ภายในคฤหาสน์วาลดิซ เวลาเดินไปอย่างเชื่องช้าและบีบคั้นหัวใจ จิโอวานนีนั่งหน้าซีดเผือดเหมือนคนใกล้ตาย เหงื่อไหลท่วมตัว เขามองหน้าลูกสาวที่กำลังร้องไห้ปานจะขาดใจสลับกับมองหน้าฟรานเชสโกที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้นน้ำแข็ง... เขาจนปัญญาโดยสิ้นเชิง
ข้างหนึ่งคือตระกูลที่บรรพบุรุษสร้างมากับมือ... อีกข้างคือสายเลือดของตัวเอง...
"30 วินาที..." เสียงของอันโตนิโอดังขึ้นมาทำลายความเงียบ มันเหมือนเสียงระฆังมรณะที่กำลังนับถอยหลัง
จิโอวานนียกมือที่สั่นเทาขึ้นมากุมขมับ... เขาตัดสินใจไม่ได้... เขาทำไม่ได้...
อิซาเบลล่าทรุดลงไปกองกับพื้น กอดขาพ่อของเธอไว้ "คุณพ่อ... ช่วยเบลล่าด้วย... ฮือออ... เบลล่าขอโทษ... เบลล่าผิดไปแล้ว..."
ภาพตรงหน้ามันช่างน่าเวทนา... แต่สำหรับฟรานเชสโกแล้ว... มันยังไม่สาสมกับรอยแดงบนแก้มของพริกหวานเลยสักนิด
"10 วินาที..."
จิโอวานนีหลับตาลง... เตรียมใจยอมรับการล่มสลายของตระกูล.
