“เข้าใจแล้ว” เธอพูดจบก็รีบเดินลงจากรถทันที เพราะไม่อยากจะเสวนากับคนป่าเถื่อนอย่างเขา
“คนบ้า เอาแต่ใจ ป่าเถื่อนที่สุด” เธอเดินกระทึบส้นเท้าเดินเข้าไปยังห้องเรียนก่อนจะวางกระเป๋าอย่างแรงลงบนโต๊ะข้างเพื่อนสนิทของเธอ
“น้ำค้าง แกหายไปหามาเป็นอาทิตย์ ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่” เอวาเพื่อนสนิทของเธอถามขึ้นมาทันทีหลังจากที่ไม่เจอเธอมาหลายวัน
“เอวา ฮึก!!” หญิงสาวมองหน้าเพื่อนของตัวเองก็ร้องไห้ออกมาหลังจากที่อัดอั้นตันใจมาหลายวัน
“ใจเย็นๆ แกใจเย็นๆ ก่อนนะ” เอวาลูบหลังเพื่อนสาวเบาๆ เพื่อปลอบเธอ
“ฮือออ ฉันเหนื่อย”
“ฉันได้ยินข่าวเรื่องพ่อของแกแล้วนะ แกโอเคใช่ไหม”
“ไม่ ฉันไม่โอเค”
“ฉันเข้าใจ มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”
“ขอยืมเงินห้าร้อยล้านได้ไหม”
“ยัยน้ำค้าง เธอพูดยังกับฉันมีเงินเป็นถุงเป็นถัง” เอวากรอกตาไปมากับเพื่อนของตัวเอง
“ถ้าเธอไม่มีฉันก็ต้องไปอยู่กับเขา และไม่รู้อีกนานแค่ไหนถึงจะหลุดพ้นสักที”
“
