บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

19 ที่รักของผม

หลังจากพายุอารมณ์อันบ้าคลั่งผ่านพ้นไป ความเงียบก็เข้ามาแทนที่ มีเพียงเสียงหอบหายใจของคนสองคนที่ยังคงดังประสานกัน ฟรานเชสโกยังคงนอนทาบทับอยู่บนแผ่นหลังของพริกหวาน แช่แก่นกายอุ่นร้อนไว้ในตัวเธอไม่ยอมถอนออก ราวกับต้องการจะยืนยันความเป็นเจ้าของและหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันให้นานที่สุด

พริกหวานนอนซบหน้ากับเบาะโซฟา หมดสิ้นเรี่ยวแรงจะขยับกาย สติสัมปชัญญะที่เคยหลุดลอยไปค่อยๆ กลับคืนมาทีละน้อย เธอยังคงรู้สึกมึนเมาไปกับรสสวาทที่เขาเพิ่งมอบให้และยังรู้สึกถึงการมีอยู่ของเขาที่เชื่อมต่อกับเธออย่างลึกซึ้ง

แต่ท่ามกลางความรู้สึกเหล่านั้น... มีคำพูดหนึ่งของเขาที่ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ...

เธอค่อยๆ รวบรวมแรงที่เหลืออยู่ พลิกศีรษะที่หนาหนักของตัวเองหันกลับไปมองเขาที่ซบหน้าอยู่กับไหล่ของเธอ "คุณฟรานเชสโกคะ..."

"หืม?" เขาครางรับในลำคอเสียงแหบพร่า แสดงว่ายังคงเหนื่อยไม่ต่างกัน

"เมื่อกี้..." เธอพูดเสียงเบาหวิวราวกับกระซิบ แก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อต้องพูดถึงเรื่องนี้ "...ตอนที่คุณจะ... เอ่อ... จะเสร็จ... คุณเรียกหนูว่า ที่รัก เหรอคะ"

ฟรานเชสโกเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของเธอช้าๆ เขามองใบหน้าด้านข้างของเธอที่แดงก่ำด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา

เขาโน้มตัวลงไปกระซิบชิดใบหูของเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและแสนจะเซ็กซี่ "ใช่... ฉันเรียกเธอว่า 'ที่รัก'"

หัวใจของพริกหวานเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอก

"ทำไมเหรอ... ไม่ชอบหรือไง" เขาถามกลับ

พริกหวานรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที "มะ... ไม่ใช่ค่ะ! ชอบ... ชอบค่ะ... แค่... ไม่เคยได้ยินมาก่อน"

ที่ผ่านมาเขาเรียกเธอแค่ "พริกหวาน" หรือบางครั้งก็ "เด็กดี" แต่คำว่า "ที่รัก" มันมีความหมายที่ลึกซึ้งและพิเศษกว่านั้นมาก มันเหมือนเป็นการยอมรับและให้เกียรติในความสัมพันธ์ที่เกินเลยกว่าแค่เรื่องบนเตียง

ฟรานเชสโกหัวเราะเบาๆ ในลำคอ "งั้นก็จำไว้... ว่าต่อจากนี้ไป เธอคือ 'ที่รักของฉัน' แค่คนเดียว"

เขาค่อยๆ ถอนกายออกจากตัวเธออย่างเชื่องช้า เรียกเสียงครางด้วยความเสียดายแผ่วๆ จากพริกหวานได้อีกครั้ง เขาพลิกร่างเธอให้นอนหงายแล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ บนพื้นที่แคบๆ ของโซฟา ดึงร่างเปลือยเปล่าของเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน

"แล้วหนูล่ะ" เขาถามขึ้น ทำลายความเงียบ "จะเรียกฉันว่าอะไร... จะเรียก 'คุณฟรานเชสโก' ที่ดูห่างเหินแบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ"

พริกหวานนิ่งไป เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย "แล้ว... จะให้หนูเรียกคุณว่าอะไรเหรอคะ"

"เรียกชื่อฉันสิ"

"ฟรานเชสโก..." เธอทดลองเรียกชื่อเขาเต็มๆ อย่างเขินอาย

"ไม่เอา" เขาปฏิเสธ "ยาวไป"

"งั้น... ฟราน?"

"อืม... ก็ได้" เขาทำท่าเหมือนครุ่นคิด "แต่ฉันอยากได้ยินเธอเรียกฉันเหมือนที่อิซาเบลล่าเรียกมากกว่า"

พริกหวานขมวดคิ้วทันที ความรู้สึกไม่พอใจแล่นขึ้นมาอีกครั้ง "ฟรานซี่ เหรอคะ? ไม่เอาหรอกค่ะ! มันฟังดู... เอ่อ..."

"ดูน่ารักดีออก" เขาแกล้งยั่ว

"ไม่ค่ะ!" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง กอดอกทำหน้างอใส่เขาโดยไม่รู้ตัว

ฟรานเชสโกเห็นท่าทีหึงหวงที่น่ารักน่าเอ็นดูของเธอก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่นขึ้นอีก ฟัดแก้มใสของเธอไปฟอดใหญ่ "ฮ่าๆๆ โอเคๆ ฉันล้อเล่น... ฉันก็ไม่ได้ชอบให้ใครเรียกแบบนั้นเหมือนกัน"

เขาจูบที่หน้าผากของเธอเบาๆ "เรียกฉันว่า 'ฟราน' ก็พอแล้ว... แต่ต้องเรียกตอนที่เราอยู่ด้วยกันสองคนนะ"

พริกหวานคลายสีหน้าลง ยิ้มออกมาบางๆ "ค่ะ... ฟราน"

เพียงแค่ลองเรียกชื่อเขาห้วนๆ แบบนั้น ก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาด มันให้ความรู้สึกสนิทสนมและเป็นกันเองมากขึ้นจริงๆ

เธอนอนซบหน้ากับอกกว้างของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังพัฒนาไปอีกขั้น... จากเจ้าหนี้กับลูกหนี้... มาเป็นคนรัก... ที่นอนเปลือยกายกอดกันอยู่บนโซฟา... และมันก็เป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดในโลกเลยทีเดียว