บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

15 น้ำตาที่ไม่เข้าใจ

คำอธิบายและคำยืนยันของฟรานเชสโกควรจะทำให้พริกหวานรู้สึกดีขึ้น แต่เปล่าเลย... มันกลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก เพราะมันตอกย้ำให้เห็นว่าเขาอยู่ในโลกแบบไหน โลกที่การมีผู้หญิงสวยๆ รวยๆ เข้ามาพัวพันเป็นเรื่อง "ปกติ"

เธอพยายามจะฝืนยิ้ม พยายามจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เธอไม่มีสิทธิ์จะไปรู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่ร่างกายมันกลับไม่เชื่อฟัง

จู่ๆ... น้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลรินลงมาอาบแก้มของเธออย่างไม่รู้ตัว...

พริกหวานตกใจกับการกระทำของร่างกายตัวเอง เธอรีบยกหลังมือขึ้นปาดมันออกไปลวกๆ แต่เหมือนยิ่งเช็ด มันก็ยิ่งไหล หยดแล้วหยดเล่า... จนในที่สุด เธอก็ต้องก้มหน้างุด ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ โดยไม่ให้มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา

ฟรานเชสโกที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับชะงักไป ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในใจเขา ทั้งหงุดหงิด งุนงง และ... เป็นห่วง

" ร้องไห้ทำไม" เขาถามเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ดึงตัวเธอให้เข้าไปหลบในมุมที่ลับตาคนมากขึ้น "ฉันบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร อิซาเบลล่าก็แค่..."

"หนูไม่ได้ร้องไห้เพราะผู้หญิงคนนั้น" พริกหวานพูดแทรกขึ้นมาทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่ เสียงของเธอสั่นเครือและอู้อี้ "หนู... หนูไม่รู้... หนูไม่รู้ว่าเป็นอะไร"

เธอยกมือขึ้นทุบที่หน้าอกตัวเองเบาๆ "ตรงนี้... มันเจ็บแปลบๆ... มันรู้สึกแย่มากๆ เลยค่ะ"

ทำไมกันนะ... ทำไมแค่เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้... หรือเพราะเธออ่อนต่อโลกเกินไป? ที่ผ่านมาทั้งชีวิตเธอไม่เคยมีความรัก ไม่เคยต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติของคนที่เป็นแฟนกันเหรอ? แต่เดี๋ยวก่อน... เธอกับเขา... เป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่?

สถานะที่ไม่ชัดเจน ความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา และความรู้สึกหวงแหนที่เพิ่งก่อตัวขึ้นมาตีรวนกันอยู่ในหัวของเธอจนยุ่งเหยิงไปหมด

"หนูมันโง่เอง... หนูไม่มีสิทธิ์จะรู้สึกอะไรแบบนี้เลย" เธอบอกกับตัวเองมากกว่าจะบอกเขา "คุณจะไปปาร์ตี้กับใคร จะไปนอนกับใคร มันก็เป็นสิทธิ์ของคุณ... หนูเป็นใคร... หนูเป็นแค่..."

"พอแล้ว!" ฟรานเชสโกตวาดเสียงเข้มขึ้นมาทันที เขารับไม่ได้ที่จะได้ยินคำพูดตัดพ้อดูถูกตัวเองแบบนั้นหลุดออกมาจากปากเธออีก

เขาใช้สองมือจับไหล่เธอเขย่าเบาๆ "เงยหน้าขึ้นมามองฉัน พริกหวาน!"

พริกหวานสะดุ้ง แต่ก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาช้าๆ ดวงตาของเธอแดงก่ำและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่น่าสงสาร

ภาพนั้นทำให้หัวใจของมาเฟียหนุ่มกระตุกวูบอย่างแรง... เขาเกลียดน้ำตาของเธอที่สุด

"ไอ้ความรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่เธอว่าเป็นน่ะ... เขาเรียกว่า 'หึง'" เขาพูดออกมาตรงๆ "และเธอมีสิทธิ์เต็มร้อยที่จะรู้สึกแบบนั้น"

"แต่หนู..."

"เธอเป็นผู้หญิงของฉัน" เขาพูดสวนขึ้นมาอย่างหนักแน่นทุกถ้อยคำ "คนที่ฉันนอนกอดเมื่อคืน... คนที่ฉันยอมทิ้งงานเพื่อพามาเดินเที่ยว... และเป็นคนเดียวที่ฉันอยากจะใช้เวลาด้วยในตอนนี้... นั่นคือ 'สถานะ' ของเธอ... ชัดเจนพอไหม"

พริกหวานนิ่งอึ้งไปกับคำประกาศที่ชัดเจนและตรงไปตรงมาของเขา

"ส่วนอิซาเบลล่า... หรือผู้หญิงหน้าไหนก็ตาม... พวกนั้นก็เป็นได้แค่ 'คนอื่น'" เขาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มเธออีกครั้งด้วยปลายนิ้วอย่างอ่อนโยน "จากนี้ไป... ถ้ามีใครทำให้เธอรู้สึกไม่ดีแบบนี้อีก... เธอไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว... บอกฉัน... แล้วฉันจะจัดการมันเอง"

คำพูดของเขาเหมือนยาชโลมใจที่ดีที่สุด มันปัดเป่าความสับสนและความน้อยใจในใจเธอออกไปจนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ

"เข้าใจที่ฉันพูดไหม" เขาถามย้ำ

เธอพยักหน้าช้าๆ พลางสูดน้ำมูก "เข้าใจค่ะ"

"ดี... งั้นก็หยุดร้องได้แล้ว ตาบวมหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะ" เขาแกล้งพูดหยอกเย้าเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้น

พริกหวานเผลอหลุดยิ้มออกมาทั้งน้ำตา "ก็คุณนั่นแหละ ทำให้หนูร้องไห้"

"งั้นฉันก็จะทำให้เธอหัวเราะเอง" เขาพูดจบก็จูงมือเธอ "ไปกันต่อ... มีร้านไอติมอร่อยอยู่ข้างหน้า... เดี๋ยวฉันเลี้ยงเป็นการไถ่โทษ"

พริกหวานมองแผ่นหลังกว้างของชายที่กำลังจูงมือเธอเดินไปข้างหน้า... ความรู้สึกแย่ๆ เมื่อครู่หายไปหมดแล้ว... ตอนนี้เธอรู้สถานะของตัวเองชัดเจนแล้ว... เธอคือ "ผู้หญิงของเขา" และแค่คำๆ นี้คำเดียว... มันก็มากพอที่จะทำให้เธอพร้อมจะเผชิญหน้ากับทุกอย่าง... ขอแค่มีเขาอยู่เคียงข้างแบบนี้