––––––
แพรวายืนตัวสั่น น้ำตาไหลไม่หยุด
คำว่า
“พ่อหนีออกจากแก๊งดราก้อน คาซึ”
ยังวนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา เหมือนมีใครเอาเสียงเดิมมากระแทกซ้ำไม่รู้จบ
ห้องนี้เริ่มแคบลง หายใจไม่ออก หัวใจเหมือนจะระเบิด
เธอทนอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว
แพรวาผลักประตูออกแรง
บานไม้กระแทกผนังดัง
“ปัง!”
รดาสะดุ้งจะวิ่งตามไปอยู่แล้ว แต่ยังไม่ทันก้าว เสียงทุ้มต่ำด้านหลังก็ดังขึ้นแบบกดอารมณ์จนทั้งห้องนิ่งสนิท
“รดา”
แค่เรียกชื่อ…อุณหภูมิในห้องก็เปลี่ยน
รดาหันขวับ “อะไรอีกเพลิง!? แพรวาเพิ่งรู้เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แกยังจะ–”
เพลิงยืนพิงโต๊ะ มือกำแน่น ดวงตาคมเย็นแต่ลึกจนอ่านยาก
เขาเอ่ยช้า ๆ แต่ชัดทุกคำ
“อยู่ก่อน”
รดาชะงักนิดหนึ่ง แล้วสวนทันที
“อยู่ทำไมวะ แพรวามันต้องการคนอยู่ข้าง ๆ ตอนนี้ต่างหาก แกพูดอะไรไปแกไม่เห็นเหรอว่ามันจุกขนาดไหน”
เพลิงมองรดาตรง ๆ
“รดา แกก็รู้จักดราก้อน คาซึ ดีใช่ไหม”
แค่ได้ยินชื่อ แววตารดาก็เปลี
