บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

17 คำสารภาพบนตัก

ทันทีที่ประตูเพนท์เฮาส์ปิดลง ฟรานเชสโกก็โน้มตัวลงมาประทับจูบลงบนริมฝีปากของพริกหวานอย่างดูดดื่มทันที มันไม่ใช่จูบที่รุนแรงหรือรุกราน แต่เต็มไปด้วยความโหยหาและความรู้สึกมากมายที่ถูกเก็บกดไว้ตลอดวันที่อยู่ข้างนอก ท่ามกลางสายตาของผู้คน

"อื้อ..." พริกหวานครางในลำคออย่างตกใจ แต่ก็ผ่อนคลายและจูบตอบเขาอย่างเต็มใจในเวลาอันรวดเร็ว เธอปล่อยให้ถุงช้อปปิ้งที่ถืออยู่ร่วงลงไปกองกับพื้น ใช้สองแขนโอบรอบลำคอแกร่งของเขา ดึงรั้งให้จูบแนบแน่นยิ่งขึ้น

เขายอมถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งเมื่อรู้สึกว่าเธอเริ่มจะขาดอากาศหายใจ หน้าผากของพวกเขาทั้งสองยังคงแนบชิดกันอยู่ สายตาคมกริบของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาที่ฉ่ำปรือของเธอ

"เหนื่อยไหม" เขากระซิบถามเสียงพร่า

พริกหวานส่ายหน้าเบาๆ "มีความสุขมากค่ะ... ไม่เหนื่อยเลย"

เขายิ้มรับคำตอบนั้น ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวอย่างง่ายดาย พริกหวานตกใจร้อง "ว้าย" ออกมาเบาๆ รีบกอดคอเขาไว้แน่นด้วยความกลัวตก

เขาพาเธอเดินผ่านกองถุงช้อปปิ้งที่วางระเกะระกะบนพื้น ตรงไปยังโซฟาตัวใหญ่กลางห้องนั่งเล่น แต่เขาไม่ได้วางเธอลงข้างๆ เขากลับนั่งลงก่อน แล้วจัดท่าให้เธอนั่งคร่อมลงบนตักของเขาในลักษณะหันหน้าเข้าหากัน

ตำแหน่งท่าทางที่ล่อแหลมทำให้ใบหน้าของพริกหวานร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง เธอรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของร่างกายเขาและความร้อนที่ส่งผ่านมายังสะโพกของเธอ

"นั่งแบบนี้... สบายกว่า" เขาพูดพลางกระชับวงแขนที่โอบรอบเอวบางของเธอไว้แน่นขึ้น ดึงเธอให้เข้ามาใกล้จนเรือนร่างเบียดชิดกันสนิท

เขาใช้มือข้างหนึ่งไล้ไปตามโครงหน้าของเธออย่างแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำเงินของเขาฉายแววลุ่มลึกและจริงจัง "ตอนอยู่ที่ห้าง... ตอนที่เธอร้องไห้..."

พริกหวานใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนั้น

"ที่เธอร้องไห้... ที่เธอเจ็บแปลบๆ ตรงนี้..." เขาเลื่อนมือลงมาวางทาบบนตำแหน่งหัวใจของเธอที่กำลังเต้นไม่เป็นส่ำ "...เป็นเพราะเธอชอบฉัน... ใช่ไหม"

คำถามที่ตรงไปตรงมาของเขาทำให้พริกหวานทำอะไรไม่ถูก เธอก้มหน้างุดทันที หลบสายตาคมกริบที่เหมือนจะมองทะลุเข้าไปถึงข้างในจิตใจของเธอได้ แก้มของเธอร้อนจัดจนแทบจะสุก

"ว่าไง" เขายังคงคาดคั้น "เงียบแบบนี้... แปลว่าใช่สินะ"

พริกหวานเม้มปากแน่น เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกสอบสวนในคดีที่เธอเป็นผู้ร้ายเสียเอง แต่เธอจะตอบว่าอะไรดี? การยอมรับออกไปตรงๆ มันน่าอายเกินไป... แต่การปฏิเสธ... ก็เท่ากับโกหกหัวใจตัวเอง

เธอกลั้นใจ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี แล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง แต่แทนที่จะตอบคำถามนั้นตรงๆ เธอเลือกที่จะย้อนถามเขาด้วยคำถามที่อยู่ในใจของเธอเช่นกัน...

"แล้ว... หนูมีสิทธิ์ที่จะชอบคุณได้ด้วยเหรอคะ"

เธอถามเสียงสั่นเครือ แววตาเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ "ในสถานะของหนู... ที่เป็นหนี้คุณ... ที่ต้องมาอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้... หนูมีสิทธิ์ที่จะรู้สึกอะไรแบบนั้นกับเจ้าหนี้ของตัวเองได้จริงๆ เหรอคะ"

คำถามของเธอทำให้ฟรานเชสโกนิ่งไปชั่วขณะ... เขาไม่เคยคิดถึงมุมนี้มาก่อน เขาเอาแต่ประกาศว่าเธอเป็นของเขา แต่ไม่เคยคิดเลยว่าในมุมมองของเธอ... เขายังคงเป็น "เจ้าหนี้" ที่มีอำนาจเหนือชีวิตเธอทุกอย่าง

แววตาของเขาอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของพวกเขาสัมผัสกัน

"ฟังนะพริกหวาน..." เขากระซิบเสียงทุ้มลึก "เธอกับฉัน... มันไม่ใช่เรื่องเจ้าหนี้กับลูกหนี้อีกต่อไปแล้ว"

"เธอมีสิทธิ์ทุกอย่าง... มีสิทธิ์ที่จะชอบฉัน... มีสิทธิ์ที่จะรักฉัน... และมีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าของหัวใจของฉัน... มากกว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้"

สิ้นคำพูดนั้น... เขาก็ประกบจูบลงมาอีกครั้ง เป็นจูบที่เปรียบเสมือนคำตอบของทุกคำถาม... เป็นการยืนยันว่าความรู้สึกของเธอนั้นไม่ใช่เรื่องผิด และมันได้รับการตอบสนองกลับมาอย่างท่วมท้น...

พริกหวานหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้น้ำตาแห่งความสุขหยดหนึ่งไหลรินออกมา... เธอไม่จำเป็นต้องพูดคำว่า "ชอบ" หรือ "รัก" ออกมาอีกแล้ว... เพราะตอนนี้... การกระทำและหัวใจของพวกเขาทั้งสองได้หลอมรวมเป็นคำตอบเดียวกันแล้ว