สติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมาสู่ร่างที่อ่อนระทวยของพริกหวาน เธอรู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป มันไร้เรี่ยวแรงและหนักอึ้ง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเบาสบายอย่างน่าประหลาด
แต่แล้ว... ความรู้สึกหนึ่งก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นมา...
ความจริงที่ว่าผ้าปูที่นอนผืนหรูใต้ร่างของเธอเปียกชุ่ม... ไม่ใช่แค่จากเหงื่อหรือของเหลวจากตัวเขา... แต่ส่วนใหญ่มันมาจากตัวเธอเอง... จากสิ่งที่เธอปลดปล่อยออกมาอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อครู่นี้
ใบหน้าของพริกหวานร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ความอับอายแล่นปราดเข้าโจมตีหัวใจอย่างรุนแรง ความสุขสมเมื่อครู่ถูกลืมเลือนไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกน่าอายที่ตัวเองทำเรื่องที่น่ารังเกียจลงไปบนเตียงของเขา
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าเริ่มไหลซึมออกมาจากหางตาอย่างห้ามไม่ได้
"ฮึก..."
เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงจนมิดศีรษะ ไม่อยากให้เขาเห็นหน้า ไม่อยากให้เขาเห็นสภาพที่น่าอับอายของเธอ เธออยากจะมุดด
