พรหมร่ายรัก

บทที่ 4 มัดมือชก EP.3

กรองขวัญผละจากพี่ชายก็เดินตามหาผู้เป็นเพื่อนทันที พร้อมด้วยกระดาษในมือ ตอนนี้เธอไร้ซึ่งอารมณ์ที่จะเดินสอดส่องเหล่าหน่อเนื้อเชื้อขุนนางตามที่ได้ลั่นวาจาไว้ เพราะต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าให้เรียบร้อยเสียก่อน ไม่นานเธอก็พบร่างสูงระหงของรสิกายืนคุยกับชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน ที่เธอจำได้ว่าเป็นลูกค้าของบริษัท

“สวัสดีค่ะคุณดนุภพ”

นักธุรกิจหนุ่มซึ่งเป็นเจ้าของรีสอร์ตชื่อดังหันมายิ้มรับคำทักทาย

“สวัสดีครับคุณขวัญ ผมกำลังถามหากับคุณโรสอยู่พอดี”

“ขอบคุณค่ะที่ถามหาขวัญ แต่ตอนนี้ขวัญมีเรื่องด่วนคงต้องขอตัวยายโรสก่อนนะคะ”

พูดจบก็ลากแขนเพื่อนสนิทออกมาท่ามกลางสีหน้างุนงงสงสัยของชายหนุ่ม ที่จู่ๆ หญิงสาวที่เขาให้ความสนใจก็ถูกลากตัวออกไป

“แกจะลากฉันไปไหนยายขวัญ ฉันกำลังจะหางานชิ้นใหม่ให้พี่จูลี่อยู่พอดี” คนที่จู่ๆ ก็ถูกลากออกมาต่อว่าเพื่อนเสียงเขียว

“เรื่องงานนั่นเอาไว้ก่อนเหอะ ตอนนี้แกต้องช่วยงานเฉพาะกิจก่อน”

“งานเฉพาะกิจอะไรของแก” น้ำเสียงที่ถามอ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของผู้เป็นเพื่อน กรองขวัญจึงเล่าเรื่องที่ถูกพี่ชายขอร้องแกมบังคับให้อีกฝ่ายฟังทันที

“หา...แกจะให้ฉันขึ้นไปเป็นพิธีกรบนเวทีเนี่ยนะ นี่มันงานแต่งงานนะไม่ใช่งานวันเกิดหรืองานเลี้ยงประจำปีของบริษัท” คนถูกขอร้องให้เป็นพิธีกรบนเวทีพูดเสียงหลง

“เอาน่า พี่กันต์เขาขอร้องมา แกช่วยแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าให้หน่อยเถอะยายโรส ถ้าแกไม่ช่วยแล้วใครจะช่วยล่ะ” กรองขวัญหว่านล้อม

“แกไง เห็นพูดจาออกจะคล่องแคล่ว ฉันว่าแกทำได้นะยายขวัญ”

กรองขวัญยกมือโบกไปมา “แกอยากให้ฉันทำงานล่มหรือไง นึกว่าช่วยเจ้านายอย่างพี่กันต์แล้วกัน พี่เมย์ยังบอกเลยว่าแกต้องทำได้และทำได้ดีซะด้วย ตอนนี้ก็ใกล้เวลาแล้วด้วย นะยายโรส ช่วยหน่อยเหอะ”

“งานนี้มีดารามาเยอะไม่ใช่เหรอ ทำไมแกไม่ให้พวกนั้นมาเป็นพิธีกรล่ะ น่าจะเวิร์กกว่าให้ฉันทำนะ ยายน้ำผึ้ง ลัลรินนั่นไงล่ะ” รสิกาพยายามหาทางเลี่ยง

“โอ๊ย แม่ดารานั่นเขาเป็นเพื่อนเจ้าสาว แล้วให้ดารามาทำมันก็ดูธรรมดาไป แกนั่นแหละเหมาะที่จะขึ้นไปทำหน้าที่นี้ รีบตัดสินใจเถอะเวลาใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว แกไม่เห็นหรือว่าตอนนี้แขกก็มากันจนเต็มห้อง”

คนถูกกดดันด้วยคำพูดมองไปรอบๆ ตัว ซึ่งเวลานี้คลาคล่ำไปด้วยแขกที่มาร่วมงาน จนห้องจัดเลี้ยงดูคับแคบลงไปถนัดตา ก่อนจะถอนหายใจดังเฮือกใหญ่แล้วตัดติดใจตอบรับคำขอร้องอย่างยอมจำนน

“แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง”

กรองขวัญยื่นกระดาษในมือให้อีกฝ่ายซึ่งในนั้นมีรายละเอียดและลำดับเวลาที่จะต้องพูดบนเวทีให้ผู้เป็นเพื่อน ก่อนให้กำลังใจ

“ฉันรู้ว่าแกต้องทำได้และทำได้ดีด้วย”

คนตกอยู่ในสภาวะจำยอมมองกระดาษในมือ แล้วกลอกตามองเพดานห้องก่อนจะพูดเสียงขุ่น

“แกเอารายละเอียดที่จะต้องพูดมาให้ฉันดูกระชั้นชิดอย่างนี้ แกคิดว่าฉันเป็นอัจฉริยะจำทั้งหมดได้ในเวลาสั้นๆ หรือไงยายขวัญ”

“ก็ฉันรู้ว่าแกเป็นคนความจำดีและแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เก่ง เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของแกไปได้หรอก”

“แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี” คนความจำดีว่าเพื่อนพลางมองกระดาษในมือ แล้วนึกถึงเรื่องราวในหนังสือขึ้นมาทันที

ในหนังสือนิยายเรื่องนั้นเธอจินตนาการว่าสวมบทบาทเป็นนางเอก แล้วเปลี่ยนเรื่องราวในนั้นจนหมดสิ้น แต่นี่เป็นเรื่องจริง ที่จะต้องใช้สติปัญญาตัวเองล้วนๆ ในการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า

เอาน่า! รสิกา...เธอทำได้อยู่แล้ว

หญิงสาวปลอบตัวเองในใจก่อนสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินตรงไปยังบันไดทางขึ้นเวที โดยมีกรองขวัญยืนให้กำลังใจอยู่ด้านล่าง

เพลงสมัยเก่าที่ถูกเปิดคลอไว้เบาๆ เปลี่ยนเป็นเพลงบรรเลงที่มีท่วงทำนองไพเราะหวานแว่วจากนักดนตรีดังขึ้นแทน เรียกความสนใจจากแขกที่ยืนอยู่ตามจุดต่างๆ ให้เงยหน้าขึ้นไปมอง หลังจากเพลงจบลงแสงไฟที่ก่อนหน้าเคยเปิดไว้สลัวๆ ก็ค่อยๆ สว่างและสาดส่องไปยังร่างสูงเพรียวของหญิงสาวร่างสูงระเหิดระหง ดวงหน้างดงามแปลกตา ปล่อยผมยาวสยายในชุดโจงกระเบนสีเขียวอมฟ้า เสื้อลูกไม้สีขาวกรุยกราย ที่กำลังก้าวขึ้นบันไดมาหยุดยืนเด่นอยู่กลางเวที เรียกเสียงฮือฮาจากแขกด้านล่างให้เกิดขึ้นทันที

เจ้าของดวงหน้างดงามแปลกตายกมือไหว้เท่าที่คิดว่าสวยที่สุดออกไป ตามด้วยรอยยิ้มจนเกิดรอยบุ๋มขึ้นสองข้างแก้ม ก่อนจะพูดแนะนำตัว

“สวัสดีค่ะ รสิกาหรือโรสมารับหน้าที่พิธีกรแทนคุณต้นหอมที่เกิดอุบัติเหตุจนไม่สามารถมาได้ค่ะ ขอกล่าวต้อนรับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน เข้าสู่พิธีมงคลสมรสระหว่าง คุณกันตภพ หิรัญกนกกับคุณเมธาวี ศรีประสงค์ค่ะ”

แม้จะเป็นคนกล้าพูดกล้าแสดงออกและมั่นใจในตัวเองอย่างเปี่ยมล้นเพียงใด แต่การที่ต้องมายืนท่ามกลางผู้คนมากมายเช่นนี้ ทำให้รสิกาอดประหม่าไม่ได้ ทว่าเสียงปรบมือต้อนรับที่ดังขึ้น ทำให้ความรู้สึกดังกล่าวค่อยๆ จางหายไป คำพูดที่ตามมาจึงคล่องแคล่วราวกับพิธีกรมืออาชีพก็ไม่ปาน

“วันนี้โรสได้เห็นบรรยากาศของยุคเก่าๆ ที่หาดูได้ยากยิ่ง รวมทั้งได้เห็นท่านผู้มีเกียรติทุกท่านแต่งกายในยุคสมัยของล้นเกล้ารัชกาลที่หกกันได้อย่างงดงามตรงตามที่ทางเจ้าภาพต้องการ จนโรสคิดว่าหลงเข้ามาในยุคร้อยปีที่ผ่านมาจริงๆ”

เสียงปรบมือที่ดังขึ้นอีกครั้งเรียกรอยยิ้มกว้างให้เกิดบนใบหน้าของพิธีกรจำเป็นมากขึ้น