ดูเหมือนอยากจะลืมเท่าไรก็ยิ่งจดจำมากขึ้นเท่านั้น
“พระองค์ที่มาบิณฑบาตชื่ออะไรหรือคะแม่” คนอยากลืมซักถามถึงเรื่องคาใจเพื่อเปลี่ยนเรื่องพูด
“หลวงตาปุ่นจ้ะ โรสถามทำไมหรือลูก” คุณรสรินถามพลางจ้องหน้าบุตรสาวที่จู่ๆ ก็ถามถึงบุคคลอื่นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” พูดจบก็ยิ้มแป้นแล้นกลบเกลื่อน “โรสก็ถามออกไปตามประสาคนไม่ค่อยได้ทำบุญใส่บาตร เห็นท่าทางท่านเป็นพระที่เคร่งครัด สำรวม”
“หลวงตาปุ่นอยู่ที่วัดชนะสงครามนี่เองจ้ะ สมัยเด็กๆ แม่เคยพาลูกไปกราบท่านอยู่บ่อยๆ แล้วท่านก็เป็นพระที่เคร่งครัดทรงปริยัติธรรมอย่างที่ลูกว่าจริงๆ แหละจ้ะ”
“แม่เคยพาโรสไปกราบท่านตั้งแต่เด็กจริงๆ หรือคะ”
พูดไปแล้วหญิงสาวก็ด่าตัวเองอยู่ในใจที่ช่างเป็นคนห่างวัดวาเสียเหลือเกิน คงต้องหาโอกาสไปกราบไหว้ท่านบ้าง แต่ลึกๆ แล้วก็อยากจะเห็นดวงหน้าก็ท่านชัดๆ เพื่อพิสูจน์ว่าเหมือนหลวงตาชุ่มอย่างที่เธอจินตนาการไว้ในหนังสือนิย
