บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

13 ออกเดทครั้งแรก

หลังจากผ่านพ้นมรสุมทางอารมณ์ครั้งใหญ่ในตอนเช้า บรรยากาศในเพนท์เฮาส์ก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง พริกหวานใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานเป็นพิเศษเพื่อจัดการกับดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก เมื่อออกมาก็พบว่าฟรานเชสโกแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงสแล็คสีเดียวกัน ดูเรียบง่ายแต่กลับแฝงไปด้วยอำนาจและความสง่างามอย่างร้ายกาจ

เขากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมหน้าต่างด้วยท่าทีเคร่งขรึม แต่เมื่อเขาหันมาเห็นเธอเดินออกมา เขาก็บอกปลายสายสั้นๆ ว่า "แค่นี้ก่อน" แล้ววางสายทันที

"ดีขึ้นแล้วใช่ไหม" เขาถามพลางเดินเข้ามาหา

พริกหวานพยักหน้าเบาๆ ยังคงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับสภาพตาบวมๆ ของตัวเอง "ค่ะ... ขอบคุณนะคะสำหรับเมื่อเช้า"

"ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องขอบคุณ" เขาพูดพลางยื่นมือมาสัมผัสแก้มเธอเบาๆ "แต่ถ้าเธอจะตอบแทนฉัน... ก็แค่เลิกร้องไห้ก็พอ ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาของเธอ"

คำพูดตรงไปตรงมาแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยของเขาทำให้หัวใจเธอพองโต "ค่ะ... จะพยายาม

"ดีมาก" เขายิ้มมุมปาก "เพราะวันนี้... ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก"

คำพูดของเขาทำให้พริกหวานเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อหู "ออกไปข้างนอก? หมายถึง... ออกไปจากที่นี่เหรอคะ"

"ใช่"

"ไป... ไปไหนคะ"

"ไปเที่ยว" เขาตอบสั้นๆ "ไปเดินห้าง... ซื้อของที่เธออยากได้"

พริกหวานอ้าปากค้าง ความตื่นเต้นพุ่งขึ้นมาจนแทบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ "ไปได้จริงๆ เหรอคะ! หนู... หนูออกไปข้างนอกได้เหรอคะ"

นับตั้งแต่วันแรกที่เธอมาอยู่ที่นี่ โลกของเธอก็ถูกจำกัดอยู่แค่ในเพนท์เฮาส์สุดหรูแห่งนี้เท่านั้น การได้ออกไปเห็นโลกภายนอกอีกครั้งจึงเป็นเหมือนของขวัญล้ำค่าที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้

ฟรานเชสโกมองท่าทีดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นของเธอแล้วก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้ "ไปได้... แต่มีเงื่อนไข"

ความตื่นเต้นของพริกหวานชะงักไปเล็กน้อย "เงื่อนไข? อะไรคะ"

"ข้อแรก" เขาชูนิ้วชี้ขึ้นมา "เธอต้องอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลา ห้ามเดินห่างจากฉันเกินสองช่วงแขน"

พริกหวานรีบพยักหน้ารับ "ได้ค่ะ!"

"ข้อสอง... อย่าคุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะผู้ชายคนอื่น"

"รับทราบค่ะ!

"และข้อสุดท้าย... ข้อที่สำคัญที่สุด" เขาเว้นจังหวะ สายตาคมกริบจ้องมาที่เธออย่างจริงจัง "ห้ามคิดหนี... แม้แต่จะคิดก็ห้าม"

พริกหวานนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินข้อสุดท้าย เธอมองสบตาเขาตรงๆ แล้วยิ้มออกมาบางๆ "หนูจะหนีจากคุณไปไหนได้ล่ะคะ" เธอตอบเสียงเบา "ตอนนี้... ที่นี่คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับหนูแล้ว"

คำตอบของเธอทำให้แววตาของฟรานเชสโกอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ "ดี... งั้นก็ไปแต่งตัวซะ ฉันให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมง"

"ค่ะ!" พริกหวานรับคำอย่างกระตือรือร้นและมีความสุขที่สุด เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่เขาซื้อมาให้ ตื่นเต้นกับการเลือกชุดที่จะใส่ไป "เดท" ครั้งแรกกับเขา

เธอเลือกเดรสสายเดี่ยวสีขาวสะอาดตา ยาวคลุมเข่า ดูเรียบร้อยแต่ก็แฝงไปด้วยความน่ารักสดใส เธอรวบผมขึ้นเป็นหางม้าเผยให้เห็นต้นคอระหง แต่งหน้าอ่อนๆ เพียงเพื่อกลบร่องรอยความบอบช้ำรอบดวงตา

เมื่อเธอเดินออกมา ฟรานเชสโกที่นั่งรออยู่บนโซฟาก็ถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาที่ชื่นชมอย่างปิดไม่มิด

"สวย" เขาชมออกมาสั้นๆ แต่ก็ทำให้คนฟังแก้มแดงไปถึงใบหู

"ไปกันเถอะค่ะ!" เธอพูดกลบเกลื่อนความเขิ

"เดี๋ยว" เขาเดินไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำออกมาจากลิ้นชัก "ใส่สร้อยเส้นนี้ด้วย"

เขาเปิดกล่องออก ด้านในเป็นสร้อยคอทองคำขาวเส้นเล็กๆ พร้อมจี้เพชรรูปใบโคลเวอร์สี่แฉกที่ส่องประกายระยิบระยับสวยงาม

"มัน... สวยมากเลยค่ะ แต่..."

"ไม่มีแต่" เขาเดินมาด้านหลังเธอ รวบผมของเธอไปไว้ข้างหนึ่ง แล้วบรรจงสวมสร้อยให้เธออย่างแผ่วเบา ความเย็นของโลหะที่สัมผัสกับผิวเนื้อทำให้พริกหวานขนลุกซู่ "ถือเป็นของขวัญ... สำหรับการเป็นเด็กดี" เขากระซิบชิดใบหู

พริกหวานยกมือขึ้นสัมผัสจี้เพชรที่ห้อยอยู่ตรงกลางลำคอ... หัวใจของเธอเต้นระรัว... นี่มันไม่ใช่แค่การไปเที่ยว แต่มันคือการออกเดทจริงๆ ด้วย!

"พร้อมรึยัง... คุณผู้หญิงของผม" เขาถามพลางยื่นแขนออกมาให้เธอควง

พริกหวานยิ้มกว้างที่สุดในรอบหลายเดือน เธอก้าวเข้าไปควงแขนเขาอย่างแนบแน่น "พร้อมที่สุดเลยค่ะ... คุณฟรานเชสโก"