ตุบตับ!! ตุบตับ!! ตุบตับ!!
“ปล่อยนะ ปล่อยน้ำค้างลงเดี๋ยวนี้ น้ำค้างจะไปหาเพื่อน”
เธอดิ้นสุดชีวิตเพื่อที่จะออกจากตัวของชายหนุ่ม แต่เขาก็ยังยืนนิ่งไม่แสดงท่าทีหนักหรือเจ็บปวดออกมาแต่อย่างใด
ติ้งงง!!!
จนในที่สุดประตูลิฟต์ก็เปิดออก เธอก็ถูกชายหนุ่มพาตัวมายังห้องๆ หนึ่ง คิดว่าน่าจะเป็นห้องทำงานของเขา
ถ้าเธอรู้ว่าตึกแห่งนี้เป็นของเขา เธอจะไม่เข้ามาเหยียบที่นี่เป็นอันขาด
พลั่ก!!
ตุ้บ!!
“โอ้ยยย ปล่อยฉันลงมาแบบนี้ได้ยังไง คนบ้า” เธอนิ่วหน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อชายหนุ่มโยนเธอกระแทกลงโซฟาภายในห้อง
“แต่งตัวอะไรของเธอ”
“ก็ถ่ายแบบ หาเงินมาใช้หนี้คุณยังไงคะ” เธอตอบกลับไปด้วยความไม่สบอารมณ์
“ถ่ายแล้วขายต่อด้วยไหมล่ะ”
“คุณพูดอะไรของคุณ ทุกคนไม่ได้เป็นเหมือนคุณทั้งโลกหรอกนะ วันๆ เอาแต่โทษแล้วก็ดูถูกคนอื่น”
“แล้วฉันดูผิดตรงไหน เธอแต่งตัวแบบนี้ให้คนทั้งโลกเห็นได้ยังไง ห๊ะ!!” เขาพูดจาตะคอก
