บ่วงรักพยัคฆ์ร้าย

5 จุดเริ่มต้นของความหวั่นไหว

พริกหวานทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม แต่ค่ำคืนนั้นกลับข่มตาหลับไม่ลง ภาพของฟรานเชสโกในสภาพบาดเจ็บยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ใบหน้าคมคายที่ซีดเผือดแต่ยังคงความดุดัน ดวงตาสีน้ำเงินที่จ้องมองเธอ... และสัมผัสอุ่นร้อนที่ข้อมือของเธอเมื่อครู่

เธอยกข้อมือข้างนั้นขึ้นมาดู พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ “บ้าไปแล้วพริกหวาน... แกจะไปใจเต้นกับผู้ชายที่จับแกมาได้ยังไง”

เธอพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าเขาคือศัตรู คือเจ้าหนี้ใจร้ายที่พรากอิสรภาพของเธอไป แต่ยิ่งพยายามปฏิเสธ ภาพใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มกับเรือนร่างสูงใหญ่สมบูรณ์แบบของเขากลับยิ่งชัดเจนขึ้นในความคิด เธออดไม่ได้ที่จะยอมรับกับตัวเองว่า... ตอนที่สบตากับเขาในระยะใกล้ หัวใจของเธอมันเต้นแรงอย่างไม่น่าให้อภัยจริงๆ

วันต่อมา พริกหวานรวบรวมความกล้าเดินออกจากห้องนอนในตอนสาย เธอมองหาฟรานเชสโกไปทั่วเพนท์เฮาส์ ก่อนจะพบเขานั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในห้องนั่งเล่น เขาสวมเพียงกางเกงสแล็คขายาว ท่อนบนเปลือยเปล่า เผยให้เห็นแผงอกกว้างและมัดกล้ามเป็นลอนสวย ที่หัวไหล่มีผ้าพันแผลที่เธอเป็นคนพันให้เมื่อคืนแปะอยู่

"ฉัน...จะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้" เธอพูดขึ้น ทำลายความเงียบ

ฟรานเชสโกหันมามองเธอ แววตาเรียบนิ่ง "ไม่ต้อง ฉันสั่งให้หมอส่วนตัวมาดูแล้ว"

"แต่แผลแบบนี้ต้องทำความสะอาดทุกวัน" เธอยืนกราน เดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลในมือ "ถ้าติดเชื้อขึ้นมา แขนคุณอาจจะเน่าจนต้องตัดทิ้งก็ได้นะ"

เขาเลิกคิ้ว มองเธอด้วยแววตาที่เหมือนจะขบขัน "ขู่ฉันเหรอ?"

"แค่พูดความจริง" พริกหวานตอบกลับอย่างไม่ลดละ "นั่งนิ่งๆ เถอะน่า"

ครั้งนี้เขาไม่ได้ขัดขืน แต่กลับยอมนั่งนิ่งๆ ให้เธอแกะผ้าพันแผลเก่าออกอย่างง่ายดาย พริกหวานใจเต้นเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วสัมผัสโดนผิวอุ่นๆ ของเขา เธอก้มหน้าก้มตาทำแผลอย่างตั้งใจ พยายามไม่สบตากับเขาโดยตรง แต่ก็รู้สึกได้ถึงสายตาคมกริบที่กำลังจ้องมองเธออยู่ไม่วางตา

บรรยากาศเริ่มอึดอัดจนเธอต้องหาเรื่องชวนคุย "คุณ... ไปโดนอะไรมา"

"เรื่องที่ไม่ใช่ธุระของเธอ" เขาตอบกลับมาสั้นๆ แต่ไร้ซึ่งความเกรี้ยวกราดเหมือนเคย

"อริเก่าเหรอ" เธอถามต่อ ไม่ยอมแพ้

ฟรานเชสโกเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "ประมาณนั้น"

การที่เขายอมตอบ ทำให้พริกหวานใจชื้นขึ้นเล็กน้อย หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เธอก็รับหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นให้เขาโดยปริยาย ทุกเช้าเธอจะมาทำแผลให้เขา บทสนทนาสั้นๆ เริ่มเกิดขึ้นระหว่างการทำแผล แม้ส่วนใหญ่จะเป็นเธอที่ชวนคุยและเขาเป็นฝ่ายตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่กำแพงน้ำแข็งที่กั้นระหว่างพวกเขาก็ค่อยๆ ละลายลงทีละน้อย

พริกหวานเริ่มเห็นมุมอื่นๆ ของเขาที่ไม่ใช่แค่มาเฟียใจโหด เขาเป็นคนเงียบขรึม ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่านหนังสือหรือเอกสารงานที่ลูกน้องเอามาให้ เขาไม่ใช่คนพูดมาก แต่ทุกคำพูดของเขากลับเต็มไปด้วยอำนาจและความเฉียบคม

ความรู้สึก "เกลียด" ในใจเธอเริ่มสั่นคลอน และถูกแทนที่ด้วยความ "คุ้นชิน"

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่เธอกำลังพันผ้าพันแผลรอบสุดท้ายให้เขา ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัว พริกหวานสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป

"ฉัน... มีเรื่องอยากจะขอ"

ฟรานเชสโกเลิกคิ้ว "ว่ามา"

"ฉันอยากเรียนต่อ" เธอพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น "ฉันดร็อปเรียนมหาวิทยาลัยไว้ตอนปีสาม ฉันแค่อยาก... เรียนให้จบ จะเรียนออนไลน์ก็ได้ ฉันแค่อยากมีอะไรทำ... ไม่อยากนั่งหายใจทิ้งไปวันๆ แบบนี้"

แววตาของฟรานเชสโกเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันที "เธออยู่ในสถานะอะไร คงยังไม่ลืมนะ?"

"ไม่ลืม" พริกหวานรีบตอบ "ฉันยังเป็นนักโทษของคุณ เป็นสมบัติของคุณเหมือนเดิม แต่ฉันแค่อยากใช้เวลาให้มันมีประโยชน์บ้าง... นะคะ" คำว่า 'นะคะ' หลุดออกมาจากปากเธอโดยไม่รู้ตัว มันเป็นน้ำเสียงออดอ้อนที่เธอไม่เคยใช้กับเขามาก่อน

ฟรานเชสโกจ้องหน้าเธอนิ่งนานหลายนาที ความเงียบของเขาทำให้พริกหวานใจเสีย เธอคิดว่าเขาคงจะปฏิเสธและเยาะเย้ยความทะเยอทะยานของเธอแน่ๆ

"อยากเรียนคณะอะไร"

คำถามที่สวนกลับมาทำให้พริกหวานตาโตอย่างไม่อยากเชื่อหู "คะ?"

"ฉันถามว่าอยากเรียนคณะอะไร" เขาถามย้ำเสียงเรียบ

"บริหารธุรกิจค่ะ... ฉันเรียนบริหารอยู่" เธอรีบตอบอย่างตื่นเต้น

เขาพยักหน้ารับรู้ช้าๆ "ฉันจะให้ลูกน้องจัดการเรื่องลงทะเบียนเรียนออนไลน์ให้"

"จริงเหรอคะ!" พริกหวานเผลอยิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ รอยยิ้มสดใสของเธอทำให้ฟรานเชสโกชะงักไปเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนมีแสงสว่างวาบขึ้นมาในโลกสีเทาของเขา

"แต่อย่าคิดหนี" เขากลับมาทำเสียงเข้มตามเดิม "ทุกการเคลื่อนไหวของเธอในโลกออนไลน์จะอยู่ในสายตาของฉัน"

"ค่ะ! ฉันทราบค่ะ! ขอบคุณนะคะ! ขอบคุณจริงๆ!" พริกหวานดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ เธอขอบคุณเขาซ้ำไปซ้ำมา

คืนนั้น พริกหวานนอนยิ้มอยู่บนเตียง เธอได้กลับไปเรียนอย่างที่หวังไว้ ความรู้สึกขอบคุณที่เกิดขึ้นในใจมันมากมายจนแทบจะกลบความรู้สึกเกลียดชังที่มีต่อเขาไปเสียหมด

เธอเริ่มมองเขาในแง่ดีขึ้น... บางทีภายใต้เปลือกนอกที่โหดร้ายและเย็นชา เขาอาจจะไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้...

และยิ่งนานวันเข้า... ความคุ้นชิน ความหวั่นไหว และความรู้สึกขอบคุณ ก็ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเธออย่างช้าๆ โดยที่พริกหวานเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า... เธอกำลังเริ่มตกหลุมรัก... มาเฟียร้ายที่กักขังเธอเอาไว้ในกรงของเขาเข้าเสียแล้ว