21 การชำระแค้น
786 Words
โกดังร้างชานเมือง... แสงไฟจากหลอดไฟเก่าๆ เพียงดวงเดียวสาดส่องลงมายังใจกลางห้อง เผยให้เห็นกลุ่มคนประมาณ 4-5 คนกำลังคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้นปูนเย็นเฉียบ พวกเขาคือกลุ่มเจ้าหนี้นอกระบบรายย่อยที่ถูก "เชิญ" ตัวมาอย่างไม่เต็มใจโดยเหล่าชายชุดดำร่างกำยำที่ยืนคุมเชิงอยู่รอบๆ
และที่คุกเข่าอยู่หน้าสุด แยกออกมาจากคนอื่น... คือร่างของผู้หญิงวัยกลางคนที่เนื้อตัวมอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าซีดเผือดราวกับกระดาษ... แม่ของพริกหวานนั่นเอง
"พวกแกทุกคน... คงรู้จักฉันดีอยู่แล้ว" เสียงทุ้มเย็นเยียบดังขึ้นจากมุมมืด ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำก้าวออกมาสู่แสงไฟ... ฟรานเชสโก เด ลูคา
เพียงแค่เห็นหน้าเขา เหล่าเจ้าหนี้ก็หน้าถอดสีหนักกว่าเดิม บางคนถึงกับตัวสั่นจนเห็นได้ชัด
"ท่านฟรานเชสโก... ไม่ทราบว่าเรียกพวกผมมาที่นี่มีธุระอะไรครับ" ชายอ้วนฉุคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยถามเสียงสั่น
ฟรานเชสโกเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงวัยกลางคน เขาไม่ได้มองนาง แต่สายตากลับกวาดไปมองกลุ่มเจ้าหนี้ทีละคน "ฉันได้ยินมาว่า... นังผู้หญิงคนนี้... มันติดหนี้พวกแกอยู่ใช่ไหม"
"เอ่อ... ครับ... ครับผม" พวกเขารีบตอบ
"แล้วฉันก็ได้ยินมาอีกว่า... พวกแกบางคน... ได้รับเงิน 'มัดจำ' ค่าตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจากมันไปด้วย... จริงรึเปล่า" เขาถามต่อเสียงเย็น
ความเงียบเข้าปกคลุมทันที ไม่มีใครกล้าตอบคำถามนั้น สีหน้าทุกคนซีดเผือดลงไปอีก
ฟรานเชสโกแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ "เงียบ... แสดงว่าจริง"
เขาหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องคนสนิท อันโตนิโอเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเอกสารใบใหญ่ เขาเปิดกระเป๋าออก เทกองเงินสดมัดใหญ่มหาศาลลงบนพื้นตรงหน้ากลุ่มเจ้าหนี้
"ในนี้คือเงินทั้งหมดที่นังนี่ติดพวกแก... และฉันจะจ่ายคืนให้... รวมดอกเบี้ย"
เหล่าเจ้าหนี้ตาโตเป็นประกาย มองกองเงินด้วยความโลภ แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าขยับ
"แต่มีข้อแม้..." ฟรานเชสโกพูดต่อ "เงินมัดจำเด็กสาวที่พวกแกจ่ายไป... ถือว่าเป็นโมฆะ... และนับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป... ชีวิตของนังนี่และเด็กคนนั้น... จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกแกอีก"
เขาตวัดสายตาคมกริบมองทุกคน "ถ้าฉันได้ยิน... หรือแม้แต่ระแคะระคายว่าพวกแกคนไหน... ยังกล้าไปวอแว หรือพูดถึงเด็กคนนั้นแม้แต่ครึ่งคำ..."
เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะชักปืนพกสีดำมะเมื่อมออกมาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว แล้วยิงไปที่พื้นปูนข้างๆ เท้าของชายอ้วนคนนั้นอย่างแม่นยำ!
ปัง!!
"อ๊ากกก!" เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังลั่นไปทั่วโกดัง
"นัดต่อไป... จะไม่ใช่พื้นที่ว่างข้างๆ เท้าพวกแก" ฟรานเชสโกพูดเสียงเหี้ยมเกรียม ควันปืนยังคงลอยอ้อยอิ่งจากปลายกระบอก "เข้าใจที่ฉันพูดไหม!!"
"ครับ! ครับท่าน! เข้าใจแล้วครับ!" พวกเขาทั้งหมดรีบก้มลงกราบแทบเท้าอย่างลนลาน "พวกผมจะไม่ยุ่งอีกแล้วครับ! ขอสาบาน!"
"ดี... งั้นก็ไสหัวไปซะ! แล้วอย่าให้ฉันเห็นหน้าพวกแกอีก!"
เหล่าเจ้าหนี้รีบตะกายไปเก็บเงินส่วนของตัวเองแล้ววิ่งหนีออกจากโกดังไปอย่างไม่คิดชีวิต ทิ้งไว้เพียงแม่ของพริกหวานที่ยังคงคุกเข่าตัวสั่นเทาอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
ตอนนี้... ถึงเวลาของจำเลยคนสำคัญแล้ว
ฟรานเชสโกเดินเข้าไปหานางช้าๆ เขาก้มตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้า มองหน้านางด้วยสายตาที่ว่างเปล่าแต่น่ากลัวยิ่งกว่าความโกรธ
"ทะ... ท่าน... ท่านจะทำอะไรฉันคะ" เธอถามเสียงสั่นเครือ "ฉันให้ลูกสาวไปแล้วไง... หนี้ก็หมดกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
"หนี้สินน่ะหมดไปแล้ว... แต่ 'บัญชีแค้น' น่ะ... เพิ่งจะเริ่มต้น" เขากล่าวเสียงเย็น
เขายื่นมือไปบีบคางของนางอย่างแรง บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา "แกกล้าดียังไง... เอารูปผู้หญิงของฉันไปเร่ขายเหมือนสินค้าตามตลาดนัด"
เพียะ!
ฝ่ามือหนักๆ ของเขาฟาดลงบนใบหน้าของนางอย่างเต็มแรงจนหน้าหัน เลือดซิบออกมาจากมุมปาก
"อั่ก!"
"นั่นสำหรับความคิดสกปรกของแก" เขาพูดเสียงเหี้ยม
เพียะ!
เขาฟาดไปที่แก้มอีกข้างหนึ่ง "นั่นสำหรับทุกครั้งที่แกเอาเปรียบและขโมยเงินของเธอ"
เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองนางที่ล้มลงไปกองกับพื้น
- Writer
