พ่อแพรวาโทรหาคาซึ
ณ หลังร้านอาหารญี่ปุ่น
ลมเย็นพัดแรงจนประตูสั่น
แต่มือของพ่อแพรวาสั่นยิ่งกว่า
เขายืนอยู่ในมุมห้องเก็บของ
หลังจากเห็น “เงาดำ” แว็บผ่านไปเมื่อครู่
หัวใจเขาเต้นแรงเหมือนกำลังถูกไล่ล่าอีกครั้งหลังหลบมานานเป็นสิบปี
มือที่กำโทรศัพท์ยังสั่นไม่หยุด
แต่เขาก็กดโทรไปเบอร์นั้น
เบอร์ที่เขาไม่อยากกดอีกต่อไปในชีวิต
ติ๊ด… ติ๊ด… ติ๊ด…📱
สายปลายทางรับเร็วผิดปกติ
เหมือนคาซึรออยู่แล้ว ว่าเขาจะโทรไป
“ว่าไงคิดถึงฉันขึ้นมารึไง”
น้ำเสียงเย็น นิ่ง
และมีแววยิ้มแบบคนถือไพ่เหนือกว่า
พ่อแพรวากัดฟัน
พยายามคุมเสียงตัวเองให้ไม่สั่น
“คาซึ แกส่งคนมาตามดูฉันกับลูกทำไม
ก็ฉันตกลงจะทำงานให้แกแล้วไม่ใช่เหรอ”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังมาจากปลายสาย
หัวเราะแบบคนที่กำลังสนุกกับการเห็นอีกฝ่ายดิ้น
“ฉันยังไม่ไว้ใจนายหรอก”
“ก็เลยส่งคนไปดูเฉย ๆ แต่ดันมีตัวละครใหม่โผล่มา”
พ่อแพรวาตึงตัว หายใจสะดุด
“ตั
