3 สายเลือดที่สิ้นเยื่อใย
955 Words
หลังจากเสียงประตูห้องปิดลง ความเงียบที่น่าอึดอัดก็เข้าครอบงำ พริกหวานยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง กอดผ้าห่มแน่นราวกับมันเป็นเกราะป้องกันสุดท้ายที่เธอมี เมื่อแน่ใจแล้วว่าฟรานเชสโกจะไม่กลับเข้ามาอีก ความเข้มแข็งที่พยายามปั้นแต่งขึ้นมาก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง
เธอก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ความอัปยศ ความกลัว และความรู้สึกถูกทรยศถาโถมเข้ามาจนแทบหายใจไม่ออก เธอรอดพ้นจากการถูกย่ำยีมาได้อย่างหวุดหวิด แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดในใจลดน้อยลงเลย
สายตาของเธอกวาดไปรอบห้องอย่างเลื่อนลอย ก่อนจะไปสะดุดกับโทรศัพท์มือถือของเธอที่ตกอยู่ข้างเตียง มันคงหล่นออกมาตอนที่ถูกการ์ดลากเข้ามา
มือสั่นเทาเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา บุคคลแรกและบุคคลเดียวที่เธอนึกถึงในตอนนี้คือแม่... ผู้หญิงที่ให้กำเนิดเธอ แม้จะรู้ว่าท่านเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด แต่ส่วนลึกในใจก็ยังคงโหยหาที่พึ่งสุดท้าย
นิ้วของเธอกดโทรออกเบอร์ที่คุ้นเคย รอสายอยู่ไม่นาน ปลายสายก็กดรับ
"ฮัลโหล" เสียงที่ตอบกลับมานั้นแหบแห้งและเต็มไปด้วยความรำคาญ
"แม่... ฮือ... แม่... ทำไม... ทำไมทำกับหนูแบบนี้" พริกหวานปล่อยโฮออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ของเธอ "แม่รู้ไหมว่าเขาจะทำอะไรหนู... แม่ทิ้งหนูไว้ที่นี่ได้ยังไง!"
แทนที่จะได้รับคำปลอบโยนหรือความเห็นใจ สิ่งที่พริกหวานได้ยินกลับเป็นเสียงตวาดที่แหลมสูงจนบาดหู
"แกจะโวยวายอะไรนักหนา! แกยังไม่ตายไม่ใช่รึไง!" เสียงของแม่เธอเกรี้ยวกราด "แล้วจะให้ฉันทำยังไง! ให้พวกมันมาฆ่าฉันทิ้งรึไง! หนี้ตั้งสิบล้านนะ! ไม่ใช่สิบบาท!"
พริกหวานเจ็บจี๊ดไปทั้งหัวใจ "แต่หนูเป็นลูกแม่นะ... แม่เอาลูกตัวเองมาขายใช้หนี้ได้ยังไง!"
"ลูกเหรอ!" เสียงหัวเราะหยันดังมาจากปลายสาย "แล้วแกเคยทำตัวเป็นลูกที่ดีบ้างไหม! ฉันทวงบุญคุณหน่อยเถอะ ที่ฉันเลี้ยงแกมาจนโตขนาดนี้ ให้ข้าวให้น้ำ ให้ที่ซุกหัวนอน มันไม่พอรึไง! แค่ตอบแทนบุญคุณฉันแค่นี้มันจะตายรึไง!"
ทุกถ้อยคำของแม่เหมือนคมมีดที่กรีดซ้ำลงบนบาดแผลเดิม "ตอบแทนบุญคุณ... ด้วยวิธีนี้เหรอแม่... นี่คือสิ่งที่แม่คิดเหรอ... ฮือ... ทำไมแม่ทำกับหนูได้ขนาดนี้..."
"ก็เพราะแกมันดื้อด้านไงพริกหวาน! ไม่เคยช่วยอะไรฉันเลย! วันๆ เอาแต่ทำงานงกๆ ได้เงินมาก็เก็บไว้คนเดียว ไม่เคยคิดจะเจือจานให้แม่ที่เลี้ยงแกมาได้ใช้บ้าง! พอฉันเดือดร้อน แกก็ช่วยฉันแค่นี้ไม่ได้เหรอ!"
"หนูทำงานเพื่อจะเก็บเงินเรียนต่อ! เพื่ออนาคตของเราไงแม่! แล้วเงินที่หนูให้แม่ไปทุกเดือนมันไม่พออีกเหรอ! ไม่พอให้แม่เอาไปถลุงในบ่อนใช่ไหม!" พริกหวานตะโกนกลับไปทั้งน้ำตา ความเสียใจแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ
"แกกล้าด่าฉันเหรอ! อีนังลูกอกตัญญู! ฉันไม่น่าเลี้ยงแกมาให้เปลืองข้าวสุกเลย! รู้ไว้นะว่าชีวิตที่แกมีอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะฉัน! แค่ไปนอนกับผู้ชายคนเดียวมันจะตายรึไง! ดีซะอีก ท่านฟรานเชสโกทั้งหล่อทั้งรวย แกน่ะโชคดีแค่ไหนแล้วรู้ตัวบ้างไหม!"
"แม่...!"
พริกหวานพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไปแล้ว หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ไม่เหลือชิ้นดี ผู้หญิงที่เธอเรียกว่า 'แม่' ไม่ได้เห็นเธอเป็นลูกอีกต่อไปแล้ว แต่เห็นเธอเป็นแค่เครื่องมือ... เป็นสินค้า... ที่ใช้ล้างหนี้พนันของตัวเอง
"ไม่ต้องโทรมาหาฉันอีก! ถือซะว่าเราไม่ได้เป็นแม่ลูกกัน! แกก็ใช้ชีวิตสุขสบายของแกไปซะ ส่วนฉันก็จะไปตามทางของฉัน!"
ติ๊ด!
สายถูกตัดไป ทิ้งไว้เพียงเสียงสัญญาณที่ว่างเปล่า... เหมือนกับหัวใจของพริกหวานในตอนนี้
โทรศัพท์มือถือร่วงหล่นจากมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอ เธอนั่งนิ่งราวกับรูปปั้น น้ำตาที่เคยไหลพรากบัดนี้เหือดแห้งไปแล้ว ความเสียใจถูกแทนที่ด้วยความว่างเปล่าที่น่ากลัว... ความเจ็บปวดที่เกิดจากคนรัก... มันสาหัสกว่าความเจ็บปวดทางกายที่เธอเกือบจะได้รับเมื่อครู่เสียอีก
โลกทั้งใบของเธอพังทลายลงในคืนเดียว... ถูกแม่ขาย... ถูกมาเฟียร้ายกักขัง... และตอนนี้... เธอไม่เหลือใครอีกแล้วจริงๆ
พริกหวานก้มหน้าซบลงกับผ้าห่ม เสียงหัวเราะที่ฟังดูเหมือนเสียงร้องไห้ดังออกมาจากลำคอของเธอเบาๆ มันเป็นเสียงหัวเราะให้กับโชคชะตาที่เล่นตลก... และให้กับความโง่เขลาของตัวเองที่ยังหวังพึ่งพาผู้หญิงใจร้ายคนนั้น
ในความมืดมิดและสิ้นหวังนั้นเอง... แววตาของพริกหวานก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ความอ่อนแอและหวาดกลัวเมื่อครู่เริ่มจางหายไป... ถูกแทนที่ด้วยแววตาที่แข็งกร้าวและมุ่งมั่น...
ในเมื่อเธอไม่เหลือใคร... เธอก็ต้องยืนหยัดเพื่อตัวเอง...
ในเมื่อทุกคนผลักไสเธอ... เธอก็จะสู้...
เธอจะไม่อ่อนแอ... จะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นอีก... และเธอจะหาทางออกไปจากที่บ้าๆ นี่ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม! พยัคฆ์ร้ายอย่างฟรานเชสโกจะต้องได้รู้ว่า... เหยื่อตัวน้อยๆ อย่างเธอ... ก็มีเขี้ยวเล็บที่พร้อมจะข่วนกลับได้เหมือนกัน
- Writer
