ว พ่อจะพาไปเตะบอลดีไหมครับ"ลัมบอกลูก
"อาลัมไม่ใช่พ่อสักหน่อย พ่ออาโนอยู่บนสวรรค์"เด็กชายบอก
"ให้อาลัมเป็นพ่อได้ไหมครับ อาลัมไม่มีครอบครัวเลย อาลัมเหงา"ลัมทำหน้าอ้อนเศร้าๆ
"อาโนกลัวพ่อเสียใจ"เด็กชายบอก
"ให้อาลัมเป็นพ่ออีกคนได้ไหมครับ มี2คนก็ดีออก"ลัมตล่อมลูก
"อืมมมม" อาโนทำท่าคิด นิ้วเล็กๆชี้ไปที่ปากน้อยๆ ดวงตาคมโตมองขึ้นบนอย่างใช้ความคิด
"ก็ได้ครับ แต่อาลัมห้ามเป็นแฟนแม่นะ"
"หึหึ ทำไมล่ะ" ลัมกอดลูกน้อยนั่งบนตัก
"ถ้าแม่มีแฟน อาโนกลัวแม่ไม่รักอาโน"
"ไม่จริงหรอกครับลูก เพราะแม่เขารักอาโนที่สุดในโลก" นี่สินะ เหตุผลที่ไอยังไม่มีแฟน ลัมยิ้มกอดลูกชาย ขอบคุณครับลูก
=br=
ไอเห็นหน้าเขาทุกวันแล้วหงุดหงิด เธอมีแต่ทำหน้ามุ้ยใส่ ทำไมเขาต้องวุ่นวายกับเธออย่างกับเป็นอะไรกันด้วยนะ ถ้าทำตามที่ตกลงไม่ได้ก็อยู่กันยากแล้ว ไอมองคนตัวโตที่ถือวิสาสะพาลูกชายเธอมาพับเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆเข้าตู้
"แม่ครับอาโนช่วยพ่อพับผ้าด้วยล่ะ" ไอรดาถึงกับสตั้นกับสรรพนามใหม่ที่ลูกชายเธอเรียก ลัมที่นั่งหันหลังอยู่ไม่กล้าหันกลับมามอง ได้แต่หดคอยาวๆอย่างหวาดๆเผื่อว่าเธอจะเขวี้ยงบางอย่างใส่เขา
เกลียด!! ฉันเห็นเขาทีไรก็มีภาพสายตาเลวๆที่เขามองมานั่นทุกครั้งไป แผ่นหลังนั่น...เกลียด!!
ภาพเขาผลักเธอออกห่างจากประตูเพื่อปิด!!
แค้น!!!จู่ๆความแค้นก็ถาโถมเข้ามาอย่างหนัก พ่อหรอ นายไม่มีสิทธิใช้คำนี้
=br=
ไอรดาตอนท้องแก่นั่งอ่านหนังสือในห้องเล็กๆ เมื่อหลายเดือนก่อนร้านเช่าหนังสือที่เธอทำงานอยู่เกิดสู้พิษเศรฐกิจไม่ไหวจนต้องปิดกิจการลง พี่ตรีบอกให้เธอเลือกหนังสือไปได้เท่าที่เธอต้องการ จึงเป็นเหตุให้ไอรดามีหนังสือมากมายในห้อง นี่ถ้าเป็นบ้านเธอคงขนมาทั้งร้านแล้ว
"โอ๊ยย" จู่ๆเธอก็รู้สึกเจ็บท้องขึ้นมากระทันหัน ตอนตี2เนี่ยนะ จะทำยังไงดีๆ ไอรดาที่ไม่ค่อยประสาทุกเรื่องเริ่มร้อนรน ต้องไปโรงพยาบาล!!
ไอรีบฉวยกระเป๋าใส่เอกสารทางโรงพยาบาลที่เตรียมไว้แล้วพยายามเดินลงบรรไดจากชั้น4!!
"อึก ฮือๆๆๆ:
เธอทั้งกลัวทั้งสงสารตัวเอง จะมีใครน่าสมเพศไปกว่าฉันในตอนนี้คงไม่มีอีกแล้ว
ไอรดาพาตัวเองมาจนถึงปากซอย ตอนดึกๆนี่น่ากลัวไปซะทุกที่จริงๆ ท้องก็เริ่มปวดๆหายๆแต่ก็ถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ทำยังไงดี ไม่มีรถผ่านมาเลยสักคัน ไอไม่อยากคลอดลูกตรงนี้ ไอรดากุมท้องไว้พรางพูดปลอบใจลูกน้อยในครรภ์
"รอเดี๋ยวนะลูก อย่าร้องนะคนดี" ทั้งที่ปากบอกอย่างนั้นแต่ตัวเธอเองกลับเอาแต่ร้องไห้ ไอ้คนเลวนั่นจะรู้ไหมนะว่าทำเรื่องเลวร้ายอะไรไว้กับเธอบ้าง
ผ่านไปเกือบชั่วโมงยังไม่มีวี่แววของรถสาธารณะหรือแม้แต่ใครที่พอจะช่วยได้ผ่านมาสักคน
ทำยังไงดีๆ ไอรดาคิดไม่ออกแล้วว่าควรจะทำยังไง เธอไม่ได้คิดเผื่อไว้เลยว่าต้องมาคลอดกลางดึก
"ฮือๆๆๆๆ"
ขณะที่ร้องไห้อย่างหมดหนทางอยู่นั้นก็มีเสียงท่อจากเครื่องยนต์ที่ถูกปรับแต่งให้บาดลึกเข้าไปกวนโสตประสาทของใครก็ตามที่ได้ยินก็ดังระงมอยู่ตรงหน้า เด็กแว๊นนับสิบจอดรถที่หน้าป้ายรถเมย์ พวกเขามองเธอตาเขม่ง
กลัว ไอกลัว!!
=br=
"ไอ พี่เอาเค้กที่ไอชะ..."
เพรี้ยะ!! จู่ๆเธอก็เอาโทสะในอดีตมาระบายใส่เขาที่เธอควรทำเมื่อนานมาแล้ว ลัมจับหน้าตัวเองอึ้งๆ เค้กที่ซื้อมาหลุดจากมือจนเลอะเละไปทั่วพื้นห้อง
"อือ งั้นพี่ค่อยมาใหม่" เขาบอกเบาๆแล้วเดินคอตกออกไป ไอรู้สึกผิดแวบหนึ่ง แต่สมควรแล้ว!!คนอย่างเขา สมควรแล้ว
ลัมมานั่งพิจารณาตัวเองบนเตียงว่าเมื่อครู่เขาเผลอทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ผมไม่โกรธเธอ แค่รู้สึกเสียใจ
- Writer
