––––––––
ลานหน้าตึกคณะเงียบลงหลังแพรวาร้องไห้จนหมดแรง
แต่เงียบแบบแปลก ๆ เหมือนอากาศรอบตัวแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนกันเองยังรู้สึกเหมือนโดนบีบหัวใจแปลก ๆ
แพรวาซับน้ำตาเบา ๆ มือสั่นนิด ๆ
กันเองมองหน้าแล้วใจหาย เห็นแบบนี้แล้วอยากดึงเธอกอดอีกสักสิบครั้งด้วยซ้ำ
“แพรวา…ถ้าไม่อยากเข้าคลาสวันนี้ เราเดินไปพักตรงสวนละกัน ฉันอยู่กับเธอได้ทั้งวันนะ”
น้ำเสียงกันเองอ่อนลงแบบที่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยใช้กับใคร
แพรวาส่ายหัว
“ไม่เป็นไร แดี๋ยวรดาก็มาหาฉันแล้ว”
กันเองพยักหน้า แต่สายตาไม่วางใจ
เพราะเขารู้สึกได้เลยว่า “มีคนกำลังมอง”
มันไม่ใช่สายตาธรรมดา แต่เป็นสายตาของคนที่พร้อมจะจู่โจมทุกวินาที
กันเองหันไปมองมุมอาคารด้วยหางตา
แล้วก็เห็น—ชัดมาก
เพลิงยืนพิงกำแพง หน้าตาแม่งไม่โอเคสุด ๆ
คิ้วขมวด กรามเกร็ง มือกำแน่นเหมือนพร้อมจะเหวี่ยงอะไรก็ได้ให้พัง
บรรยากาศรอบตัวเพลิงคือ “โคตรแรงกดดัน” แบบที่คนเดินผ่านยังต้อง
