บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

6 การรุกคืบของเหยื่อ

นับจากวันที่ฟรานเชสโกอนุญาตให้เธอเรียนออนไลน์ โลกของพริกหวานก็สดใสขึ้นอย่างน่าประหลาด เธอมีเป้าหมาย มีสิ่งที่ต้องทำในแต่ละวัน การเรียนช่วยดึงความสนใจของเธอออกจากสถานะ "นักโทษ" ได้เป็นอย่างดี และที่สำคัญ... มันทำให้เธอมีข้ออ้างที่จะได้ใช้เวลากับเขามากขึ้น

บ่อยครั้งที่พริกหวานจะยกโน้ตบุ๊กมานั่งทำการบ้านหรืออ่านหนังสือเรียนที่โต๊ะกาแฟตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น... ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่ฟรานเชสโกมักจะนั่งอ่านเอกสารของเขา บรรยากาศเงียบๆ ที่เคยอึดอัดในตอนแรก ตอนนี้กลับกลายเป็นความเงียบที่ต่างคนต่างเข้าใจ เธอมักจะชวนเขาคุยเรื่องสัพเพเหระบ้าง ถามคำถามเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจบ้าง ซึ่งน่าแปลกที่เขาก็ยอมตอบคำถามของเธออย่างใจเย็น ให้คำแนะนำที่เฉียบคมจนเธอนึกทึ่ง

ความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้พริกหวานเห็นเขาในมุมที่ไม่เคยเห็น... มุมที่เขาเผลอยิ้มบางๆ ตอนที่เธอเล่าเรื่องตลกฝืดๆ... มุมที่เขานวดขมับตัวเองอย่างเหนื่อยล้าหลังจากคุยโทรศัพท์เรื่องงานเครียดๆ... มุมที่แววตาของเขาอ่อนลงทุกครั้งที่เธอนำยามาให้และทำแผลให้ (ซึ่งตอนนี้เหลือแค่รอยแผลเป็นจางๆ แล้ว)

หัวใจของเธอ... มันเต้นผิดจังหวะบ่อยขึ้นเรื่อยๆ จนน่าตกใจ

เย็นวันนี้ก็เช่นกัน หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย พริกหวานเห็นฟรานเชสโกกำลังนั่งดูข่าวธุรกิจการเงินในทีวีจอยักษ์ด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ

เธอตัดสินใจรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับเขา... แต่เว้นระยะห่างไว้พอสมควร

"ดูอะไรอยู่เหรอคะ ข่าวเครียดๆ อีกแล้วเหรอ" เธอชวนคุย ทำลายความเงียบ

เขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย "อืม"

"ดูหนังกันไหมคะ" เธอเสนอขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น "ในระบบมีหนังแอ็คชั่นเรื่องใหม่เข้ามาด้วย น่าจะสนุกนะคะ ยิงกันตูมตามเลย"

เขาเลิกคิ้ว "เธอชอบดูหนังแบบนั้น?"

"ก็... ไม่เชิงค่ะ แต่คิดว่าคุณน่าจะชอบ" เธอตอบตามตรง "เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไงคะ ดีกว่านั่งดูตัวเลขหุ้นวิ่งขึ้นวิ่งลงน่าเบื่อจะตาย"

ฟรานเชสโกมองหน้าเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมพยักหน้าเบาๆ แล้วหยิบรีโมตขึ้นมาค้นหาหนังตามที่เธอบอก พริกหวานยิ้มกว้างอย่างดีใจ เธอขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิดอย่างแนบเนียน

หนังเริ่มต้นขึ้นด้วยฉากไล่ล่าที่ดุเดือด เสียงปืนเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว แต่พริกหวานกลับไม่ได้สนใจเนื้อหาในจอสี่เหลี่ยมนั้นเลยแม้แต่น้อย... หัวใจของเธอกำลังเต้นรัวเหมือนเสียงปืนในหนัง สมาธิทั้งหมดของเธอจดจ่ออยู่กับผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ

เอาเลยพริกหวาน... ลองดูสักตั้ง... เธอให้กำลังใจตัวเองในใจ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ... แล้วค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปช้าๆ... ก่อนจะเอียงศีรษะซบลงบนต้นแขนที่แข็งแกร่งของเขาอย่างแผ่วเบา

!!!

ร่างของฟรานเชสโกชะงักเกร็งไปทั้งตัวในทันที กล้ามเนื้อแขนของเขาแข็งทื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เขาหันขวับมามองเธอ ดวงตาสีน้ำหมึกเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจอย่างปิดไม่มิด บรรยากาศรอบตัวเงียบลงถนัดตาราวกับมีคนกดปุ่ม Mute หนังแอ็คชั่นที่เคยเสียงดังสนั่นเมื่อครู่ พลันเงียบงันไปในความรู้สึกของคนทั้งคู่

พริกหวานหลับตาปี๋ ใจเต้นระรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก เธอเตรียมพร้อมรับการถูกผลักไสหรือคำพูดร้ายกาจที่จะตามมา...

แต่... มันกลับเงียบ...

เขาไม่ได้ผลักเธอออกไป... เขาแค่นั่งนิ่ง... ปล่อยให้เธอยังคงซบอยู่ที่แขนของเขาแบบนั้น

ความเงียบดำเนินไปนานหลายวินาทีที่รู้สึกราวกับเป็นชั่วโมง ในที่สุด ฟรานเชสโกก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้นลง น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบพร่ากว่าปกติเล็กน้อย

"นี่มัน... อะไร"

พริกหวานค่อยๆ ลืมตาขึ้น สบตากับเขาในระยะใกล้ "ก็... ดูหนังไงคะ" เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นส่ำ

"ฉันไม่ได้หมายถึงหนัง" เขาย้อนกลับ "ฉันหมายถึง... นี่" เขาพยักพเยิดไปที่ศีรษะของเธอที่ยังคงวางอยู่บนแขนของเขา

สายตาของเขายังคงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ แต่ก็มีความฉงนและ... แววตาบางอย่างที่พริกหวานอ่านไม่ออกฉายชัดอยู่ในนั้น

"เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?" เขาถามตรงๆ "เลิกกลัวฉันแล้วหรือไง?"

คำถามของเขาทำให้พริกหวานใจหายวาบ เธอจะตอบว่าอะไรดี? จะบอกเขาไปตรงๆ เหรอว่าเธอไม่ได้กลัวเขาแล้ว... แต่กลับรู้สึก... ชอบเขาแทน? ไม่... มันเร็วเกินไป

เธอเลือกที่จะเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองสบตาเขาตรงๆ ดวงตาของเธอใสซื่อแต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย "ฉันไม่รู้ค่ะ" เธอตอบตามความรู้สึกจริงๆ "ฉันแค่รู้สึกว่า... เวลาอยู่ใกล้ๆ คุณแบบนี้... มันไม่ได้น่ากลัวเหมือนวันแรก"

"..."

"อยู่มาหลายอาทิตย์... คุณก็ไม่ได้ทำอะไรฉันเลย แถมยังให้ฉันเรียนหนังสืออีก" เธอพูดต่อไปเรื่อยๆ เสียงค่อยๆ แผ่วลง "แขนคุณ... ก็ไม่ได้น่าซบขนาดนั้นหรอกนะ มันแข็งเหมือนท่อนไม้เลย" ประโยคหลังเธอแกล้งบ่นอุบอิบกลบเกลื่อนความเขิน

ฟรานเชสโกมองใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของเธออย่างพินิจพิเคราะห์ เขายังคงนิ่งเงียบ แต่กล้ามเนื้อแขนที่เคยเกร็งแข็งเมื่อครู่เริ่มผ่อนคลายลงช้าๆ "แล้วไม่คิดว่านี่คือแผนของฉันหรือไง" เขาถามเสียงเรียบ "อาจจะเป็นแผนที่ทำให้เธอตายใจ... แล้วรอขย้ำทีหลัง"

พริกหวานสบตาเขานิ่ง "ถ้าเป็นแผน... ก็คงเป็นแผนที่ได้ผลน่าดู" เธอตอบกลับไปอย่างท้าทาย ก่อนจะก้มหน้าซบลงไปที่แขนของเขาอีกครั้ง คราวนี้เธอขยับตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิมจนเรือนร่างเบียดชิดกัน "แต่ถ้าคุณจะขย้ำฉันตอนนี้... ก็ตามใจนะคะ"

สิ้นคำพูดนั้น... พริกหวานก็ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดัง... และเสียงหัวใจของคนที่เธอกำลังซบอยู่... มันเต้นแรง... ไม่ต่างกันเลย